เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 14
เขตแดนยิ้มสู้ ขณะที่รุ้งรดากับอาชาออกอาการตื่นๆเตรียมพร้อมรับมือหากมีเรื่องมีราว
“ไหนคุณว่าจะเชิญผมมาดื่มกาแฟ จะไม่เสิร์ฟกาแฟก่อนเหรอครับ”
“ไม่ต้องมาปั้นหน้าเป็นเทพบุตร ตรงนี้ไม่มีนักข่าวแล้ว นึกว่าผมโง่เหรอ ถึงไม่รู้ว่าที่คุณมาที่นี่ไม่ใช่เพราะอยากได้นาฬิกา”
“ก็เหมือนที่คุณไปห้างคุณเมนั่นแหละ นึกว่าผมโง่เหรอ ไม่รู้ว่าคุณไปทำไม”
“ผมไปเดอะเฮฟเว่นเพราะมีคนละเมิดลิขสิทธิ์สินค้าของห้างผม ผมถึงต้องไปเคลียร์อย่างชัดเจนและเปิดเผย”
“ผมก็มาซื้อของอย่างเปิดเผยเหมือนกัน นี่ผมเดินเข้าประตูห้างคุณมาตรงๆเลยนะ”
“กูไม่ขำ”
“โอ๊ะ! นี่คุณกลัวผมมีจุดประสงค์อื่นถึงขนาดหลุดหยาบคายเลยเหรอครับ”
“ผมไม่กลัวคุณ คนอย่างคุณทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
“เหรอครับ งั้นแค่ผมมาเดินซื้อของ คุณสะเทือนอะไร ถ้าคุณไม่กลัวผม คุณจะมายืนตาขาวคาดคั้นผมอย่างนี้เหรอครับคุณนครินทร์”
“แก!!” นครินทร์ขยับเข้ามาจะชกเขตแดน แต่ทันใดเสียงโทรศัพท์มือถือดังขัดจังหวะ นครินทร์ดูหน้าจอเห็นชื่อเมธัสเพราะเมมเบอร์เอาไว้ตอนได้นามบัตรมา สายตาเขาตื่นเต้น...รอให้เมธัสโทร.มาทุกวินาที
นครินทร์ชี้หน้าเขตแดนเหมือนจะบอกให้รอก่อน แล้วเดินไปคุยโทรศัพท์ห่างๆแต่ยังคงอยู่ในสายตาของเขตแดนและทุกคน...เมธัสรอสายอย่างร้อนใจ จนเสียงนครินทร์รับสายโดยทำเป็นไม่รู้ว่าใครโทร.มา
“ฮัลโหล ใครครับ โทษทีพอดีผมไม่คุ้นเบอร์”
“คุณรอใครอยู่ล่ะ”
“ผมรอหลายคนครับ บางคนผมก็รอวันนี้ บางคนผมก็รอมาทั้งชีวิต มันขึ้นอยู่กับว่าผมจะรอเขาทำไม”
“คุณไม่ต้องรอผมทั้งชีวิตหรอก ถ้าคุณยอมเจรจา วันนี้ก็จบ”
นครินทร์แกล้งหัวเราะก่อนบอกว่ารู้แล้วว่าเขาเป็นใคร แต่ต้องสะอึกเมื่อเมธัสพูดสวนมา
“ไม่น่าโง่นานนะ ผมว่าคุณรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าผมโทร.มา เสียเวลาไปมั้ย มัวมาเล่นทายปัญหาว่าผมเป็นใครอยู่ได้”
“ก็ว่ามาสิครับ คุณโทร.มาทำไม อย่าทำให้ผมเสียเวลา”
“ผมคุยกับทนายแล้ว การที่ร้านค้าในห้างผมละเมิดลิขสิทธิ์สินค้าคุณ ไม่มีผลกับผมตามกฎหมายเพราะผมเป็นแค่เจ้าของพื้นที่ ไม่ใช่ผู้กระทำผิด”
“งั้นเหรอ คุณก็เลยจะไม่รับผิดชอบอะไร คิดจะลอยตัว ทิ้งปัญหาไปเฉยๆว่างั้น นี่เป็นวิธีที่คุณถนัดใช่ไหมครับคุณเมธัส”
“ถ้าผมทิ้ง ผมจะเสียค่าโทร.มาพูดกับคุณทำไม เอางี้ ตกลงกันทางโทรศัพท์ไม่รู้เรื่องหรอก ผมขอนัดคุณมาเจอเลยแล้วกัน เจรจากันตัวต่อตัว”
“ตกลง ผมก็อยากคุยกับคุณตัวต่อตัวมานานแล้ว ที่ไหนเมื่อไหร่”
“เย็นนี้...ที่สนามซอกเกอร์ของผม”
นครินทร์วางสายแล้วเดินกลับมาเผชิญหน้าเขตแดน “เอาล่ะ ผมไม่อยากเสียเวลาคุยกับคุณอีกแล้ว”
“แต่ผมรู้สึกเสียเวลา”
“งั้นทีหลังก็อย่าเสือกมาอีก”
“คุณหยาบคายอีกแล้วนะครับ”
