ตอนที่ 14
“ไม่เอาอ่ะ ไม่ไป...ไปก็เป็นภาระ เดี๋ยวจะมาทำให้เดือดร้อนอีก สารวัตรคะ ฉันว่าจับหมอนี่ไปขังลืมที่ไหนก็ได้ไกลๆดีกว่า ตัวอันตรายแบบนี้ เราจะเอาระเบิดเวลาแบบนี้ไว้ข้างตัวได้ไงคะ”
“ถ้าผมจะระเบิด คุณมั่นใจได้เลยว่าสะเก็ดระเบิดสักชิ้นจะไม่มีวันทำร้ายคุณ ถึงผมเป็นคนดีไม่ได้ แต่ผมเปลี่ยนวิธีเลวได้ครับ” วรมันบอกอย่างมั่นใจ ขณะที่นัธมนต้องเมินหน้าหนีกลัวใครจะเห็นน้ำตา
ooooooo
ณัฐวราคุยกับพ่อยังไม่ทันหายคิดถึง ท่านก็ถูกฤกษ์มาลากตัวออกจากห้องขัง เธอโวยวายจะเอาท่านไปไหน ไล่ให้เขาไปตามพิพัฒน์มา เธอต้องการจะตกลงกับเจ้านายของเขา
“ตกลงอะไรอีก เธอไม่มีอะไรที่เขาต้องการแล้ว” พูดไปฤกษ์หัวเราะขำไปด้วย
“เตชิตไง เขาอยากรู้เรื่องเตชิต อย่าทำอะไรพ่อฉัน”
กฤตนัยต่อรองให้ปล่อยณัฐวราไปแล้วจะยอมทำทุกอย่างที่ต้องการ วานฤกษ์ไปบอกพิพัฒน์ให้ด้วย ฤกษ์ให้เขาไปบอกท่านเองก็แล้วกัน จากนั้นหันไปทางณัฐวรา
“ประโยชน์ของเธอมีแค่อย่างเดียวเท่านั้น ทำให้พ่อของเธอซื่อสัตย์ต่อองค์กร”
พูดจบฤกษ์ลากกฤตนัยออกไปไม่สนใจเสียงโวยวายของณัฐวราที่พยายามดิ้นรนให้หลุดจากโซ่ซึ่งพันธนาการไว้แต่ไม่สำเร็จ
พลันมีเสียงดังขึ้นด้านหลัง “เจ็บมากสินะ” ณัฐวราจำเสียงนั้นได้ถึงกับตาโตตื่นเต้นที่เตชิตยังไม่ตาย ยิ่งหันไปเห็นเขาเดินมาหาก็ยิ่งดีใจปนแปลกใจว่าเขารอดมาได้อย่างไร เตชิตสวนทันทีผิดหวังหรือที่เขาไม่ตาย
“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะทิ้งให้คุณจมน้ำ”
เตชิตหัวเราะอย่างขมขื่น “คุณช่วยบอกผมทีสิว่าคุณโดนจับมาโดยที่ไม่ทันมีโอกาสที่จะบอกพวกเขาว่าผมกำลังจะจมน้ำตาย คุณช่วยพูดออกมาทีว่า เตชิตกำลังจมน้ำตาย...เจ็ดคำเนี่ย มันพูดยากพูดเย็นจนคุณบอกพวกเขาไม่ได้ บอกมาสิ บอกผมมา”
“ฉันพูดไปยังไงคุณก็คงไม่เชื่อ”
“เหมือนกัน...เหมือนกันเลย ถ้าผมบอกคุณว่าผมไม่ได้ตั้งใจสะบัดมือให้คนของพวกคุณตกมาจากหลังคาตึกคุณจะเชื่อไหม ถ้าผมบอกคุณว่าผมโดนใครยิงด้วยกระสุนยางก็ไม่รู้จนแขนไม่มีแรงต้องปล่อยมือจากเขา คุณเชื่อไหม” เตชิตตะคอกเสียงดัง ณัฐวราพยักหน้า
“ฉันเชื่อ”
“โกหก ถ้าคุณจะเชื่อคุณควรจะสงสัยตั้งแต่เห็นรอยช้ำที่ต้นแขนผมในห้องน้ำนั่นแล้ว ไม่ใช่มาบอกว่าเชื่อตอนนี้เพื่อที่จะเอาตัวรอด”
“อีกครั้ง ฉันพูดอะไรไปตอนนี้คุณก็คงไม่เชื่อ”
“คุณยอมพูดทุกอย่างเพื่อที่จะมีชีวิตรอดน่ะสิ ผมว่าคุณยอมที่จะพูดใส่ร้ายแม้กระทั่งว่า...ว่า...คนที่ยิงกระสุนยางใส่ผมเป็นฉัตรรัศมี...พูดสิ เผื่อมันจะทำให้ผมไว้ชีวิตคุณ...พูดสิ พูดใส่ร้ายคนอื่นก็ได้”










