เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 14
นครินทร์ปาดน้ำตา เงยหน้ามองไปที่ประตูกระจกแล้วต้องชะงักกึก เมื่อเห็นลูกแก้วยืนมองมาด้วยแววตาโหยหาและตัดพ้อ
เขาขบกรามอย่างไม่พอใจ ลุกพรวดไปเปิดประตู ลูกแก้วถลาเข้ากอดด้วยความดีใจ
“นครินทร์...ฉันคิดถึงคุณ”
“คิดถึงมากนักเหรอ...มานี่” เขากระชากแขนเธออย่างแรง
“โอ๊ย...ลูกแก้วเจ็บ”
“ไม่อยากเจ็บแล้วคุณมาหาผมทำไม นี่ขนาดแอบปีนเข้าบ้านผม คุณเป็นโรคจิตรึไง ยังมียางอายอยู่บ้างไหม”
“ใช่ ฉันมันโรคจิต ฉันไม่มียางอาย ก็เพราะฉันรักคุณ ฉันถึงเป็นแบบนี้”
“อย่าเอาคำว่ารักมาโทษผมนะ”
“ไม่โทษคุณแล้วจะให้โทษใคร คุณสัญญาว่าจะให้โอกาสลูกแก้ว แต่กลับปิดตายไม่ยอมรับสาย ไม่โทร.กลับ ไม่ติดต่อเหมือนตายจาก ลูกแก้วเลยต้องมาถามด้วยตัวเอง”
“ผมว่าคุณไม่โง่นะ ผมทำขนาดนี้คุณดูออกว่าผมไม่เคยรักคุณเลย”
“แปลว่าที่ผ่านมาคุณหลอกใช้ฉันเหรอ”
“อย่าเรียกว่าหลอกเลย เรียกว่าแค่สนุกด้วยกัน พอมันชินมือกัน ก็เลิก!”
“คุณมันชั่ว!” ลูกแก้วด่าพร้อมฟาดหน้าเขาด้วยฝ่ามือสุดแรง แต่โดนเขาตบสวนทันควันจนเซถลาหน้าคว่ำลงไปกับโต๊ะที่มีรูปถ่ายหลายใบวางอยู่
“ใช่ผมชั่ว ถ้าผมเป็นคนดี ผมคงไม่มีชีวิตรอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้หรอก ออกไปให้พ้นจากบ้านผม แล้วอย่ามาเจอผมอีก”
“ฉันทำอะไรผิดเหรอนครินทร์ คุณถึงไม่รักฉันบ้างเลย”
“คุณผิดที่มารักผมไง ผมไม่มีวันรักใคร มีผู้หญิงเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ว่าจะเกิดใหม่อีกสักกี่ชาติผมก็จะรักแต่เธอคนเดียว”
“ยัยเมน่ะเหรอ นี่คุณรักยัยนั่นมากขนาดนี้เลยหรือ”
“ผู้หญิงอย่างเมษารินน่ะเหรอ ไม่มีอะไรดีให้ผมรักได้ลงหรอก ปล่อยให้ไอ้เขตแดนโง่เง่ารักหัวปักหัวปํา ไปคนเดียวเถอะ”
“แต่ที่ผ่านมาฉันเห็นคุณทำเหมือนหลงรักคลั่งไคล้ยัยเมมาก”
“ก็เพราะคุณโง่เหมือนกันไง หยุดถามแล้วออกไปได้แล้ว” นครินทร์ลากลูกแก้วออกไปที่ประตูโดยไม่รู้ว่าเธอหยิบรูปถ่ายใบหนึ่งมาด้วย
“คุณมันใจร้ายใจดำ โหดเหี้ยมอำมหิต ฉันไม่น่ามารักคนไม่มีหัวใจอย่างคุณเลย”
“เพิ่งรู้เหรอว่าผมไม่มีหัวใจ หัวใจผมมันตายไปตั้งนานแล้ว”
วันชนะวิ่งมาเห็นลูกแก้วก็ทั้งแปลกใจและตกใจ ถามเจ้านายว่าเกิดอะไรขึ้น เธอเข้ามาได้ยังไง
“ฉันน่าจะถามแกมากกว่า ปล่อยให้เขาปีนเข้าบ้านมาได้ยังไง รีบพาตัวออกไปให้พ้น”
วันชนะรีบทำตามคำสั่งทันที ดึงรั้งลูกแก้วที่พยายามขัดขืนและร้องไห้น้ำตานองหน้าออกไปนอกบ้าน
