บ่วงสไบ

วันต่อมาศพพุดจีบถูกเผาที่เชิงตะกอน เทพยืนน้ำตาไหลยกมือภาวนาขอดวงวิญญาณน้องของพี่ไปสู่สุคติเถิด...แก้วยืนมองเปลวเพลิงด้วยความรู้สึกสมใจแล้วเดินเลี่ยงออกไป

แก้วมานั่งหน้าหลุมศพอิ่ม “แม่จ๋า...พวกมันตายยกเรือน แก้วชำระแค้นให้แม่แล้วจ้ะ นับแต่นี้แก้วอยู่สุขสบายบนเรือนนั่น และจะครองเรือนไปจนวันตาย”

อบเข้ามายืนฟังน้ำตาซึม นั่งลงปลอบ “วิญญาณแม่เอ็งรับรู้คงเป็นสุข...พอเอ็งคลอดลูก คุณเทพคงเห่อและหลงเอ็งไม่น้อย อีแก้วเอ๊ย...ประตูสวรรค์เปิดรับเอ็งแล้ว”

แก้วนึกได้ถามอบว่าเอาของมาหรือยัง อบพยักหน้า แก้วยิ้มย่องคิดทำอะไรบางอย่าง...

คืนนั้นมีเสียงหมาหอนทำให้พวกทาสในเรือนหวาดกลัว ชด เม้ย เอี้ยง บวบและดีเกาะกลุ่มกันวิ่งหน้าตั้งเข้าโรงครัว เมี้ยนโวยด่า บวบกับดีนึกได้ว่าตอนนี้พวกตนมีแก้วคุ้มกะลาหัว ไม่ต้องเกรงกลัวเมี้ยนอีก พากันเดินเชิดกลับเรือน เมี้ยนเห็นแล้วอยากตบให้ฟันร่วง ชดยุให้ตบ

“เอ็งอยากถูกนังแก้วมันเอาน้ำแกงราดหัวอีกรึ สิ้นคุณหนูมันคงวางอำนาจบาตรใหญ่ อีคางคกขึ้นวอ!” เมี้ยนขยาด

เจ้าตัวอยู่ในห้องไม่สะทกสะท้าน นั่งสางผมคิดกระทำบางอย่าง...ในขณะที่เทพนั่งมองซออู้ของพุดจีบแล้วหยิบขึ้นมาสีอยู่ชานเรือน พวกทาสได้ยินขนหัวลุกเข้าใจว่าผีพุดจีบเป็นคนเล่น เทพสีซอและมองไปยังดงดอกพุดจีบ เห็นสไบพลิ้วไหวในความมืดก็ดีใจมากรีบวิ่งลงจากเรือนไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ มีหญิงสาวสวมสไบยืนอยู่ในเงามืด ก็ตรงเข้าสวมกอดด้วยความดีใจคิดว่าเป็นพุดจีบ แต่พอหมุนตัวกลับมาต้องตกใจที่กลายเป็นแก้ว เธอยิ้มปลื้มปริ่ม

“พี่เทพโผเข้ามาโอบกอดแก้ว ชื่นใจเจ้าค่ะ” แก้วสวมกอดเขาแน่น เทพผลักตัวออก

“สไบของน้องพุดจีบ...”

“เจ้าค่ะ แก้วรู้ว่าพี่เทพรักสไบผืนนี้ ถ้าเผาไฟก็น่าเสียดาย แก้วสั่งให้น้าอบเก็บสไบไว้ แก้วจะห่มสไบให้พี่เทพชื่นใจเจ้าค่ะ”

เทพจ้องหน้าแล้วบีบแขนแก้วแน่นจนเธอร้องว่าเจ็บ เขาเข่นเขี้ยว

“สไบผืนนี้เป็นของน้องพุดจีบ อย่าเอามาห่ม! ไม่มีใครแทนที่น้องพุดจีบได้”

“แก้วไม่คิดจะแทนที่ใคร แก้วเพียงทำหน้าที่ของแก้ว พี่เทพอย่าลืมสิเจ้าคะ แก้วตกเป็นเมียของพี่แล้ว พี่ต้องตบแต่งแก้ว ยกย่องแก้วเป็นเมีย”

“ฉันยังโศก...ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไร แก้วรอไปก่อน”

“พี่เทพจะรออีกนานแค่ไหนเจ้าคะ รึรอให้ลูกเกิด!”

“แก้วพูดอะไร?”

แก้วกลบเกลื่อนเข้าโอบกอด “แก้วเป็นเมียพี่อีกไม่นานแก้วมีลูกของเรา พี่เทพต้องรักเมียรักลูกนะเจ้าคะ”

“ฉันจะขึ้นเรือน แล้วอย่าห่มสไบผืนนี้อีก” เทพตัดบทดันแก้วออกเดินไป

แก้วเจ็บใจที่เทพไม่สนใจ หยิบชายสไบมาเข่นเขี้ยว “กูไม่อยากห่มสไบมึงดอก อีพุดจีบ”

ลมพัดวูบใหญ่ แก้วแปลกใจมองไปรอบตัวแล้วรีบเดินออกไป...บนต้นไม้ใหญ่ พุดจีบยืนอยู่บนกิ่งไม้ จ้องมองแก้วด้วยความอาฆาตแค้น สายฟ้าแลบแปลบ ร่างพุดจีบหายไป