เจ้าสาวจำยอม

เขตแดนกับศรุตกลับเข้ามาในห้องรับแขกพบปิ่นมณีนั่งอยู่คนเดียวเพราะสองพ่อลูกออกไปคุยกันส่วนตัวที่มุมหนึ่งด้วยเรื่องของบอลที่ปิ่นมณีบอกว่าท่าทางเมษารินเครียดมาก

เมษารินต้องการให้พ่อประกาศตามหาบอลหรือแถลงข่าวเรียกเขาออกมาจากมุมมืดที่คอยซุ่มโจมตีเราอยู่ เขาอยากได้อะไรก็ให้เขาไปจนกว่าเขาจะพอใจ เรื่องเลวร้ายจะได้จบไปจากชีวิตเธอเสียที แต่เมธัสไม่เห็นด้วย ทำให้เมษารินไม่พอใจ พูดทั้งน้ำตาอย่างอัดอั้นว่าทำไมจะทำไม่ได้ ยกเว้นว่าพ่อไม่อยากทำ

“ถ้าพ่อประกาศเรื่องนี้ออกไป จะกลายเป็นเรื่องใหญ่ พวกนักข่าวจะต้องตามขุดคุ้ยชีวิตเรา เกาะติดเราไม่ยอมปล่อยเหมือนหมาล่าเนื้อ”

“คุณพ่ออายใช่ไหมคะ ถ้าจะมีคนขุดคุ้ยว่าคุณพ่อมาแต่งงานกับคุณแม่ทั้งที่มีเมียมีลูกเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว”

“พอทีเถอะเม”

“ทำไมคะ คุณพ่อรับไม่ได้เหรอคะ ที่เมพูดแทงใจดำ”

“พ่อไม่ได้สนใจเรื่องนั้น พ่อเป็นห่วงเมต่างหาก ถ้าเราประกาศออกไป เรื่องที่แม่ของเมขับรถชนแม่ของบอลก็จะถูกขุดคุ้ยขึ้นมาอีก ทุกคนจะต้องมองว่าแม่ของเมฆ่าคนตาย แล้วเมจะรับได้มั้ย”

“คุณแม่ไม่ได้ฆ่าคนตาย ทุกอย่างมันเป็นอุบัติเหตุ”

“พวกเรารู้ไงว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่คนอื่นไม่มีวันคิดแบบเรา แม่ของเมจะถูกกล่าวหาว่าฆ่าคนตายแล้วใช้เงินซื้อความยุติธรรม เมจะยอมให้วิญญาณของแม่เมถูกกล่าวหาอย่างไม่เป็นธรรมอีกงั้นเหรอ”

สองพ่อลูกเถียงกันดังลั่นบ้าน เมษารินน้ำตาอาบแก้มแต่ยังไม่ยอมแพ้

“ถ้าเราไม่ทำแบบนั้น แล้วเราจะเจอนายบอลตัวจริงได้ยังไง เมไม่อยากเล่นซ่อนแอบกับเขา เมอยากให้เรื่องนี้มันจบซะที เมไม่อยากใช้ชีวิตแบบหวาดระแวงอีกแล้ว เข้าใจไหมคุณพ่อ เข้าใจไหม”

“พ่อเข้าใจ เมนั้นแหละไม่เข้าใจพ่อ”

“ไม่เข้าใจตรงไหน เมเข้าใจคุณพ่อมาทั้งชีวิต จะต้องให้เข้าใจจนวันตายหรือไง”

เมษารินตะเบ็งเสียงแล้วร้องไห้ เขตแดนรีบเข้ามากอด บอกให้ใจเย็น แต่เธอสะบัดเดินหนีไป เมธัสรู้สึกแย่จนแทบทรุดแต่บอกเขตแดนว่าตนไม่เป็นไรให้เขารีบตามไปดูเมษาริน

สองคนยื้อยุดกันโดยมีศรุตกับปิ่นมณียืนมองอย่างใจคอไม่ดี  เมษารินดึงดันจะไปแถลงข่าวประกาศหานายบอลแต่เขตแดนไม่ยอม เพราะเท่ากับเป็นการชักศึกเข้าบ้าน

“ในเมื่อศัตรูมาประชิดประตูบ้าน ฉันต้องออกไปรับมือกับมันต่างหาก ปล่อยฉัน”

เมษารินสะบัดหลุดจากมือเขาแล้วจะวิ่งออกไป แต่ศรุตปราดมาขวางหน้าไว้ บอกให้เชื่อเขตแดน

“นี่รุตก็เป็นไปกับเขาอีกคนเหรอ หลีกไปเลยรุต”