บ่วงสไบ

แก้วบอกเจิมไม่ต้องระหกระเหินไปไหน พวกบวบดีใจรีบเข้าช่วยพาเจิมกลับเรือน แก้วห้ามเสียงเฉียบ

“ไม่ต้องขึ้นเรือน ไปขลุกอยู่หน้าเตากับนังเมี้ยนโน่น ไป!”

ทุกคนตกใจแต่เจิมรับคำ แก้วควงแขนเดินไปส่งเทพลงเรือที่ท่าน้ำ พวกบวบพาเจิมไปยังโรงครัวแม้จะผิดหวังแต่ก็ดีใจที่ไม่ต้องไปไหน

เมื่อเทพลงเรือไปแล้ว มิ่งแอบถามแก้วตอนปลอดคน ทำไมให้เจิมอยู่เป็นหอกข้างแคร่

“ถ้าไล่มันไปใครจะทำงานให้เรา อีกหน่อยลูกเกิดมา โยนให้นังนี่มันเลี้ยง...แลข้อสำคัญ มันไม่ได้เกลียดข้าเหมือนอีเมี้ยน ที่มันทำเพราะมันรักคุณเทพเอ็งริจะเป็นใหญ่คิดให้หนัก ตัวก็ใหญ่หัวก็ใหญ่ แต่ขมองเอ็งเล็กเท่าเม็ดพริก! ไอ้ขี้กาก!” แก้วชี้ตัวและหัวมิ่งก่อนจะเดินไป

มิ่งคิดได้ด่าไล่หลัง “อีแก้ว! ข้าเป็นผัวเอ็งนะเว้ย” มิ่งมองไปยังเรือที่เทพล่องอยู่เข่นเขี้ยว “ลูกกูเกิดมา มึงก็ดับ!”

ooooooo

วันเวลาผ่านไป เมี้ยนเหลือเพียงร่องรอยแผลบนหลัง เข้าโรงครัวจะก่อไฟ บวบ ดี เม้ย เอี้ยงและพวกทาสเข้าห้าม พยุงให้กลับไปนั่งประจำตำแหน่ง

“ป้าไม่ต้องก่อไฟ ให้พวกนังนี่ทำแทน” บวบชี้ไปที่พวกทาส

“ข้าต้องเจียมตัว เจ้าเรือนสั่งให้ข้าเป็นขี้ข้ารับใช้พวกเอ็ง พวกเอ็งมีอะไรก็สั่งมาเถอะ”

“ป้าอยู่ในครัวชี้นิ้วสั่งฉันเหมือนเคย ถ้าใครปากโป้งฟ้อง ข้าจะเอาสากตำปาก” ดีชูสาก

พวกทาสต่างเอามือปิดปากปิดตา บวบย้ำให้เมี้ยนนั่งกินหมากให้สบายใจ เม้ยกับเอี้ยงนั่งร้องไห้ เมี้ยนถามพริกเข้าตาหรืออย่างไร เม้ยโพล่งออกมา

“พูดเรื่องนี้ข้าก็ใจหาย ต่อให้น้าอบเคยโขกสับฉัน แต่คนเคยกินข้าวหม้อเดียวกัน อดเวทนาไม่ได้”

บวบแปลกใจ “จะว่าไปประหลาดแท้ จู่ๆน้าอบ นังเรียมไปนอนตายที่กระท่อมหมอผี” ดีเสริมว่าทั้งสามคงทำกรรมร่วมกันมา บวบคาดเดา “เขาลือว่าไอ้เหมจับนังอบไปข่มขืน นังเรียมไปเจอก็ถูกไอ้เหมฆ่าตาย แต่คราวเคราะห์ ตะเกียงไฟไหม้กระท่อมเผาพวกมันตายทั้งเป็น”

เจิมยกผักเข้ามานั่งเด็ด เปรยอย่างปลงว่า “กรรมใครกรรมมัน...”

เมี้ยนเข้ามานั่งห่อหมากข้างๆ ถาม “เจิม นังเรียมตายไปทั้งคนเอ็งไม่เสียอกเสียใจรึ”

เอี้ยงเห็นด้วยถ้าเป็นตนเห็นเม้ยตายคงร้องไห้ตาแดง เม้ยโวยหาว่าแช่ง เมี้ยนเอ็ดให้ไปทะเลาะกันไกลๆ ทั้งสองเข้ามารวมกลุ่มนินทาร่วมกับบวบและดี

“กลับมาวางใหญ่เหมือนเดิม ค่อยชื่นใจ...”

เมี้ยนถามเจิมอีกครั้ง เจิมยิ้มเศร้าๆแต่ตื้นตันใจ

“ข้าเสียใจ ข้าเคยคิดอย่างทุกคน ความตายเป็นเรื่องโศก แต่พอข้าได้สติ ข้ากลับคิดว่าความตายเป็นสิ่งน่ายินดี คนตายก็ตายไป ไม่ทุกข์ไม่สุข ไม่รับรู้สิ่งใดๆ แต่คนอยู่ข้างหลังอย่างพวกเราสิ ล้วนแบกทุกข์แบกสุข ข้าจึงเจียมตัว ตั้งมือรับกับความตาย”

“ตั้งมือรับกับความตาย?” ทุกคนแปลกใจ