บ่วงสไบ

อยู่กับฉ่ำจะคลานออกไป เทพตวาดสั่งไม่ได้ยินหรือ ทั้งสองชะงัก แก้วพยายามย้ำว่าคนตายต้องให้สัปเหร่อทำพิธี เทพสวนว่าพุดจีบยังไม่ตาย ทุกคนตกใจที่เขาคิดอย่างนั้น

“อีกประเดี๋ยววิญญาณน้องพุดจีบกลับคืนร่าง เหมือนครั้งกระโน้น”

“พี่เทพเจ้าคะ คุณหนูกลับคืนเข้าร่างไม่ได้แล้ว คุณหนูตายแล้ว”

“เอ็งเป็นยมบาลรึ! ถึงรู้เห็นว่าวิญญาณน้องพุดจีบจะไม่กลับมา...น้องพุดจีบมีบุญมากพอที่จะกลับมาได้ แลครั้งนี้ก็เช่นกัน น้องพุดจีบจะฟื้นคืนชีวิต ข้าจะเก็บร่างน้องพุดจีบไว้ในห้อง พวกเอ็งไปจัดเตรียมห้อง” เทพสั่งพวกชด

แก้วแอบสบตามิ่งอย่างไม่พอใจที่เทพคิดเลือกเก็บศพพุดจีบ

ooooooo

ค่ำนั้นเสียงหมาหอนทำให้เมี้ยน ชด เม้ย และเอี้ยงหวาดกลัววิญญาณพุดจีบ บรรยากาศน่าสะพรึงกลัว เม้ยถามขึ้นว่าวิญญาณคุณหนูมีจริงหรือ เอี้ยงโวยว่าคราวก่อนคุณหนูยังเล่าว่าไปท่องนรกสวรรค์มา  คราวนี้ก็คงไม่ต่างกัน ชดแย็บว่าวิญญาณคุณหนูอาจหิวไปอยู่ที่โรงครัว

ระหว่างนั้นมีทาสหญิงกำลังพับผ้าอยู่ในโรงครัว พวกเมี้ยนเห็นเงาตะคุ่มๆต่างตกใจร้องว่าผีหลอกแล้ววิ่งหนีกลับเรือนทาสกันยกใหญ่ ทั้งที่รู้แก่ใจกันว่าถ้าเป็นคุณหนูต้องห่มสไบ

ในขณะที่วิญญาณพุดจีบยืนสไบพลิ้วไหวอยู่หน้าเรือน ค่อยๆก้าวขึ้นบันได เสียงเทพร่ำไห้ดังแว่วรำพันให้พุดจีบ กลับมา เธอมองไปยังห้องคุณเยื้อน รับรู้ว่าร่างตนอยู่ในห้องนั้น จึงเดินทะลุประตูเข้าไป เห็นเทพนั่งประคองร่างรำพัน

“พี่ขอโทษ...น้องให้อภัยพี่...กลับมาเถอะ...”

พุดจีบพยายามจะกลับเข้าร่างแต่ไม่สำเร็จ...น้ำตาเทพหยดลงบนแก้มร่างพุดจีบ เขาเห็นเธอลืมตาขึ้นก็ดีใจร้องลั่นว่าเธอกลับมาหาเขาแล้ว  เทพกอดร่างพุดจีบแน่น...

ฟ้าสาง เรียมเข้ามาถาม “คุณหนูฟื้นรึยังเจ้าคะ?”

เทพสะดุ้งตื่นจากที่ฟุบหลับไป เขามองใบหน้าพุดจีบถึงได้รู้ว่าเมื่อสักครู่ฝันไป เจิมเข้ามาจับมือร่างคุณหนูแล้วตกใจเพราะมือเธอเย็นและเริ่มแข็ง เทพขอให้เชื่อว่าพุดจีบต้องฟื้น เขาหันไปสั่งเรียมให้เอาน้ำมาให้ตนเช็ดตัวพุดจีบ

เรียมเดินออกมาหาเจิม ขอว่าอย่าโกรธเคืองเทพ เจิมน้ำตาร่วงโทษว่าพุดจีบตรอมใจจนฆ่าตัวตายเพราะเขา ถ้าเข้าข้างเทพก็ไม่ต้องคุยกัน เรียมถอนใจสงสารเทพ...เจิมนึกได้ว่าแก้วหายไปไหน เรียมบอกว่าแก้วให้มิ่งพายเรือพาไปทำบุญให้คุณหนูที่วัด เจิมไม่ใส่ใจ