บ่วงสไบ

มุมหนึ่งที่ลับตาคน เมี้ยนมีความสุขที่แก้วกำลังจะเผชิญชะตากรรมแบบเดียวกับชด...แต่งตัวห่มสไบสวยงาม ประดับสร้อยแหวนกำไลที่ขโมยมาจากคุณเยื้อนยืนยิ้มปลาบปลื้ม ชดหวั่นใจกลัวใครมาเห็น ขอให้แม่ถอดออก เมี้ยนกลับบอกว่า

“ย่านนี้ไม่มีใครผ่านมาดอก ข้าเก็บซ่อนไว้นานแล้ว คืนนี้ขอเอามาประดับอาบแสงจันทร์ ในวันอัปรีย์ของอีแก้ว”

“ถ้านังแก้วมันรู้ว่าเราวางแผนให้ไอ้ทับไอ้ยอดไปข่มขืน มันต้องแค้นหนัก”

“มันแค้นก็ช่างหัวมัน...คุณหญิงเมี้ยนไม่รู้ ไม่รู้นะเจ้าคะ...ลูกชด ลูกห่มสไบผืนนี้งามผิดตา สไบของใครรึ”

“ฉันขโมยมาจากห้องคุณหนูจ้ะแม่”

เมี้ยนยิ้มปลื้ม ชมว่าห่มสไบสีนี้แล้วผิวพรรณงามผุดผ่องราวกับ...เมี้ยนชะงักเพราะเห็นผีพุดจีบปรากฏข้างหลังชด ชดแปลกใจหันมองแล้วแทบช็อกเมื่อใบหน้าผีอยู่ประชิด เมี้ยนหอบกล่องใส่เครื่องประดับร้องบอกลูกให้วิ่งหนี

ทั้งสองวิ่งจนเหนื่อยหยุดพักโล่งใจว่าผีไม่ตาม แต่แล้วชดร้องขึ้นว่าเรายังอยู่ที่เดิม เมี้ยนมองไปรอบๆอย่างตกใจ ผีพุดจีบปรากฏตัวขึ้น มองกล่องใส่เครื่องประดับ เมี้ยนหวาดกลัวเหมือนถูกดึงกล่องหลุดจากมือ เสียงพุดจีบพูดขึ้นว่า

“เครื่องประดับของคุณแม่...กล่องนี้หายไปเมื่อครั้งโจรบุกปล้นเรือน...” เมี้ยนกับชดทรุดลงยกมือไหว้ปฏิเสธไม่ได้ขโมย ผีพุดจีบพุ่งเข้ามาจ้องหน้าถามใกล้ๆ “สมบัติของแม่ฉันอยู่ที่ป้าได้อย่างไร?” เมี้ยนร้องกรี๊ดหงายหลังโบ้ยความผิดให้ทับกับยอด

“อิฉันกับลูกไม่ได้ขโมย...ไอ้ทับไอ้ยอดเจ้าค่ะ...

พวกมันบุกปล้น มันฆ่าคุณหลวงคุณเยื้อนเจ้าค่ะ!”

“พ่อแม่ฉันเลี้ยงดูพวกมันมานาน เหตุใดพวกมันฆ่าคุณพ่อคุณแม่ฉันได้ลงคอ!”

เมี้ยนหาทางเอาตัวรอด บอกทับกับยอดกลัวความผิดที่พวกมันเป็นโจรจะข่มขืนคุณหนู พุดจีบนึกถึงคืนวันนั้นที่พ่อมาช่วยไว้ทัน เมี้ยนด่าว่าทับกับยอดเลวยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน แต่พอผีพุดจีบกำสร้อยทองชูถามว่าทำไมสมบัติถึงมาอยู่กับเมี้ยน เธอแถไปว่า

“ไอ้ทับมันหลงรักนังชด มันเอาสมบัติมาหมั้นหมายนังชด แล้วมัน...มันเอามาปิดปากพวกอิฉันไม่ให้บอกใครเจ้าค่ะ”

“พวกป้ายอมปิดปากเงียบ เห็นแก่เพชรนิลจินดา?”

“อิฉันไม่อยากได้สมบัติเจ้าค่ะ มันขู่จะฆ่าอิฉันกับลูก อิฉันจำต้องรักษาชีวิต...คุณหนูเอาคืนไปเถอะเจ้าค่ะ” เมี้ยนกอบสมบัติส่งคืน ผีพุดจีบโกรธทับกับยอด

“สมบัติจากคนใจชั่วไม่มีค่าใด ไอ้เนรคุณ พวกมันสมควรตาย!”