กุหลาบเกราะเพชร

สารวัตรหนุ่มเอาภาพเตชิตให้ดูว่าใช่คนนี้ไหม พนักงานเห็นหน้าเขาไม่ชัดแต่คิดว่าน่าจะใช่ ชยธรหันไปบอกนัธมนให้ตัดชุดดำรอได้เลยไม่ไปงานศพตนก็ต้องไปงานเตชิต แล้วถามพนักงานว่ายังไม่เช็กเอาต์ใช่ไหม

“ไม่นะ แต่ด้านหลังเข้าออกได้อีกทาง ไม่รู้ว่า...” พนักงานว่าพลางชี้ไปยังทิศทางที่ว่า ชยธรไม่รอฟังจนจบวิ่งปรู๊ดออกไปเลยโดยไม่สนใจเสียงเรียกให้กลับมาก่อนของนัธมน

ไม่นานนัก ชยธรมาถึงประตูทางออกด้านหลังเจอคราบเลือดที่ยังไม่แห้งดีท่าทางไม่น่าเกินสามชั่วโมงหยดเป็นทางเรื่อยไปยังลานจอดรถ นัธมนตามมาสมทบบอกว่าได้เบอร์ห้องพักมาแล้ว

“พนักงานบอกว่าแม่บ้านขึ้นไปทำความสะอาดสามชั่วโมงที่แล้วยังไม่เห็นมาตอกบัตรออกกะเลย”

ชยธรใจคอไม่ดีเป็นห่วงแม่บ้านที่หายไปประมาณเดียวกับรอยเลือดที่ประตูทางออกด้านหลัง

ooooooo

จากนั้นไม่นาน ชยธรกับนัธมนมาถึงหน้าห้องพักของณัฐวราเห็นรอยเลือดเปรอะเป็นทาง ลองบิดลูกบิดประตูดูปรากฏว่าไม่ได้ล็อก ทั้งคู่หยิบปืนขึ้นมากระชับในมือค่อยๆเปิดประตูเข้าไป เจอแม่บ้านถูกยิงแสกหน้านอนตายอยู่ที่พื้น เขาส่งสัญญาณไม่ให้เธอส่งเสียงแล้วย่องไปที่ประตูห้องน้ำซึ่งเปิดแง้มไว้

นัธมนคอยระวังหลังให้ชยธรซึ่งค่อยๆผลักประตูห้องน้ำเข้าไป ต่างตกใจเมื่อเห็นเตชิตถูกมัดติดกับเก้าอี้ หัวทิ่มอยู่ในอ่างอาบน้ำที่มีน้ำเต็ม รีบดึงเขาขึ้นมา เห็นใบหน้าซีดจากการแช่น้ำเป็นเวลานานก็ตกใจ นัธมนทนดูไม่ได้ต้องเบือนหน้าหนี ชยธรดึงเทปที่พันธนาการเขาออก จับนอนหงายกับพื้นห้องน้ำ

“เตชิต...เตชิต เป็นไปได้อย่างไร ไม่...ไม่สิไม่” ชยธรพูดจบเหลือบเห็นมือถือที่ใช้ถ่ายคลิปหล่นพื้น ตอนนี้จอดับไปเรียบร้อย ใช้ทิชชูเก็บใส่กระเป๋าไว้เป็นหลักฐานโดยยังไม่รู้ว่าเป็นของใคร พลันมีเสียงร้องเอะอะดังขึ้น

“เฝ้าไว้ อย่าไปไหน ผมเอง”

ชยธรพรวดพราดออกไปพร้อมปืนในมือ ทิ้งนัธมนไว้ในห้องน้ำ เขาเห็นใครบางคนวิ่งหนีหลังไวๆจากห้องพักที่เปิดประตูทิ้งไว้ อารามรีบร้อนเขาเหยียบเลือดของณัฐวราลื่นล้ม ก่อนจะลุกขึ้นวิ่งไล่พลางร้องบอกให้ชายปริศนาหยุดหนีแต่ไร้ผล

ชยธรไล่กวดจนเกือบทัน ตะโกนขู่ถ้าไม่หยุดจะยิง ชายคนนั้นซึ่งแต่งชุดพนักงานโรงแรมได้ยินคำว่ายิงถึงกับขาแข็งวิ่งไม่ออก หยุดกึกชูมือขึ้นเหนือหัว

“อย่ายิงครับ อย่ายิง”

“วิ่งอะไร ทำไมต้องวิ่งด้วย”

“ผม...ผมตามคุณตำรวจเข้าไปแล้วเห็นศพแม่บ้าน ผม...กลัว ผมตกใจ ผมไม่รู้ว่าคนร้ายยังอยู่รึเปล่า”