บ่วงสไบ

ตะวันตกดิน เทพกับทุกคนเดินกลับเรือน มิ่งจุดตะเกียงยืนอยู่บนเรือน เอาผ้าคลุมร่างปกปิดรอยแผลที่สู้กับเหม ทำทีถามเทพว่าไปไหนกันมา เทพแปลกใจที่มิ่งไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น

“ฉันกลับจากกระท่อมสัปเหร่อเหม ฉันได้ข่าวว่ามิ่งไปที่ป่าช้า”

“ฉันหอบสังขารไปได้อย่างไร ฉันจับไข้หนาวสั่นอยู่บนเรือน ใครแจ้งว่าฉันเข้าป่ารึ”

“ช่างมันเถอะ เอ็งเห็นแก้วรึไม่”

แก้วเดินออกมาจากห้องพระมีผ้าคลุมไหล่ปิดรอยบอบช้ำที่เหมทำร้าย เดินเข้ามาหาเทพ

“พี่เทพกลับมาแล้วรึเจ้าคะ แก้วเข้าไปสวดมนต์ไหว้พระ...”

“ฉันไม่เคยเห็นแก้วใส่ใจสวดมนต์ วันนี้เป็นอย่างไรจึงเข้าห้องพระ” เทพฉงน แก้วอ้อน

“แก้วใจคอไม่ดีเจ้าค่ะ คิดถึงน้าอบ แก้วเติบโตมาเพราะน้าอบช่วยเลี้ยงดู พอถึงคราวน้าอบห่างตัว แก้วสังหรณ์ใจ พี่เทพเจ้าคะตะวันขึ้นพาแก้วล่องไปรับตัวน้าอบกลับเรือนนะเจ้าคะ”

“แก้ว...น้าอบถูกเผาไฟอยู่ในกระท่อมสัปเหร่อเหม”

“ไม่จริง พี่เทพอย่าอำแก้วเล่นเจ้าค่ะ”

“ฉันสั่งให้บ่าวนำศพกลับมาทำพิธี”

แก้วทำทีตกใจร้องไห้จนเป็นลมหมดสติ เทพเข้าประคองด้วยความห่วงใย

ooooooo

เสร็จงานศพของทุกคน แก้วไม่ลืมเรื่องที่จะลงโทษเมี้ยน ข้อหาทำร้ายจะฆ่าลูกในท้องตน เทพยังอยู่ในมนตร์ผงพรายของแก้วจึงไม่คัดค้าน

อยู่กับฉ่ำถือไม้หวายและนำตัวเมี้ยนมาที่หน้าเรือน ...เจิม บวบ ดี เม้ย เอี้ยงและพวกทาสตามมาดูด้วยความสงสาร เมี้ยนมองแก้วด้วยสายตาเกลียดชัง แก้วเห็นสายตาไม่พอใจโวย

“อีแก่ยังไม่สิ้นฤทธิ์ จับมันหมอบตรงตีนข้า! พี่เทพเจ้าคะ แก้วเมตตาไม่ไล่ให้มันออกไปตายนอกชายคาเรือน แต่ด้วยผิดจำต้องลงโทษให้เป็นเยี่ยงอย่างแก่บ่าวไพร่เจ้าค่ะ” แก้วกระชากไม้หวายจากมืออยู่เอามา ส่งให้เทพ

“เมี้ยน...ฉันเลี้ยงเอ็งด้วยเมตตา ไม่หวังลงมือให้เจ็บตัว แต่เอ็งเหิมเกริมว่าร้ายเมียข้า ฉันไม่อภัย” เทพลงหวายบนหลังเมี้ยนหลายทีไม่ยั้งมือ เจิมมองด้วยความสงสาร

“ลงแรงอีกเจ้าค่ะ เอาให้มันสำนึก คุณพี่เจ้าคะ มันยังหยันใส่แก้ว ลงให้หนักเจ้าค่ะ”

เทพหวดตามแรงยุเพราะยังอยู่ในมนตร์ แต่ด้วยความเป็นคนจิตใจดี เมื่อเห็นเมี้ยนเจ็บหนักก็หยุดและสั่งให้พากลับโรงครัว เมี้ยนหวนคิดถึงคราวที่ตัวเอง ยุให้คุณหลวงเฆี่ยนอิ่ม เฆี่ยนแก้วก็สำนึกแล้วว่าเป็นกรรม เมื่อเจิมเห็นเทพหยุดลงหวายก็รีบเข้าไปช่วยประคอง แก้วโวยทันที

“ไม่ต้อง!” แก้วหยิบหวายขึ้นมา สายตามองเมี้ยนยังไม่สาแก่ใจ

“แก้วพอเถอะ เมี้ยนรับโทษหนักแล้ว” เทพขอ

“พี่เทพอย่าหลงมารยามันเจ้าค่ะ อีเมี้ยนหนังเหนียว ผีเคี้ยวยังคาย เนื้อหวายไม่ระคายหนังมันดอก...แก้วจะโบยให้หลาบจำ แก้วจะตีกระเทือนถึงสันดานมันเจ้าค่ะ” แก้วหวดหวายลงหลังเมี้ยนอย่างแรง พร้อมกับพูดสั่งสอน “อีเมี้ยน เอ็งอย่าริโกหกมดเท็จ โกหกน่ะบาปตายไปตกนรก เขาว่าจะถูกเอาน้ำไฟกรอกปาก เอ็งอย่าตอหลดตอแหล อย่าใส่ร้ายใส่ความข้า อีแก่หนังเหนียว”