เพลิงเสน่หา

ขุนสักเซ็งมากเดินหนี อังกาบก็ไม่ชอบใจหันไปเอ็ดหลานสาว

“พูดอะไรของเอ็งนังชบา ทำยังกับฆ่าคนง่ายเป็นผักเป็นปลาอย่างนั้นล่ะ”

พูดจบก็ผละไป ทิ้งชบาให้มองตามอย่างไม่ยี่หระ พึมพำเสียงเหี้ยม

“ก็ไม่เห็นจะยาก ได้ลองสักคนแล้ว...คนต่อไปมันก็ง่ายเหมือนเชือดไก่เชือดหมูล่ะวะ”

ooooooo

ชบาไม่ได้รู้สึกผิดแม้แต่น้อยที่พลั้งมือฆ่าพุด พวงแสดเสียอีก...เสียใจมาก ออกไปร่ำไห้หน้าหลุมศพเขาทุกวัน

“ฉันคิดอย่างที่บอกแม่จริงๆนะพี่พุด ฉันจะเป็นเมียของพี่เพียงคนเดียว”

พวงแสดนำกระทงอาหาร ดอกไม้และธูปเทียนมาวาง ซ่อนกลิ่นที่แวะมาหาพุดเหมือนเคยผ่านมาเห็นก็นิ่วหน้า

“เอ็งทำอะไรพวงแสด แล้วเอามาทำไมเนี่ย ไม่รู้รึ...วางของไว้แบบนี้เขาวางให้ผีมันกิน แล้วแถวบ้านเราไม่เคยมีเรื่องผีเรื่องสาง เอ็งจะเอาของมาวางเรียกผีทำไมวะ”

“ไม่ยุ่งสักเรื่องได้ไหมพี่ซ่อนกลิ่น”

ซ่อนกลิ่นชักสีหน้าไม่ชอบใจ แต่แวบเดียวก็หาย ถอนใจยาว “ข้ายุ่งเพราะข้ารักและหวังดีต่อเอ็งนะโว้ยพวงแสด ถึงแม่เอ็งกับข้าจะไม่ถูกกันเท่าไหร่แต่เราก็เจอกันแต่เล็กแต่น้อย ที่สำคัญ...พี่พุดรักเอ็ง”

“พี่พุดเกี่ยวอะไรด้วย”

“ก็ข้ารักพี่พุดไง ในเมื่อพี่พุดรักเอ็ง ข้าเลยต้องรักและเป็นห่วงเอ็งด้วย”

คำพูดของซ่อนกลิ่นทำให้พวงแสดอึ้งมาก คิดถึงพุดที่เคยพูดประโยคเดียวกันอย่างบอกไม่ถูก ซ่อนกลิ่นไม่รู้เรื่องด้วย เห็นสีหน้าสลดของพวงแสดก็อดเตือนสติไม่ได้

“ทำตัวให้สมกับมีคนรักหน่อยเถอะว่ะพวงแสด อย่างน้อยเอ็งก็มีคนรักแต่พี่ไม่มี ว่าแล้วเอ็งก็แวะไปดูพี่พุดหน่อยเถอะ หลายวันมาแล้วพี่ไม่เห็นพี่พุดเลย ไม่รู้ไปไหน”

พูดจบก็ผละจากไป ทิ้งพวงแสดให้รำพึงรำพันตามหลัง

“พี่พุด...ไม่ได้กลับมาอีกแล้วล่ะซ่อนกลิ่นพี่พุดจะไม่ได้กลับมาอีกแล้ว”

ระหว่างที่พวงแสดทำใจกับการจากไปของพุด คุณเทียนมีความสุขมาก เรียกโมกมาดูชุดเจ้าบ่าวที่เตรียมไว้

โมกรับมาถือแบบเซ็งๆ “จะต้องใส่ไปทำไมล่ะครับ ในเมื่อ...เดี๋ยวผมก็ต้องหายตัว”

“ก็ก่อนเจ้าบ่าวจะหายโมกก็ต้องไปปรากฏตัวก่อนไง แล้วยิ่งโมกรูปหล่อเป็นปูนปั้นเหมือนที่มันสองคนคลั่งไคล้ มันก็ต้องทวีความอยากได้โมก แล้วพอใบบัวไปด่าว่ามันแย่งผัวชาวบ้านมันจะได้เป็นบ้าเร็วๆไง”

คุณเทียนยิ้มเยาะสะใจ โมกได้แต่มองมาหน่ายๆ อยากค้านแต่กลัวเธอจะคลุ้มคลั่ง จึงได้แต่นั่งเครียดคนเดียวในห้อง กระทั่งใบบัวมาตามไปกินข้าว

“พี่โมก...แม่เรียกให้ไปกินข้าว”