เจ้าสาวจำยอม

“ผมจัดการเองครับ คุณพ่อไม่ต้องไปแลกกับเขา” ว่าแล้วเขตแดนรีบเดินตามเมษารินไป

นครินทร์พอใจกับแผนการของตน เดินยิ้มอย่างสาแก่ใจเป็นที่สุดที่เห็นเมธัสเดือด เสียงเมษารินร้องเรียกทำให้เขากับลูกน้องคู่ใจหยุดชะงัก นครินทร์หันกลับมาเสแสร้งพูดดีกับเธอ

“ผมดีใจจริงๆครับ ที่คุณยังตามผมมา”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ค่อยพอใจคุณพ่อฉันอยู่ คุณถึง

ไม่ยอมเจรจากับท่าน”

“คุณรู้เหรอครับ ผมไม่พอใจคุณพ่อคุณเรื่องอะไร”

“ก็ที่คุณพ่อฉันไล่คุณออกจากงานวันเกิดฉัน

ที่บ้านไงคะ แต่เห็นแก่ความสัมพันธ์ที่ดีของเราสองคนเถอะนะคะ คุณช่วยยื่นข้อเสนอมาว่าจะให้ฉันทำยังไงเพื่อยุติปัญหานี้”

“ถ้าข้อเสนอของผม คือให้คุณมาคบกับผมล่ะครับ”

เขตแดนปรี่เข้ามาทันที “อย่ามาเสแสร้งเลย ความรักของคุณมันจอมปลอม ไร้สาระ คุณจะมาสร้างความปั่นป่วนก็บอกมา อย่าเอาความรักมาทำเป็นปั่นหัวคุณเมเลย”

“ถ้างั้นพวกคุณก็หามาสิ ข้อเสนอที่ถูกใจผม หาให้ได้ภายในสามวันนะ ไม่อย่างนั้นเรื่องนี้จะกลายเป็นข่าวพาดหัวใหญ่ของสื่อทุกสำนัก และผมก็จะยื่นเรื่องถึงกรมทรัพย์สินทางปัญญาว่าห้างนี้ขายสินค้าลอกเลียนแบบสินค้าห้างผม”

นครินทร์เดินจากไปพร้อมวันชนะ เมษารินไม่ยอมแพ้เดินตามไปอีกโดยไม่ฟังเสียงห้ามของเขตแดนเพราะเธอต้องการจบเรื่องให้ได้ภายในวันนี้ นครินทร์อยากเอาชนะเขตแดนอยู่แล้ว ตกลงจะเจรจากับเมษาริน แต่ไม่ใช่ที่นี่ พูดจบเขาดึงเธอเข้าลิฟต์ เขตแดนตามไม่ทันเดือดดาลเป็นที่สุด รีบวิ่งลงบันไดทันที

ถึงลานจอดรถ เมษารินเริ่มไม่ไว้ใจนครินทร์ ขอให้เขาคุยที่นี่ เธอไม่ไปคุยที่ไหนทั้งนั้นเพราะไม่อยากทำให้เขตแดนเป็นห่วง นครินทร์โกรธจี๊ด แต่ต้องข่มอารมณ์ไว้

“คุณเขตนั่นแหละครับที่จะทำให้การเจรจาของเราล้มไม่เป็นท่า คุณไม่เห็นเหรอครับว่าเขาพยายามขัดขวางไม่ให้ผมคุยกับคุณ”

“เขาไม่ได้ขัดขวางค่ะ คุณเขตเป็นห่วงฉันค่ะ”

“แล้วจะห่วงอะไรครับ นี่ผมนะครับ นายนครินทร์เจ้าของห้างพาราดิโซ หรือว่าคุณเองนั่นแหละที่ไม่ไว้ใจผม”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ ฉันไม่ได้ไม่ไว้ใจ”

“สรุปว่าคุณไว้ใจผมนะครับ งั้นก็ไปกับผมสิครับ”

ทันใดนั้นเขตแดนวิ่งมาดักหน้า สั่งนครินทร์ให้ปล่อยมือเมษารินเดี๋ยวนี้

“นี่เป็นเรื่องระหว่างผมกับคุณเม เราจะไปเจรจาหาข้อยุติปัญหากัน คุณไม่เกี่ยวก็หลบไปเลย”

“อย่ามาอ้างเรื่องเจรจาเลย เขาจัดห้องให้คุณเข้าไปคุยเจรจาดีๆ ทำไมคุณไม่เจรจา ผมบอกให้ปล่อยคุณเมเดี๋ยวนี้”