ตอนที่ 14
“แล้วถ้าเกิด...เตชิตเขาไม่ยอมบอกว่าพ่อมนอยู่ที่ไหน”
“ต่อให้มันตายกลายเป็นศพ พี่ก็จะง้างปากให้มันพูดออกมาให้ได้” ชยธรกำหมัดแน่นเจ็บแค้นแทน...
คนที่ใครต่อใครหาว่าเป็นคนเลวหายใจเฮือกสุดท้าย ตอนที่ณัฐวราไขกุญแจห้องน้ำเข้ามา เสาแขวนผ้าล้มเกะกะทำให้เปิดประตูลำบากต้องออกแรงดันกว่าจะเข้าไปได้ เธอเห็นเขาแน่นิ่งก็ใจหายรีบดึงขึ้นจากน้ำ เช็กแล้วไม่พบสัญญาณชีพ รีบแก้มัด จับเขานอนหงาย
“เตชิต คุณต้องไม่ตายนะ คุณต้องไม่ตายแบบนี้ เตชิต คุณยังตายไม่ได้”
ณัฐวราเริ่มปั๊มหัวใจ แล้วจับเส้นเลือดที่คอยังคงเงียบ ก็ยิ่งร้อนใจ
“ลืมตาสิ เรายังมีเรื่องต้องคุยกันอีกนะ”
ณัฐวราผายปอดให้เขา ทันทีปากประกบกันหัวใจของเธอกระตุกอย่างแรงจนต้องจับอกข้างซ้าย พลันภาพในอดีตช่วงที่เป็นกัญญาวีร์ผุดเข้ามาในความทรงจำ
ตอนนั้นเตชิตขับรถมาส่งเธอที่หน้าบ้าน บนตักเธอมีกุหลาบสวยช่อใหญ่วางอยู่ เธอขอบคุณเขามากสำหรับดอกไม้สวย เขาขอบคุณเธอเช่นกันที่ไปกินข้าวด้วย เธอมองงงๆ แค่กินข้าวเย็นด้วยทำไมต้องขอบคุณเพราะถึงอย่างไรเธอก็ต้องกินอยู่แล้ว
“แต่คุณไม่ต้องกินคนเดียวมาตลอดชีวิตเหมือนผมไง”
“ดราม่านะเนี่ยเรา...ถามจริงๆนะอันนี้ทั้งหมดเป็นการแสดงใช่ไหม ฉันเข้าใจถูกหรือเปล่า ทั้งดอกไม้ทั้งอาหาร ทั้งการพูดคุยหัวเราะ ยิ้มแย้ม มันเป็นไปตามที่เราตกลงกันเท่านั้นใช่ไหม”
“แล้วคุณคิดว่ายังไง”
“ก็ไม่รู้ไง เอาจริงๆนะมันก็แอบเคลิ้ม แต่ฉันไม่รู้ว่าที่ฉันเคลิ้มเนี่ยเป็นเพราะ...หรือคุณตีบทแตกกันแน่”
“ให้เวลาเป็นเครื่องตัดสินแล้วกัน”
“นั่นไง ไปเอาคำแบบนี้มาจากไหนกันนักหนา คุยกันให้เคลียร์ๆเลยไม่ดีกว่าเหรอ เดี๋ยวเกิดฉันตายไปก่อน คุณไม่มีโอกาสได้บอกได้พูดแล้วจะมาเสียใจนะ”
ณัฐวราหลุดจากภวังค์ มองเตชิตที่ปากเป็นสีม่วงใบหน้าซีดขาวไม่มีสีเลือดด้วยความรู้สึกรุนแรงกว่าทุกครั้ง ทำให้เธอเร่งช่วยชีวิตเขาทั้งปั๊มหัวใจทั้งผายปอด
“ฟื้นสิฟื้น...เรายังมีเรื่องต้องสะสางกันอีกนะเตชิต”
ณัฐวราพยายามสุดฤทธิ์เพื่อช่วยชีวิตเขาโดยไม่รู้ว่าการกระทำของเธอถูกบันทึกไว้ในมือถือที่หล่นพื้น
ooooooo
สิตางค์กับดุจดาวต่างเห็นใจซึ่งกันและกันเพราะตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน คนซึ่งมีความหมายมากที่สุดในชีวิตถูกเตชิตฆ่าตาย สองสาวต่างเคียดแค้นในตัวเขาอยากให้ตายตกไปตามกัน โดยเฉพาะสิตางค์ประกาศกร้าวหากเจอตัวจะขอฆ่าเขาด้วยมือตัวเอง
“งั้นเราคงต้องช่วยกันฆ่ามันแล้วล่ะ”
“มันไม่ใช่คน” สิตางค์ยังแค้นไม่หายที่เตชิตปล่อยให้น้องชายของเธอตกตึกตาย ดุจดาวโอบไหล่เธออย่างปลอบใจพร้อมกับสาปแช่งเตชิตให้ตายไม่ดี...










