บ่วงสไบ

เมี้ยนเจ็บปวดแสนสาหัสฟุบหน้าลงพื้น แก้วยังจิกหัวให้เงยขึ้นสบตา แสร้งทำเมตตาตักเตือน “เอ็งแก่ ใกล้ลงหลุมแล้ว สร้างความดีทำดีติดตัวเสียบ้าง”

เมี้ยนเป็นลมสลบคามือ เทพจึงให้พวกบ่าวพาไปใส่ยา อย่าให้ตายอีกศพ เหนื่อยใจที่จะเผาผี แก้วเข้าควงแขนเทพพากลับขึ้นเรือน เจิม อยู่และบุญสงสารแต่ก็นึกสะท้อนใจว่าเป็นกรรม

แก้วขึ้นเรือนเตรียมน้ำใส่ขันโรยผงพราย วางขันปลดโจงนั่งคร่อมภาวนาจิต

“รักกู...เอากู...รักกู...เอากู...” แล้วยกขันน้ำออกมาให้เทพดื่ม คลอเคลียเอาอกเอาใจพร่ำถามว่ารักตนไหม เทพดื่มน้ำแล้วตอบว่าไม่มีหญิงใดงามเท่าเมียตน แก้วยิ้มปลื้มปริ่มไม่สะกิดใจว่าที่เขาพูดเพราะมนตร์สะกด

ooooooo

เช้าวันใหม่เทพกำลังเดินไปที่ท่าน้ำเพื่อล่องเรือไปทำงาน โดยมีมิ่ง บุญ อยู่และฉ่ำเดินตาม เจิมถือห่อผ้าเข้ามาลาเพราะลั่นวาจาไว้แล้วเรื่องแก้วเล่นชู้กับมิ่ง ถ้าไม่จริงจะไปจากที่นี่...

บวบ ดี เม้ย เอี้ยงและพวกทาสต่างนั่งยกมือไหว้ขอร้องให้ให้อภัยแก่เจิม ดีอ้อนวอน

“พี่เจิมพลั้งปาก ไม่เจตนาว่าร้ายเจ้าค่ะ...” พวกอยู่คุกเข่าลงร่วมขอร้อง

“กระผมทำงานรับใช้คุณเทพมานานโข กระผมไม่เคยร้องขอสิ่งใดให้ตัว กระผมกราบขอรับ อภัยให้เจิมเถอะขอรับ...” อยู่ก้มกราบ

“ฉันเป็นเจ้าเรือน คำพูดของฉันต้องศักดิ์สิทธิ์ ถ้าฉันกลับคำแล้วฉันจะปกครองบ่าวไพร่อย่างไร...แลข้อสำคัญ ถ้าคนอื่นกล่าวหาแก้วกับมิ่ง ฉันพอทำใจยอมรับ แต่ป้าเจิมเป็นผู้ใหญ่ในเรือน กลับตราหน้าว่าเมียฉันคบชู้กับเกลอรัก ฉันอภัยไม่ได้ เร่งออกไปจากเรือนฉัน”

ทุกคนผิดหวังกับคำพูดของเทพ พวกบวบร้องไห้ระงมอยู่ถึงกับกราบเท้าเทพขอร้องอีกครั้ง เจิมซาบซึ้งกับน้ำใจของทุกคน ขอให้อยู่หยุดและขอบใจ พร้อมกับพูดว่า

“คำพูดเป็นนาย ข้าต้องรักษาสัจจะ พวกเอ็งดูแลคุณเทพ คุณแก้ว และคุณหนูที่เกิดมาอย่าได้ขาดตกบกพร่อง”

ทุกคนรับคำทั้งน้ำตา เจิมกราบลาเทพ แก้วเดินเข้ามาเพราะนึกบางอย่างได้

“พี่เทพอย่าไล่เลยเจ้าค่ะ!” ทุกคนแปลกใจ

“มันใส่ความว่าแก้ว แก้วยังจะปกป้องมันอีกรึ” เทพย้อนถาม มิ่งก็สงสัย

“ป้าเจิมเป็นคนเก่าคนแก่แลมีพระคุณกับแก้ว ป้าเจิมคงพูดไปไม่ยั้งคิด เพราะพวกปากหอยปากปูคอยเสี้ยม แก้วไม่ถือสาเอาความ คนเราทำผิดกันได้เจ้าค่ะ”

“เมียพี่ช่างงามทั้งกายและใจ...” เทพโอบกอด