บ่วงสไบ

เจิมสั่งอยู่กับฉ่ำให้พาพวกบ่าวตามหาพุดจีบ เทพวิ่งมาที่สวนหยุดมองหารอบๆ ลมพัดโชยมาได้กลิ่นดอกพุดจีบ เขาจึงเดินไปดงดอกพุดจีบ นึกแปลกใจว่าเธอจะไปไหนจึงร้องเรียก

“น้องไปซ่อนตัวอยู่ไหน อย่าทิ้งพี่ไป กลับมาหาพี่เถอะ...”

ทันใดมีหยดน้ำหล่นที่หน้าเทพ เขาปาดออกด้วยความแปลกใจแล้วเงยหน้าขึ้น เห็นเท้าพุดจีบห้อย เธอผูกคออยู่กับต้นไม้ใหญ่...เทพเข่าอ่อนร้องเรียกหญิงคนรักลั่นสวน...พวกเจิมได้ยินรีบวิ่งมา รวมทั้งเมี้ยนและชดก็แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น เรียมตรงเข้าถาม

“คุณเทพเจอคุณหนูแล้วรึเจ้าคะ คุณหนูอยู่ไหนเจ้าคะ”

เจิมเงยหน้ามองตามสายตาเทพ แล้วกรีดร้องเป็นลมล้มพับ ทุกคนตกตะลึงกับภาพที่เห็น เทพให้บุญ อยู่และฉ่ำช่วยกันเอาพุดจีบลงมา เทพกอดร่างเธอร้องไห้...แก้วและมิ่งแอบมองอยู่มุมหนึ่ง ยิ้มสะใจ  เมี้ยน ชด เม้ยและเอี้ยงวิ่งตามพวกทาสเข้ามา พอเห็นว่าพุดจีบผูกคอตายก็ตกใจ พากันเสียใจ...อบกำลังวิ่งมา แก้วออกจากที่ซ่อนเข้ามาหาในขณะที่มิ่งหลบไปทางอื่น

“น้าอบ ฉันได้ยินเสียงร้องของพี่เทพ มีอะไรรึ”

“ข้าสะดุ้งตื่นแห่กันมานี่แหละ อยากรู้ก็เร่งไป” อบลากแก้วแหวกพวกทาสเข้าไปดู

พอเห็นทุกคนกำลังร้องไห้ แก้วก็ร้องตะโกนสั่ง “คุณพุดจีบยังไม่ตาย พวกเอ็งเร่งไปพาหมอมารักษาคุณพุดจีบ ไปสิวะ!” เห็นอยู่กับฉ่ำนั่งนิ่งก็ผลัก “พวกน้านั่งทื่อเป็นตอ เร่งพาคุณหมอมารักษาคุณพุดจีบ...”

เทพโพล่งขึ้นว่าพุดจีบสิ้นแล้ว แก้วทำทีตกใจโผเข้าจับมือพุดจีบ รำพันว่าพี่สาวมาด่วนจากน้องไปอีกคน แล้วร้องไห้สะอึกสะอื้น...มิ่งเดินแหวกคนตรงเข้ามาทรุดนั่งเรียกคุณหนูแล้วน้ำตาพรั่งพรู แก้วปราดเข้าทุบตีมิ่งยกใหญ่

“เอ็งมีหน้าที่ดูแลคุณพุดจีบ แล้วเอ็งไปอยู่ไหน เอ็งปล่อยให้คุณหนูตายได้อย่างไร”

“มันคงไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องร้าย แล้วเหตุใดคุณหนูถึงคิดสั้น” อบเข้าห้ามแก้ว

เมี้ยนหาว่าพุดจีบผูกคอตายเพราะมิ่ง ที่ดึงเธอลงต่ำจนตรอมใจต้องทนทุกข์ทรมานไม่กล้าสู้หน้าใคร เจิมทนไม่ไหวบอกให้เมี้ยนหยุดเพราะมิ่งไม่ได้เป็นต้นเหตุ แล้วปรายตามองเทพ

เทพอุ้มร่างพุดจีบกลับขึ้นเรือน แก้วกับทุกคนเดินตาม...ร่างพุดจีบถูกวางที่กลางเรือน เทพเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าตาให้ ทุกคนมองอย่างเศร้าเสียใจ แก้วอดรนทนไม่ไหวโพล่งขึ้น

“น้าอยู่พายเรือไปรับสัปเหร่อมาผูกตราสัง...”

“ไม่ต้อง!” เทพสวน แก้วหาคำอ้าง

“เขาว่าเมื่อตาย ดวงวิญญาณออกจากร่าง ถ้าไม่มัดตราสัง จะเป็นสัมภเวสี”