หลงเงาจันทร์
ตอนที่ 7
“ห้องน้ำน้ำหมดน่ะค่ะ เขมเลยมาอาบน้ำที่นี่ ช่วยหยิบสบู่ตรงนั้นมาให้เขมได้ไหมคะ”
ชายคนนั้นหยิบสบู่มายื่นให้ เขมจิราขอให้เขาช่วยถูหลังให้หน่อย เขาทำให้อย่างว่าง่าย เธอทำหน้าเคลิบเคลิ้มแล้วเอื้อมมือไปดึงมือเข้ามาหาพอเห็นมือชัดๆก็รู้ว่าไม่ใช่ธนาคิม หันขวับไปมองเห็นอานนท์ยืนอยู่ก็ตกใจแล้วพี่คิมของตัวเองหายไปไหน...
คนที่เขมจิราถามหากำลังช่วยพิมพ์ชนกที่ตกน้ำ พยายามรวบตัวจะพาเข้าฝั่งแต่เธอดิ้นๆๆไม่อยู่นิ่ง เขาต้องสั่งให้อยู่เฉยๆ เดี๋ยวได้จมน้ำลงไปทั้งคู่ เธอสั่งให้เขาปล่อย เธอว่ายน้ำเป็นไม่ต้องมาช่วย เขาถึงกับร้องอ้าว แล้วร้องทำไมนึกว่าจะให้ช่วย เธออธิบายว่าที่ร้องเพราะตกใจแล้วว่ายน้ำหนี เขาคว้าตัวไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวสิคุณ ไหนๆก็ลงน้ำแล้ว เล่นน้ำด้วยกันก่อนสิ”
“ไม่เล่น” พิมพ์ชนกตอบแบบมะนาวไม่มีน้ำสะบัดมือเขาออกแล้วว่ายขึ้นฝั่งไปอย่างไม่สบอารมณ์ ธนาคิมหัวเราะชอบใจ ก่อนสายตาที่มองตามเธอจะเปลี่ยนเป็นร้ายกาจ
“ดูซิว่าคุณจะต้านทานเสน่ห์ของผมได้อีกนานแค่ไหน”
ooooooo
เขมจิราจะเดินหนีกลับที่พัก อานนท์คว้าแขนไว้ไม่ยอมให้ไป ว่าประชดว่าเสียใจด้วยที่เขาไม่ใช่ธนาคิม เธอสะบัดมือเขาจนเป็นอิสระแล้วขยับจะไป เขาพูดดักคอ
“ความจริงแล้วไม่ใช่แม่คุณคนเดียวที่อยากได้ ธนาคิมเป็นลูกเขย คุณเองก็ชอบเขาเหมือนกันใช่ไหม”
“ใช่ เขมชอบพี่คิม พอใจแล้วใช่ไหม งั้นก็เลิกยุ่งกับเขมสักที”
“คุณชอบธนาคิม แต่ดูเหมือนว่าธนาคิมจะสนใจพิมพ์มากกว่า”
“ไม่จริง เอาอะไรมาพูด พี่คิมชอบเขม”
อานนท์หาว่าเธอเป็นโรคหลงผิดหรือไม่ก็ชอบหลอกตัวเอง มองไม่ออกหรือว่าธนาคิมสนใจแต่พิมพ์ชนก เขมจิราปฏิเสธว่าไม่ได้หลอกตัวเอง เขาต่างหากที่หลอกเธอเอาเรื่องไม่จริงมาเล่าให้ฟัง เขาไม่ได้หลอกเขาไม่ได้ขี้โกหกเหมือนเธอ เขมจิราไม่พอใจที่ถูกเขาว่าทุบตีเขาอุตลุด อานนท์รวบมือเธอไว้
“ที่ผ่านมาคุณคงโกหกผมสินะ คุณไม่ได้บอกเรื่องของเรากับธนาคิมใช่ไหมเขม”
เขมจิราโกหกว่าบอกทุกอย่างกับธนาคิมแล้ว เขารับได้เพราะเขารักเธอ อานนท์ไม่เชื่อ ถ้าอย่างนั้นเขาจะไปบอกธนาคิมด้วยตัวเอง เธอรู้ดีว่าใช้ไม้แข็งกับเขาไม่ได้ จึงยอมรับว่าตัวเองโกหก แต่ไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้น ขอโทษเขาด้วยแล้วบีบน้ำตาเรียกร้องความเห็นใจ เขาเริ่มใจอ่อนกับเธออีกครั้ง
“เขม หมอรักเขมนะครับ เขมตัดใจจากธนาคิมเถอะ เขาไม่ได้รักเขมเลยเชื่อหมอ”
“แต่เขมรักพี่คิม” เขมจิราบีบน้ำตาคร่ำครวญ อานนท์มองเธออย่างเจ็บปวดใจก่อนจะเช็ดน้ำตาให้
