บ่วงสไบ

แก้วสุดแสนเสียใจ กลายเป็นความแค้นมากขึ้น “อีพุดจีบ! กูเกลียดดวงตาของมึง!”

แก้วจิกหัวพุดจีบขึ้นแล้วใช้มีดหมอแทงเข้าไปในดวงตา คว้านเอาดวงตาออกมาทั้งสองข้าง ผีพุดจีบร้องลั่นเจ็บปวดทรุดกองกับพื้น แก้วถือดวงตาสองดวงของเธอไว้ หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เหม อบ และมิ่งตกใจกับความอำมหิตของเธอ แก้วคำราม

“ไม่ว่ามึงเกิดในชาติใด มึงต้องตาบอด มองไม่เห็นคนรักของมึง”

เสียงไก่ขัน เหมเข้าดึงมีดจากมือแก้ว “ข้าต้องดับวิญญาณก่อนฟ้าสาง”

เทพร้องเรียกพุดจีบใจแทบขาด ผีพุดจีบควานมือหาเขาอย่างน่าเวทนา เหมใช้มีดหมอแทงลงกลางกบาลพุดจีบ เธอกรีดร้อง เทพกระเสือกกระสนเข้าไปจะกอดร่าง แต่ร่างพุดจีบสลายไปต่อหน้า กลายเป็นไฟลุกที่พื้น เทพทรุดลงร่ำไห้หนัก แก้วตอกย้ำอย่างสะใจ

“มันดับแล้ว...มันดับแล้ว...”

อบกับมิ่งโล่งใจที่ไม่ต้องหวาดกลัวอีกต่อไป

แม้จะสยดสยองกับการกระทำของแก้ว

ooooooo

รุ่งสาง เมี้ยน ชด เม้ย เอี้ยงและพวกทาสตื่นมาโดยไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉ่ำ อยู่และบุญเห็นเหมกำลังเดินกลับก็ปรี่เข้าไปบอกว่า เทพสั่งห้ามเขาเข้ามาทำพิธีในเขตเรือน เหมหัวเราะเยาะเพราะทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว ตอกกลับว่า ตนอุตส่าห์มากำราบผีให้ ยังหาได้สำนึกคุณไม่

พวกฉ่ำแปลกใจ อบเรียกพวกบ่าวและทาสมารวมตัวหน้าเรือน ประกาศว่าไม่ต้องขวัญผวาผีคุณหนูอีกแล้ว หมอผีปราบสิ้น ทุกคนโล่งใจระคนสะเทือนใจ...

แก้วจะเข้าช่วยประคองเทพขึ้นเรือนไปทำแผล แต่เขาปัดออกอย่างรังเกียจ เธอออดอ้อน

“พี่เทพอย่าถือโทษพี่เหม พี่เหมช่วยส่งวิญญาณพุดจีบไปที่ชอบที่ชอบ ฉันพาพี่เทพขึ้นเรือนไปทำแผลนะจ๊ะ”

“ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน!”

“พี่เทพ ฉันทำทุกทางปกป้องบ่าวไพร่ในเรือนเพื่อลูกของเรา พี่ยังรังเกียจฉันอีกรึ”

“แก้วไม่ได้ทำเพื่อใคร แก้วทำเพื่อตัวเอง...แก้วรักตัวกลัวตาย ทำร้ายน้องพุดจีบด้วยความอาฆาตแค้น แก้วควักดวงตาน้องพุดจีบ ใจแก้วโหดเหี้ยมไม่ต่างจากยักขินี!”

บ่าวไพร่ได้ยินพากันตกใจ แก้วหน้าเสีย เทพผลักเธอออกห่าง ย้ำไม่ต้องมาแตะต้องตัว นับแต่นี้ต่างคนต่างอยู่ แก้วหน้าเสียจะร้องไห้อ้อนวอน เทพชิงพูด

“...ฉันจะรอคอยให้แก้วคลอดลูก ฉันจะเลี้ยงดูลูกตามหน้าที่ของพ่อ แต่ฉันไม่ขอร่วมห้องแก้วในฐานะผัว!” บุญกับอยู่เข้าประคองจะพาเทพไปทำแผล

“พี่เทพ...แก้วเป็นเมียพี่ แก้วเป็นเมียพี่นะ...” แก้วกรีดร้องด้วยความผิดหวังเสียใจ