บ่วงสไบ

เทพฉุกคิดว่าพุดจีบชอบไปอยู่ที่ไหน จึงตามไปในสวน เห็นเธอยืนร้องไห้เสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เทพวิ่งมาคว้าตัวเธอไว้ไม่ให้หนี พยายามขอโทษและจะอธิบาย

“พี่เทพออกไป อย่าแตะต้องตัวน้อง!”

“พี่ขอโทษ พี่พลาดไปแล้ว พี่พยายามยั้งใจ ไม่รู้ด้วยฤทธิ์มนต์รึยาใดทำให้พี่ไร้สติยับยั้ง พี่ไม่ตั้งใจ” พุดจีบตบหน้าฉาด

“พี่แก้ตัวน้ำขุ่นๆ ไม่มีหญิงใดจะขืนใจชายได้ถ้าชายไม่สมยอม พี่ไปเถอะ กลับไปดูแลเมียของพี่”

“พี่ไม่ได้รักแก้ว พี่รักน้องพุดจีบ”

“พี่เลิกพูดคำนี้ได้แล้ว พี่จะทำร้ายน้องถึงไหนพี่รู้อยู่แก่ใจว่าน้องรักพี่...ตั้งแต่เล็กจนโต น้องไม่เคยมีใจให้ชายอื่น นอกจากพี่เพียงผู้เดียว เคราะห์กรรมทำให้เราต้องตกอยู่ในชะตาที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก น้องได้ชื่อเป็นเมียมิ่ง พี่เทพมีแก้ว ถึงเราไม่ได้ครองคู่กัน เราต่างรู้ว่าเรายังรักกัน เชื่อใจกันและกัน แต่มื้อนี้ พี่ทำลายความเชื่อใจนั้นสิ้นแล้ว...พี่กลับไปเถอะ น้องไม่อยากทำให้เมียพี่ขุ่นใจอีก”

“พี่รักน้อง...พี่รักน้องพุดจีบ” เทพพยายามกอดแต่พุดจีบผลักเขาล้มลง เขาจึงกอดขาเธอ

“พี่เทพปล่อยน้อง แล้วกลับไปซะ!”

“อย่าทิ้งพี่ไป พี่รักน้องและยังรักน้องไม่เสื่อม ไม่รู้อดีตเป็นอย่างไร เราจะเคยครองคู่หรือร้างห่าง แต่ชาตินี้ พี่ไม่ยอมให้เราพรากจากกัน”

พุดจีบพูดไม่ออกได้แต่ยืนร้องไห้อยู่อย่างนั้น เพราะรู้ว่าเทพรักตนมากแต่สิ่งที่เขาทำลงไปก็ผิดใหญ่ทำให้ไม่มีโอกาสจะกลับมาครองรักกันได้ เธอรำพึงออกมาว่า

“ถ้าน้องตายไปคงดี พี่ไม่ต้องพะวงห่วง ไม่มีใครต้องทุกข์”

“น้องต้องอยู่ ชีวิตพี่ไม่มีใคร นอกจากน้อง...อย่าทิ้งพี่ไป” เทพกอดรั้งขาพุดจีบไว้

พุดจีบทำใจให้อภัยไม่ได้ ก้มลงปลดมือเขาออกแล้ววิ่งหนี เขาเอื้อมมือคว้าสไบแต่ไม่ถึง ได้แต่มองด้วยความผิดหวังเสียใจอย่างรุนแรง...

แก้วถือตะเกียงกำลังไปเถียงนาเพื่ออธิบายให้มิ่งเข้าใจ พุดจีบเห็นท่าทางแก้วมีพิรุธก็แปลกใจว่าจะไปไหนจึงย่องตามไปดู แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นเธอมาหามิ่ง...แก้วเข้าอ้อนให้มิ่งฟัง มิ่งตบหน้าแก้วและด่า

“อีกากี! อีวันทอง! ปากเอ็งบอกรักข้าแต่เอ็งไปสมสู่กับมัน เอ็งตกเป็นเมียข้า ชีวิตเอ็งก็ต้องเป็นของข้า”

แก้วโดนตบอีกจึงโพล่งออกมาว่า “มิ่ง...ข้าท้อง!”

“เอ็งท้องกับมัน? ข้าไม่ยอมให้ลูกไอ้เทพออกมา” มิ่งจะชกท้องแก้ว เธอร้องห้าม

“ลูกในท้องเป็นลูกของเอ็ง! ข้าขึ้นเรือนไปอยู่กับมัน มันไม่เคยแตะต้องตัวข้าสักครั้ง”

“เอ็งโกหก! ข้าเห็นเต็มตาว่ามันนอนกับเอ็ง”

“มันสุดต้านฤทธิ์ยา มันถึงยอมเอาข้า”

“เอ็งเสี้ยนอยากได้มัน ต้องใช้ยาล่อเทียวรึ” มิ่งยิ่งโกรธมากขึ้น แก้วต้องอธิบาย