บ่วงสไบ
ตอนที่ 12
“พวกน้าหวังบุญจากอภัยทาน พวกน้าทำได้ดอก...” ว่าแล้วก็เข้าตบหน้าเรียมล้มลง “โกรธเกลียดฉันก็ลุกขึ้นมาสู้ มาตบตีให้หายแค้น” แก้วฉุดกระชากเรียมให้ลุก แต่เธอแข็งขืนไม่ตอบโต้ แก้วยิ่งโกรธ “ลุกมาตบสิ!ตบเอาคืนฉัน” แก้วตบเรียมซ้ำ “พวกน้าจะทนได้กี่น้ำ”
อบตกใจเข้าดึงแก้ว เธอสะบัดให้ปล่อย หาว่าอภัยทานมีไว้หลอกเด็ก อบเตือน
“เอ็งตบก็เสียแรง เจ็บมือ ปล่อยให้พวกมันอยู่แก่ตายคาเรือนนี่แหละ” อบลากแก้วไป
เจิมเข้าประคองเรียมพาไปใส่ยา...ในขณะที่อบโดนแก้วโวยที่มาห้ามไม่ให้สั่งสอนเรียม
“เอ็งเอาให้พอดี นังเจิมนังเรียมมันเป็นเพื่อนแม่เอ็ง เมตตาเอ็งมาแต่เล็กแต่น้อย บาปจะติดตัวเอ็ง” แก้วหัวเราะเห็นเป็นเรื่องขบขัน “เอ็งอย่าหัวเราะไป ข้ามานั่งคิดทบทวน ตั้งแต่พวกเรามาอาศัยบนเรือน เรากลับไม่มีความสุขอย่างที่หวังไว้ ถึงแม้จะสุขกายมีบ่าวรับใช้ แต่ใจกลับร้อนรุ่ม พะวงว่าคุณเทพจะรู้ความจริงว่าพวกเอ็งฆ่าคุณหลวง
คุณเยื้อน ฆ่านังคุณหนู ข้าผวาไปทุกเรื่อง ถึงเราไม่ตาย ผลกรรมคงตามเล่นงานเรา”
“ป้าเจิม น้าเรียมสะกดจิตรึอย่างไร ถึงบ้าจี้คลั่งธรรมะกับพวกมัน”
“เอ็งจะคิดอย่างไรก็ช่าง ข้าขอล่ะ เอ็งได้ขึ้นเรือนเสวยสุขดั่งใจ เอ็งเลิกราวีได้แล้ว อย่าทำบาปให้หนักข้อ”
“น้าหุบปากได้แล้ว อย่าริสอนสั่งหรือขัดใจ มิฉะนั้นฉันก็ไม่เกรงใจ!”
“อีแก้ว! มึงพูดอย่างนี้หมายความว่าไง มึงได้เกิดมีชีวิตรอดก็เพราะกู เกรงใจกูบ้าง กูเป็นน้ามึงนะ” อบชี้กดหัวแก้วแล้วเดินไป
แก้วมองตามอย่างไม่พอใจ พึมพำตากร้าว “ถึงเป็นพ่อถ้าขวางกู กูก็ไม่ปรานี!...บาปหน้าตาเป็นอย่างไร กูไม่เคยเห็น กูเห็นแต่ตัวกู...มีความสุข”
ooooooo
อยู่เกณฑ์พวกบ่าวตามรายชื่อที่เทพแจงไว้ในกระดาษมานั่งล้อมวง...เทพลุกไปหา ฉ่ำถามจะให้พวกนี้ย้ายไปทำงานส่วนใด
“ฉันจะให้ทุกคนไปตั้งรกรากใหม่!”
“พวกมันยังติดเบี้ยค่าไถ่ตัวขอรับ” อยู่รายงาน
“ทุกคนทำงานในเรือนนี้มานาน ชำระค่าสินไถ่เกือบหมดไม่ต้องทนอยู่อีก ฉันจัดสรรปันนาให้พวกเอ็งเริ่มต้นชีวิตใหม่ ขอให้พวกเอ็งขยันทำกินค้ำชูพ่อแม่ดูแลลูก แลตั้งมั่นในความดี”
“พวกกระผมกราบขอบพระคุณคุณเทพ พวกกระผมขอจดจำบุญคุณนี้จนวันตายขอรับ” พวกทาสก้มกราบ แยกย้ายกันไปเก็บข้าวของ
เทพปลื้มใจเสมือนการไถ่ชีวิต...อยู่กับฉ่ำเทิดทูนเทพเกิดชาติหน้าฉันใดคงเป็นเทวดาอยู่บนสรวงสวรรค์ เขายกมือไหว้ไม่ขอรับบุญนี้ ภาวนาขออุทิศให้ดวงวิญญาณพุดจีบสิ้นทุกข์ ทรมาน พบพานความสุข อยู่กับฉ่ำขอร่วมภาวนา
