เจ้าสาวจำยอม
ตอนที่ 14
“ค่ำแล้วกลับเถอะครับ ปิ่นจะได้ไปพักผ่อน เดี๋ยวผมไปส่งที่ร้าน” เขตแดนเดินนำกลับไปหาเมธัส บอกลาพ่อตาเพื่อพาภรรยากลับคอนโด เมธัสยิ้มรับและพูดกับลูกเขยอย่างซึ้งใจ
“ขอบใจมากนะคุณเขต สำหรับสิ่งที่ทำให้พ่อ พ่อไม่ได้ใกล้ชิดเมมานานแล้ว นานเป็นสิบปี แต่วันนี้เมเขายิ้มกับพ่อ ยอมให้พ่อกอด พ่อดีใจมาก”
“ความเป็นพ่อลูกตัดกันไม่ขาดหรอกครับ คุณเมอาจเคยไม่เข้าใจ อาจจะเคยโกรธคุณพ่อ แต่ผมมั่นใจว่าเธอไม่เคยเกลียด ขอเวลาให้เธอนะครับ ผมเชื่อว่าสักวันคุณเมจะกลับมาเป็นลูกสาวที่น่ารักของคุณพ่อเหมือนเดิมครับ”
“เท่านี้พ่อก็ดีใจมากแล้ว พ่อมีความสุขจริงๆ ขอบใจนะ”
เขตแดนยิ้มรับ พอเมษารินกับปิ่นมณีกลับมาจากไปห้องน้ำ ทุกคนบอกลากันอีกครั้งก่อนสลายตัว
ooooooo
กลับถึงคอนโด เขตแดนออดอ้อนเมษารินว่าอยากได้ยินคำว่ารักจากเธอ หญิงสาวรักเขาเต็มหัวใจแต่ยังเล่นตัวพูดบ่ายเบี่ยง
“เรื่องอะไรล่ะ คุณยังจีบฉันไม่ติดเลย”
“คนปากแข็ง”
“เปล่าซะหน่อย”
“ไหนพิสูจน์ซิ” เขตแดนจะจูบแต่เมษารินไวกว่า ย่อตัวลงลอดแขนเขาหนีอย่างเร็ว แถมยังท้า...จ้างก็จับไม่ได้
คราวนี้สองคนเลยวิ่งไล่จับกันรอบห้องเหมือนเด็กๆ จนเมษารินเริ่มเหนื่อยหอบ
“พอแล้วค่ะคุณเขต เลิกวิ่งไล่ฉันซักที”
“คุณเลิกหนีก่อนสิครับ...งั้นผมจะตามคุณอย่างนี้แหละ ดูซิคุณจะวิ่งหนีผมทั้งคืนได้หรือเปล่า”
“ฉันเหนื่อยแล้วจริงๆนะคะคุณเขต ขอเถอะค่ะ ฉันเตะบอลมาเหงื่อออกตัวเหม็น”
“ผมก็เหมือนกัน”
“ฉันอยากอาบน้ำแล้ว”
“ผมก็เหมือนกัน ไปอาบด้วยกันดีไหมครับ”
เมษารินคว้าหมอนอิงขว้างใส่ “จะบ้าเหรอคุณทะลึ่ง” แล้วเขตแดนก็คว้าเธอได้พอดี ทั้งคู่ล้มลงบนโซฟาด้วยกัน เธอจะดิ้นหนีแต่เขาไม่ปล่อย
“เวลาได้กอดคุณผมมีความสุขจริงๆ วันนี้คุณพ่อคุณคงมีความสุขมากเหมือนกัน”
เมษารินชะงัก อารมณ์ร่าเริงเหือดหายไปทันที แต่เขตแดนยังไม่รู้ตัว พูดต่อไป
“ผมดีใจจริงๆครับคุณเม”
“ฉันแค่ลืมตัว ที่คุณเห็นไม่ได้แปลว่าฉันยอมยกโทษเรื่องคุณแม่แล้ว แม่ตายเพราะพ่อ ยังไงฉันก็ลืมเรื่องนี้ไม่ได้” เมษารินพูดเสียงแข็งแล้วเดินหนีเข้าห้องนอนทันที เขตแดนไม่กล้าตาม บ่นตัวเองปากเสียจริงๆ
เมษารินเข้าห้องนอน คิดทบทวนเหตุการณ์เมื่อเย็นที่สนามฟุตบอลที่ตัวเองได้ใกล้ชิดพ่อ สลับกับอดีตในวัยเด็กที่ไม่เคยยอมให้พ่อกอด เรียกหาแต่คุณตากับแม่แค่สองคน กระทั่งถึงวันที่แม่จากไปอย่างไม่มีวันกลับ ผลพวงมาจากเหตุการณ์แม่ขับรถชนเมียเก่าของพ่อตาย หลังจากนั้นเธอก็ตั้งแง่กับพ่อมาตลอด...
