เพลิงเสน่หา

กระนั้นความเสียใจและความรู้สึกผิดก็ทำให้ชบากับพวงแสดมีอาการพิรุธ ท่าทางหวาดๆจนขุนสัก ผิดสังเกต ยิ่งชบาหลุดปากว่าเห็นพุดมายืนลับๆล่อๆแถวหน้าบ้าน ขุนสักก็ยิ่งสงสัยเพราะยังไม่รู้เรื่องพุดตาย

“ก็ถ้าเป็นเจ้าพุดจริงๆแล้วทำไมแม่ชบาจะต้องร้องลั่นบ้านขนาดนี้ หรือแม่ชบารวมหัวกับเจ้าพุด ทำอะไร”

ขุนสักยังจำได้ว่าชบาเคยจ้างพุดเป็นหัวขโมยหลอกเขา อังกาบก็เช่นกัน อดไม่ได้จะค่อนแคะวีรกรรมสุดป่วงของสองผัวเมียเมื่อหลายปีก่อน

“หรือจะเหมือนสมัยก่อนที่เอ็งรวมหัวกับเจ้าพุดสร้างเรื่องว่าขโมยขโจรมันขึ้นบ้านจนเจ้าพุดถูกขุนสักอัดซะหมอบ ส่วนขุนสักก็ใช่ย่อย สวมรอยต่อ ...ขโมยทรัพย์สินของฉัน ฉันจำเรื่องฉิบหายที่ทำกันไว้ ได้หมดแหละ”

พูดจบก็ผละไป ขุนสักรู้สึกผิดมากตามไปขอโทษ

“ฉันสำนึกผิดหมดแล้วทั้งเรื่องหลอกลวง เล่ห์เหลี่ยม เจ้าชู้”

อังกาบพยักหน้ารับรู้ มองสร้อยประพาฬที่เธอสวมให้เขาเมื่อวันก่อน

“ก็ดี...มีของมงคลอยู่กับตัว จะทำความผิดความไม่ดีก็ต้องละอายใจบ้าง”

“เสร็จงานแต่งของสองพวงฉันจะไปบวช”

ขุนสักเอ่ยเสียงเรียบ เมื่อเห็นสีหน้าไม่เชื่อของอังกาบก็รีบบอก

“ไม่ได้บวชตลอดชีวิตหรอก แต่ฉันอยากบวชเพื่อขัดเกลาจิตใจตัวเอง แก่แล้ว...ก็อยากมีหลักยึดในใจ”

ท่าทางเหมือนคนปลงตกของขุนสักทำให้อังกาบตัดสินใจถามเรื่องที่อีกฝ่ายไล่ปล้ำหญิงชาวบ้าน แต่ก็ต้องผิดหวังเพราะขุนสักยืนยันว่าจำอะไรไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

ooooooo

ขุนสักพยายามปลงและปล่อยวางให้ได้ตามที่บอกอังกาบ เขาเพิกเฉยกับคำติฉินนินทา รวมทั้งเสียงซุบซิบของพวกชาวบ้านว่าเขาเป็นพวกสติวิปลาสชอบไล่ปล้ำผู้หญิง

ความคิดดีทำให้จิตใจขุนสักปลอดโปร่ง ตื่นมาตักบาตรแต่เช้าอย่างที่ไม่เคยทำ แล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อเจอพวงแสดตื่นมาใส่บาตรเช่นกัน

พวงแสดตั้งใจตื่นมาใส่บาตรให้พุด ไม่ยี่หระสายตาสงสัยของใครแม้แต่พ่อ เมื่อเรียบร้อยจึงปลีกตัวไปกรวดน้ำให้พุดที่ที่เธอกับแม่ช่วยกันขุดหลุมฝังร่างของพุดไว้

“พี่พุด...ฉันขอโทษ...ฉันไม่รู้จริงๆว่าแม่จะทำแบบนี้ พี่พุดอย่าถือโทษโกรธเคืองแม่เลยนะ อภัยให้แม่ด้วย ฉันรับปาก...ฉันจะทำบุญให้พี่พุดตลอดไป แล้วฉันรับปาก...ฉันจะไม่มีใคร ถึงมันจะสายเกินไปแต่ขอให้พี่พุดรู้นะ...ความรักของพี่พุดทำให้ฉันอยากเป็นคนดี”

ไม่มีใครรู้ว่าพุดหายไปไหนนอกจากชบากับพวงแสด ซ่อนกลิ่นที่แอบชอบพุดมานานแวะหาเขาที่บ้านแต่ก็ไม่เจอใคร ได้แต่เก็บงำความสงสัยไว้...พุดอาจออกไปข้างนอกแต่เช้าก็ได้