บ่วงสไบ

เรียมวิ่งหนีจนหมดแรงหน้ามืดเพราะเสียเลือด ได้ยินเสียงคนเดินมาก็ร้องให้ช่วย ปรากฏว่าเป็นแก้วกับมิ่งก็ตาโพลงตกใจ แก้วยิ้มเยาะสั่งมิ่งจัดการฟันด้วยดาบ เรียมขาดใจตายคาที่ ทั้งสองลากศพเรียมจะไปฝังหลังกระท่อมเหม

ในขณะที่อบวิ่งหนีได้ไม่ไกล เหมตามมารวบตัวไว้ได้ ตบตีแล้วจะปลุกปล้ำกลางป่า อบพยายามเอาตัวรอดดึงมีดที่เหน็บเอวเขาออกมาแทง แต่ไม่เข้า ไม่มีรอยใดๆ เหมหัวเราะร่า

“ข้าลงอาคม มีดดาบฟันแทงไม่เข้าดอกเว้ย”

เหมตบอบล้มคว่ำ แก้วกับมิ่งลากศพเรียมเข้ามาแล้วบอกเหมว่าจะเอาไปฝังป่าช้า อบตกใจเมื่อเห็นศพเรียม แก้วเห็นอบก็แปลกใจถามเหมว่าน้าออกมาได้อย่างไร

“มันดิ้นหนี หวังพึ่งใบบุญไอ้คุณเทพ”

“ปล่อยไว้เป็นหอกข้างแคร่ ฆ่ามันอีกคน!” มิ่งเงื้อดาบจะฟันอบ เหมรีบห้าม

“เอ็งอย่ายุ่ง มันเป็นเมียข้า กลับไปครั้งนี้ข้าจะล่ามขาอยู่กับข้าจนตาย”

แก้วให้เหมเอาอบกลับไป อบมองแก้วอย่างเคียดแค้น รู้ว่าไม่มีทางหนี มองไปยังมีดที่ปลายมือแล้วคว้าขึ้นมาร้องบอก

“อีแก้ว อีอัปรีย์ กูจะไปรอมึงกับลูกที่ขุมนรก!”

แก้วแปลกใจว่าอบหมายความอย่างไร ทันใดนั้นเองอบใช้มีดในมือปาดคอตัวเองต่อหน้า แก้วตกตะลึงไม่คาดคิดว่าน้าจะใจเด็ด อบดิ้นพราดซักพักก็ขาดใจ เหมโวยวาย

“หมดกัน! แล้วกูจะเอาใคร”

เหมมองไปยังแก้ว มองที่ท้องนึกถึงคำยั่วยุของอบแล้ววางแผน

“ไอ้มิ่ง เอ็งฝังนังนั่นกับนังอบ...แก้ว เอ็งไปเอาจอบเอาเสียมที่กระท่อม”

แก้วรับคำแล้วเดินตามเหมไป มิ่งมองอย่างไม่ไว้ใจ

เมื่อแก้วมาถึงกระท่อมนึกแปลกใจว่าเหมจะเก็บจอบเสียมไว้ในกระท่อมทำไมก็ระวังตัว เหมหันกลับมาคุกเข่าตรงหน้าแก้วแล้วเอามือลูบท้องเธอ แนบหูฟังเสียงหัวใจเด็ก

“ลูกเอ็งโตวันโตคืน กำลังได้ที่เชียว”

แก้วถามหาจอบกับเสียม เหมยิ้มย่องหยิบมีดอาคมออกมา บอกใช้แค่มีดก็สัมฤทธิผล แก้วเริ่มกลัว เหมทวงบุญคุณ

“ข้าช่วยเหลือเอ็งมานักต่อนัก เอ็งรอดตายจากนังผีก็เพราะข้า เอ็งสำนึกบุญคุณข้ารึไม่”

“พี่เหม ฉันรักและระลึกถึงคุณพี่เสมอ รอให้ลูกฉันเกิดมา ฉันเป็นใหญ่บนเรือน ฉันจะยกที่นาและสมบัติให้พี่อีกโข” แก้วเสนอแต่เหมส่ายหน้าปฏิเสธ

“มันไม่สลักสำคัญกับข้าดอก ข้าอยากได้ลูกเอ็ง ... ข้าจะเอาลูกเอ็งทำลูกกรอกเป็นบริวารข้า”