บ่วงสไบ
ตอนที่ 12
เทพพอใจที่มิ่งยอมรับปาก...พอมิ่งกลับมาที่กระท่อมแก้วแอบมาหา มิ่งระเบิดอารมณ์ปาข้าวของในกระท่อมแก้วแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น มิ่งเสียงกร้าวว่าเทพไล่ตนออกจากเรือน
“มันระแวงว่าเอ็งกับข้าจะลักลอบหากัน มันอ้างว่าพวกบ่าวติฉินนินทา มันยกเอาความเป็นเกลอมากดดันไล่ข้า!” แก้วรู้สึกดีแต่เก็บอาการ มิ่งโวยว่าเทพจะปันเงินให้กลับอยุธยา
“แล้วเอ็งตอบว่าอย่างไร”
“ข้ามีหนทางอื่นรึ นังคุณหนูตายแล้ว ข้าไม่มีความชอบธรรมใดจะอยู่ที่นี่ นังแก้ว! เราสัญญาจะอยู่เสวยสุขบนเรือน ข้าจะอยู่กับเอ็งเลี้ยงดูลูกของเรา จะร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน”
“เอ็งไปก่อน แล้วค่อยหาทางกลับมา” แก้วตะล่อมแต่มิ่งโวย
“ข้าไม่ไป!”
“เอ็งรับปากพี่เทพแล้ว เอ็งจะกลับคำได้อย่างไร”
มิ่งเข่นเขี้ยวจะฆ่าเทพ ถ้าเขาตายก็ไม่มีใครมีอำนาจเหนือตน มิ่งคว้าดาบออกจากกระท่อม แก้วตกใจวิ่งตามยื้อไม่ยอมให้ไปฆ่าเทพ มิ่งยิ่งโกรธด่าลั่น
“อีร้อยผัว! เอ็งมีใจให้มัน ตายไปกับมัน!”
“นังผีไม่ยอมให้เอ็งฆ่าคนรักของมัน!” แก้วตวาดกลับ “ขนาดไอ้ทับจะฆ่าพี่เทพ นังผีมันฆ่าตายสยดสยอง...ไปสิ เอ็งไปเรือน ไปฆ่าพี่เทพ พนันร้อยเอาขี้หมาก้อนเดียว ศพที่นอนตายบนเรือนไม่ใช่ศพพี่เทพ แต่เป็นศพเอ็ง!”
มิ่งโมโหปาข้าวของกระจุยกระจาย แก้วจำต้องปลอบประโลม “ข้ารักเอ็ง ข้าอยากอยู่ล่มหัวจมท้ายกับเอ็ง เราจะอยู่พร้อมหน้าพ่อแม่ลูก”
“แล้วเมื่อไหร่ข้าจะสมหวัง?”
“เราต้องช่วยกันหาสไบนังพุดจีบ...ทำลายสไบของมัน”
มิ่งกลับมามีสติคิดหาสไบของพุดจีบเพื่อกำจัด...
ooooooo
เจิมกับเรียมกำลังทำความสะอาดข้าวของในห้องคุณเยื้อนอยู่ แก้วพรวดพราดเข้ามาไม่สนใจว่าเจิมกับเรียมจะไล่อย่างไร เข้ารื้อค้นเสื้อผ้ากระจุยกระจายและไม่ตอบว่าค้นหาสิ่งใด
“แก้ว เอ็งรื้อค้นหาอะไร นี่มันข้าวของคุณหนู...เอ็งออกไปได้แล้ว!”
“หยุดได้แล้ว ถึงเอ็งจะเป็นเมียคุณเทพก็ไม่มีสิทธิ์ทำลายข้าวของของคุณหนู” เรียมจับไว้
“สไบสีดอกตะแบกอยู่ไหน” แก้วย้อนถาม
“ตั้งแต่คุณหนูสิ้น ข้าก็ไม่เห็นสไบผืนนั้นอีก” เจิมตอบอย่างเสียมิได้
“พวกน้าตอหลดตอแหล พวกน้าซ่อนสไบไว้ หวังให้นังผีมาเล่นงานฉัน!” แก้วโวยวาย
ในขณะที่อบเค้นถามบวบกับดีว่าเผาสไบสีดอกตะแบกแล้วจริงหรือ ทั้งสองพาไปชี้จุดที่เผาแต่พอถูกอบขู่จะตบปากแตกถ้าโกหก สองบ่าวจึงสารภาพว่าสไบหายไม่รู้ว่าใครเอาไป...อบให้ทั้งสองขึ้นเรือนช่วยรื้อค้น ทั้งสองขยาดกลัววิญญาณพุดจีบโกรธ
