บ่วงสไบ
ตอนที่ 14
ในห้องนอนแก้ว หน้าต่างเปิดกระแทกเสียงดัง แก้วกับมิ่งสะดุ้งตื่นเห็นผีพุดจีบยืนอยู่หน้าประตูที่เปิดออก ทั้งสองตกใจมาก
“ไอ้หมอผีเปรตมันตาย ไม่มีใครช่วยพวกมึงได้แล้ว...” ผีพุดจีบหัวเราะน่ากลัว
แก้วตกใจเรียกหาเทพให้ช่วย ลมกระโชกข้าวของในห้องหล่นกระจาย ผีพุดจีบพุ่งเข้าบีบคอมิ่ง แก้วกลัวตายวิ่งหนีออกนอกห้อง พุดจีบหันมองเหวี่ยงมิ่งกระแทกฝาล้มกองกับพื้น
แก้ววิ่งออกมาร้อง “พี่เทพช่วยแก้วด้วย...ใครก็ได้ช่วยข้าที”
ผีพุดจีบมองแก้ววิ่งจะเข้าห้องพระ ประตูปิดกระแทกเปิดไม่ได้ จึงวิ่งหนีลงบันได ผีพุดจีบมองตามอย่างอาฆาตแค้น...เทพวิ่งกลับมาเห็นแก้ววิ่งลงบันไดด้วยความหวาดกลัว พุดจีบกำลังจะผลัก เขาร้องห้ามสุดเสียง
“น้องพุดจีบอย่าฆ่าลูกพี่!”
เทพสะดุ้งตื่นจากที่นั่งสมาธิแล้วหลับพิงฝาห้องอยู่ เหงื่อแตกกรานรับรู้ว่าทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน แต่อีกใจก็พะวงเป็นห่วงลูกในท้องแก้ว
ooooooo
เทพออกจากห้องพระเดินมาที่ห้องแก้ว ท้องฟ้าสว่างยามเช้า เขาลังเลกลัวจะเป็นการปลุก ตัดสินใจผลักประตูเข้าไป แก้วกำลังนั่งสางผมอยู่หน้ากระจก ก็รีบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง
“แก้วสุขสบายดีเจ้าค่ะ พี่เทพใจร้ายใจดำ ทิ้งแก้วไปสวดมนต์ นั่งสมาธิทั้งวันทั้งคืน พี่เทพไม่รักลูกรักเมียแล้ว” แก้วแปลกใจแต่กลบเกลื่อนด้วยการตัดพ้อ
“พี่ขอโทษจ้ะ พี่จะไม่ทิ้งแก้วให้ห่างกายอีกแล้ว แก้วจ๊ะ...แก้วอยากกินอะไร พี่สั่งให้ป้าเมี้ยนจัดหาให้”
“แก้วอยากกินดอกมะลิเจ้าค่ะ” เทพแปลกใจ “เขาว่าคนแพ้ท้องอยากกินของประหลาด แก้วไม่นึกว่าจะเกิดขึ้นกับตัว”
เทพจะสั่งบ่าวไปเด็ดให้ แก้วห้ามแล้วชวนเขาลงไปเด็ดในสวนด้วยกัน เทพพยักหน้ารับ แก้วหันมองมิ่งผ่านกระจกทำนองให้เขาหาทางออกไป มิ่งยิ้มเยาะที่เทพไม่รู้ว่าตนดอดเข้ามานอนกับแก้วทั้งคืน...
แก้วเดินกอดแขนเทพในสวน เขาเด็ดดอกมะลิส่งให้เธอกิน...
เป็นเช่นนี้อยู่หลายวันจนแก้วท้องแก่มากขึ้น เทพถือพานเดินตาม แก้วเอื้อมมือเด็ดดอกมะลิแล้วเกิดเจ็บท้อง เธอร้องลั่นไม่ไหวแล้ว เทพตกใจรีบอุ้มแก้วกลับเรือน ร้องสั่งพวกบ่าวให้ตามหมอตำแย...
ผ่านไปหลายชั่วยาม เสียงเด็กร้องอุแว้...เทพสีหน้าตื่นเต้นรีบเข้ามาในห้อง แก้วยิ้มให้
“พี่เทพเจ้าคะ ลูกของเราน่าเกลียดน่าชังเจ้าค่ะ...”
เทพยิ้มปลื้มปีติที่เห็นทารกน้อยแข็งแรงอาการครบสามสิบสอง...
แปดปีผ่านไป...เด็กหญิงมะลิวิ่งเล่นอยู่ในสวนดอกไม้ เจิมถือพานดอกพุดจีบเข้ามาหา...
ooooooo
