เพลิงเสน่หา

ยี่สุ่นคิดว่าหลานสาวอาจมีเรื่องหงุดหงิดใจเกี่ยวกับโมก มะลิก็คิดเหมือนกันแต่เมื่อถามใบบัวกลับไม่พูดอะไร

“ปกติใบบัวไม่ใช่คนขี้งอนไร้เหตุผล”

“ฉันก็ว่าอย่างนั้นแหละพี่ยี่สุ่น ใบบัวไม่ใช่คนขี้งอน โมกก็ไม่เจ้าชู้หลายใจ ฉะนั้นตัดเรื่องผู้หญิงออกไปได้”

“ก็ถ้าไม่มีเรื่องผู้หญิง...งั้นมันจะเป็นเรื่องอะไร คู่ผัวตัวเมียถึงจะผิดใจกันได้ขนาดนี้”

ใบบัวเก็บตัวเงียบในห้อง กระทั่งโมกคุยกับสนเสร็จจึงเข้ามาหาและซักถามด้วยความเป็นห่วง เมื่อเห็นว่าภรรยาในนามทำหน้าเหมือนมีบางอย่างไม่สบายใจ

“บัวเป็นอะไร”

คำถามซื่อๆและท่าทางไม่รู้ไม่ชี้อะไรของโมกทำให้ใบบัวฉุนขาด โพล่งอย่างเหลืออด

“ที่พี่โมกไปหลอกลวงลูกสาวของขุนสักให้หลงรักมันก็มากพอแล้วนะ แต่นี่พี่โมกยังไปจ้างคนมาหลอกเป็นพ่อแม่ปลอมๆเพื่อสู่ขอลูกสาวของขุนสัก มันเกินไปหรือเปล่า”

“นี่บัวแอบฟังพี่กับเพื่อนคุยกันงั้นหรือ”

ใบบัวถอนใจยาว “บัวไม่ได้ตั้งใจหรอก ทีแรก จะเอาข้าวเอาน้ำไปรับรองแขกด้วยซ้ำ แต่พอได้ยินพี่โมกคุยกับเพื่อน...บัวก็แทบจะเอาสำรับสาดหน้าพี่โมกเลย”

โมกชะงัก พูดไม่ออกเพราะตนทำเรื่องผิดจริง ใบบัวเห็นดังนั้นก็รีบบอก “พี่โมกอย่าทำลายชีวิตผู้หญิงพวกนั้นเหมือนเมื่อครั้งที่ชีวิตคุณเทียนถูกทำลายเลยนะ บัวขอ...ขอจริงๆ...อย่าสร้างเวรสร้างกรรมกับใครอีกเลย”

ooooooo

ใบบัวไม่ได้คำตอบหรือคำสัญญาจากโมก เช่นเดียวกับชบาที่ไม่ได้ยินเสียงอะไรจากพวงแสด นอกจากเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นที่พุดตายจากไปกะทันหัน

ชบารำคาญมาก เอ็ดลูกสาวเสียงดุ “จะร้องไห้อะไรนักหนา...เงียบเดี๋ยวนี้!”

“ก็ฉันเสียใจ ฉันกลัว...พี่พุด...พี่พุดตายทั้งคนเลยนะแม่ แม่ฆ่าคนตาย เราจะอยู่เฉยๆได้ยังไง”

“เงียบเดี๋ยวนี้นะ แม่สั่งให้แกเงียบ!”

พวงแสดกลั้นเสียงสะอื้น กระนั้นดวงตาก็ฉายแววผิดหวังจนชบาอดหงุดหงิดไม่ได้

“แกต้องเงียบและทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นกับเรื่องการหายตัวไปของไอ้พุด หรือแกอยากให้แม่ถูกจับไปนอนในคุก”

คำว่าคุกทำให้พวงแสดตาโต ถึงโกรธแม่แต่ก็ไม่อยากให้ตายหรือติดคุก ชบารู้นิสัยลูกสาวดี ตะล่อมให้เลิกคิดมากและช่วยปกปิดเรื่องนี้

“ไอ้พุดมันไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน พ่อมันก็ตายไปแล้ว มันหายไปสักคนไม่มีใครสนใจมันหรอก ถ้ามีคนถาม...แม่จะบอกแล้วกันว่ามันตรอมใจ มันทนเห็นเอ็งจะแต่งงานไม่ได้มันก็เลยหนีไป แล้วพอเอ็ง แต่งงานย้ายไปปีนังกับคุณมิกทุกอย่างก็จบ ผู้คนก็ลืมมันไปหมดแล้ว ทำใจดีๆแล้วไปนอนซะ คิดแค่เรื่องงานแต่งก็พอ”