บ่วงสไบ

เย็นวันนั้น เม้ยตักน้ำฝนในตุ่มหน้าโรงครัวเพื่อไปให้เมี้ยนที่วงข้าว มิ่งโผล่มากวักมือเรียก เม้ยแปลกใจคิดว่าเขามีใจให้ รีบวางขันไว้บนฝาตุ่มแล้ววิ่งไปหา

“เอ็งเรียกข้าทำไม ถ้าแก้วเห็นมันตบตีข้า มันคงไม่พอใจที่เอ็งคุยกับข้า”

“เอ็งพูดยังกะแก้วเป็นเมียข้า...”

“ข้าหวั่นใจ ก่อนหน้ามันคลุกคลีตีโมงกับเอ็ง”

“พอเถอะ แก้วเป็นเมียคุณเทพ ข้าไม่กล้าเล่นชู้ ดอก...เม้ย”

“เอ็งทำเสียงหวานใส่ ข้าใจคอไม่ดี...”

มิ่งส่งหัวเผือกหัวมันให้บอกว่าขุดมาเผื่อ เม้ยผิดหวังเล็กน้อยแต่ก็ปลื้มที่เขายังมีน้ำใจ รับของพร้อมลูบมือเขาทำตาเย้ายวน

“ขอบใจจ้ะ วันหน้าจะไปขุดเอ็งเรียกข้าสิ ข้าจะไปขุดกับเอ็ง ขุดมันๆ”

มิ่งเดินไปแอบยิ้มอย่างมีเลศนัย เพราะลับหลังเม้ย แก้วได้แอบไปหยดยาสั่งใส่ขันน้ำที่ตักไว้...มิ่งวิ่งมาหาแก้วบอกว่าทุกอย่างเป็นตามแผน แก้วชูขวดยาสั่งให้ดูว่าเทไปครึ่งขวด ไม่รอดแน่

เมี้ยนนั่งบ่นว่าเม้ยไปตักน้ำนาน เม้ยกลับมาอ้างว่าไปเอาหัวเผือกหัวมันมาฝาก บวบกับดีรีบถามว่าใครขุดให้ เม้ยอ้ำอึ้งเฉไฉไปเรื่องอื่น เมี้ยนดึงขันจะดื่มแต่ชดแย่งไปดื่มเสียก่อน อ้างว่าเผ็ด พอชดดื่มน้ำไม่ทันไรก็ล้มลงน้ำลายฟูมปาก ชักสองสามทีแน่นิ่งสิ้นใจ เมี้ยนตกใจมาก บวบร้องลั่นว่าชดโดนยาพิษ เม้ยหน้าเสียหยิบขันขึ้นมาอย่างตกใจ

เมี้ยนโวยวายว่าเม้ยฆ่าชด คว้าปังตอจะฟันหัว เม้ยปฏิเสธพัลวัน เอี้ยงรีบบอกว่าเม้ยรักชด ไม่ได้ฆ่าชดแน่ ดีจึงถามเม้ยว่าเอาน้ำมาจากไหน

“ฉันตักน้ำฝนจากตุ่มหน้าโรงครัว ฉันจะยกน้ำมา ไอ้มิ่งเรียกให้ไปเอาเผือกเอามัน...”

บวบนึกได้ว่าตอนเดินมาสวนกับแก้วตรงตุ่มน้ำ เมี้ยนรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือแก้ว ก็ถือปังตอเดินออกจากโรงครัว ดีตกใจคิดหาทางแก้ไข

เทพกลับจากทำงานที่จวนกำลังขึ้นท่าเรือ ดีรีบวิ่งมาบอกเรื่องชดตาย อยู่กับบุญตกใจ เทพถามตายได้อย่างไร...ในขณะที่แก้วนั่งเคี้ยวหมากสบายใจอยู่บนเรือน มีมิ่งนั่งอยู่มุมหนึ่ง เมี้ยนถือปังตอขึ้นมาสีหน้าดุดัน

“อีแก้ว! เอ็งฆ่านังชด!” เมี้ยนจะเข้าฟันหัว แก้ววิ่งหนีมาหามิ่ง เขาจับเมี้ยนไว้

“ปล่อยข้า เอ็งอีกคน สุมหัวฆ่าลูกข้า ไอ้มิ่ง!”

มิ่งแย่งมีดโยนทิ้งแล้วตบหน้า...เมี้ยนโวยลั่นว่า

“พวกเอ็งใส่ยาพิษฆ่านังชด ข้าจะแก้แค้นให้ลูกข้า”

เมี้ยนพยายามจะเข้าตบแก้ว มิ่งจับเมี้ยนล็อกแขน แก้วเห็นว่าปลอดภัยก็หัวเราะใส่หน้า

“เอ็งมันดวงแข็ง!”

“อีแก้ว เอ็งหมายความว่าอย่างไร”