บ่วงสไบ

เหมเองก็แปลกใจทำไมวิญญาณพุดจีบยังไม่ดับ มิ่งหาว่าเหมไม่เก่งจริง

“เอ็งหุบปาก ไม่งั้นข้าจะฆ่าเอ็งก่อนดับนังผี!” เหมชี้หน้าจะเอาเรื่อง แก้วเอ็ด

“ปากเอ็งพาเสีย ไป...ออกไปให้พ้น”

มิ่งหงุดหงิดเดินเลี่ยงห่าง เหมบอกแก้วว่า ที่วิญญาณพุดจีบไม่ดับเพราะมีที่อาศัย แก้วงง

“จิตมันฝังอยู่กับบางสิ่ง ถ้าทำลายของสิ่งนั้น ดวงจิตมันก็ดับ”

แก้วนึกตามแล้วคิดได้ว่าคงเป็นสไบสีดอกตะแบกที่เทพซื้อให้ เหมให้ไปค้นหาให้เจอแล้วเอามาให้เขากำจัดเสีย

ขณะเดียวกันเทพอยู่ในห้องพระเปิดกำปั่นหยิบผ้าสไบขึ้นมากอดครุ่นคิด...แก้วจะกลับเรือนไปค้นหาสไบ ระหว่างทางมิ่งปรี่เข้ามาตบหน้าหัน หาว่าแก้วทิ้งให้ผีพุดจีบฆ่าตน แก้วอ้างว่าตกใจจึงจะไปตามเหมมาช่วย ทาสหนุ่มไม่เชื่อพาลไปอีกเรื่องเข้าบีบคอ

“นังแก้ว...เอ็งมีใจให้มันใช่รึไม่”

“เอ็งหมายถึงใคร?”

“ไอ้เทพ คราก่อนเอ็งห่วงใยกลัวมันจะตาย เอ็งไม่ได้รักข้า เอ็งรักมัน เอ็งรักมัน!”

อบวิ่งมาเห็นเข้ากระชากมิ่งออก แก้วหลุดจากการถูกบีบคอได้ก็หันมาตบตีมิ่ง

“ไอ้ชาติชั่ว ข้าย้ำเอ็งหลายครั้งหลายหน ข้าต้องทำดีกับมันจนกว่าลูกเราจะเกิด เอ็งคิดตื้นๆ เห็นแก่ตัว!”

อบพยายามห้ามให้ทั้งสองหยุดทะเลาะกันไม่สำเร็จ จึงคว้าถังน้ำสาดใส่ทั้งสองคนแล้วตวาด “พวกเอ็งเอาแต่กัดกัน ลงท้ายบรรลัยกันหมด คุณเทพเรียกหาพวกเอ็ง คงระแวงสงสัยที่พวกเอ็งหายข้ามคืนมาอยู่ด้วยกัน”

ทั้งสองเริ่มกังวล อบสั่งให้แก้วขึ้นเรือนไปกับตน ส่วนมิ่งให้หลบไปขึ้นหลังเรือน...แต่ไม่ทันจะแยกกัน เทพเดินมาเจอทุกคน แก้วแทบช็อกเล่นบทออดอ้อนเทพทันที

“พี่เทพช่วยเมียด้วย ไอ้ทับไอ้ยอดจะขืนใจเมีย”

“น้องพุดจีบกำจัดพวกมันตายแล้ว...แก้วหายไปไหน” เทพบอกแล้วย้อนถาม

“นังผีพุดจีบรังควานแก้ว มันจงเกลียดจงชังลูกของเรา มันจะฆ่าแก้วฆ่าลูก แก้วร้องให้พี่เหมช่วย พอดีไอ้มิ่ง...” แก้วจะอธิบายแต่เทพตัดบทไม่สนใจ

“น้าอบพาแก้วขึ้นเรือนไปพัก ฉันเป็นห่วงลูกของฉัน...มิ่ง ฉันมีความสำคัญคุยด้วย”

มิ่งรับคำ แก้วอยากรู้ว่ามีเรื่องอะไรแต่อบดึงแก้วกลับขึ้นเรือนตามคำสั่งเทพ...เทพกับมิ่งมาคุยกันที่มุมปลอดคน เทพเกริ่น

“มีเสียงลือหนาหูว่ามิ่งไปไหนมาไหนกับแก้วเสียบ่อย”

“พี่เทพ ที่ผ่านมาฉันเข้าไปช่วยแก้วจากคุณหนู แลเมื่อคืนฉันออกไปนั่งรับลมที่นา เห็นแก้วหนีเตลิดไปทางป่าช้า ฉันเข้าช่วย วิญญาณคุณหนูเล่นงานฉันกับแก้ว พวกฉันต้องหลบอยู่ที่กระท่อมสัปเหร่อถึงเช้า”

“ฉันไม่หวังซักจับผิด เพราะฉันไว้ใจมิ่ง แก้วได้ชื่อว่าเป็นเมียของฉัน และอีกไม่นานก็ให้กำเนิดลูกของฉัน ฉันไม่อยากให้เกิดข้อครหา”

“ฉันสัญญาจะอยู่ห่างแก้ว ไม่ทำให้พี่เทพเสื่อมเสีย”

“ในฐานะที่มิ่งเคยดูแลน้องพุดจีบ ฉันจะปันเงินทองให้มิ่งไปใช้อย่างสุขสบาย...ฉันอยากให้มิ่งกลับบ้านเกิด มิ่งคงไม่ขัดเพราะเห็นแก่ฉัน ที่เป็นเกลอรักกันมานาน...มิ่งว่าอย่างไร”

มิ่งพูดไม่ออกเพราะถูกดักคอไว้ทุกทาง “พี่ขอสิ่งใด...ฉันให้พี่ได้เสมอ...”