เจ้าสาวจำยอม

ศรุตไม่หลีก และไม่ว่าเมษรารินจะหลบไปทางไหนเขาก็ปราดไปดักไว้ เลยโดนเธอแว้ดใส่หาว่าเป็นพวกเดียวกับพ่อของเธอเหมือนเขตแดน

“รุตไม่ได้เป็นพวกเดียวกับคุณอา”

“งั้นก็หลบไปสิ เมจะได้ไป”

“รุตรู้จักเมมาตั้งแต่เด็กๆ เวลาเมดื้อจะงี่เง่ามาก ไม่มีใครปราบเมได้ ยกเว้นคุณตาชลัม แต่ตอนนี้คุณตาชลัมไม่อยู่แล้ว คงต้องเป็นหน้าที่ของคุณล่ะครับคุณเขต”

เมษารินยืนอึ้ง เขตแดนได้จังหวะเข้ามาอุ้มเธอตัวลอยพาเข้าบ้าน ศรุตกับปิ่นมณีเห็นแล้วหนักใจแต่ก็เชื่อว่าเขตแดนเอาอยู่

เมื่อเข้ามาอยู่ในห้องนอนกันสองคน เขตแดนขอให้พูดกันด้วยเหตุผล เมษารินย้อนว่าเหตุผลของตนมีอยู่แล้ว คือจะไปแถลงข่าวตามหาลูกชายของพ่อ

“คุณกำลังใช้อารมณ์ กำลังคิดว่าการแถลงข่าวคือวิธีที่ดีที่สุด”

“ถ้าฉันไม่แถลงข่าว แล้วนายบอลจะรู้ได้ยังไงว่าเราอยากให้เขาออกมาเคลียร์เรื่องเก่าที่เป็นแผล

เรื้อรังให้มันจบๆ จะได้ไม่ต้องมาเป็นอีแอบลอบกัด ทำร้ายกันอยู่แบบนี้”

“แล้วผลที่จะตามมาล่ะครับ การขุดคุ้ยเรื่องในอดีตที่มันจบไปแล้ว ก็เหมือนการสะกิดแผลเรื้อรังให้กลายเป็นแผลสดเลือดซิบๆขึ้นมาอีก ทั้งคุณทั้งคุณพ่อคุณต้องรับศึกหนักแน่”

“คุณเห็นไหมเนี่ยว่าฉันพร้อมขนาดไหน อะไรจะเกิดก็ให้มันเกิด เมษารินพร้อมจะสู้กับมัน คุณหลีกไปสิ เอ๊ะคุณเขต...ปล่อยฉันออกไปนะ”

“วันนี้ผมไม่ปล่อยให้คุณไปไหนโดยไม่มีผมเด็ดขาดที่รัก มานี่” เขาอุ้มเธอพาดไหล่ ไม่สนว่าจะดิ้นรนแค่ไหน

“คุณเขต! ฉันโกรธแล้วนะ”

เขตแดนโยนเธอลงบนเตียงแล้วคร่อมยึดแขนสองข้างไว้ “คุณจะโกรธคนที่รักและหวังดีกับคุณที่สุดลงก็เอาสิครับ”

“ปล่อยฉันนะคุณเขต”

“ผมจะปล่อยคุณ ถ้าคุณยอมสงบสติลงแล้วคิดตามที่ผมพูด ถึงคุณจะออกไปประกาศหาตัวนายบอล ก็ใช่ว่าเขาจะยอมออกมาจากที่ซ่อนง่ายๆ ดีไม่ดีการที่คุณออกไปแถลงข่าวอาจจะเป็นการแฉปัญหาในครอบครัวชลัมพุให้เน่าเฟะเหม็นฟุ้งขึ้น ซึ่งเข้าทางเขา”

เมษารินได้คิดและอ่อนลง “แล้วฉันต้องทำยังไงคะ ฉันคิดอะไรไม่ออกแล้ว ในสมองตื้อไปหมด”

“คุณมีสามีอยู่ตรงหน้าทั้งคนจะกลัวอะไร ภรรยามีสามีไว้ช่วยทำอะไรได้หลายๆอย่างนะครับ ไม่ใช่แค่...”

เขตแดนหรี่ตากรุ้มกริ่ม เมษารินเขินทำเป็นถามแก้เก้อว่าแค่อะไร?

“ผมไม่ขอตอบคำถามนี้ เปลี่ยนเป็นปฏิบัติแทนนะครับ” เขายื่นหน้าจูบ เสียงโทรศัพท์ของเธอดังขัดจังหวะ