เพลิงเสน่หา

“นังหน้าโง่! แกรู้อยู่แล้วว่าผู้ชายคนนี้มีเมียแล้วก็ยังกระสันอยากได้เขา ใช้รากรัญจวนกับเขา แต่ขนาดนั้นเขาก็ไม่เอา แกก็เหมือนแม่แกนั่นแหละ... นรก...ระยำ!”

พวงชมพูร้องไห้โฮ อังกาบต้องดึงตัวมากอดปลอบ คุณเทียนมองมาด้วยความสะใจปนสมเพช ก่อนหันไปเยาะเย้ยชบาที่ตกตะลึงไม่หาย

“ฉันเคยเตือนแม่ชบาแล้วว่าแม่ชบามีลูกสาว แล้วแม่ชบาก็บอกว่าสอนลูกเป็นดิบดี...เพิ่งรู้ว่าการสอนลูกดิบดีคือให้แย่งผัวชาวบ้านนี่เอง”

ชบาชี้หน้าคุณเทียน เอ่ยเสียงสั่น “ทุกอย่างเป็นแผนของมึง”

“แล้วจะทำไม นี่คงคิดล่ะสิว่าฉันให้โมกมาแก้แค้นลูกแก สุดท้ายโมกกับลูกแกจะหลงรักกันมีความสุขเหมือนในนิยายปรัมปรา สุดท้ายก็ได้แต่คิดเพราะความจริงโมกกับฉันกำลังประจานแก ต่อให้ฉันเสนอแต่ถ้าพวกแกไม่สนอง งานวันนี้ก็ไม่มีทางเกิด แต่เพราะสันดานมักง่าย...อยากได้ แกรู้แล้วใช่ไหม... รสชาติในสิ่งที่แกทำกับฉันมันเป็นยังไง”

คุณเทียนโพล่งอย่างเหลืออด ชบาโกรธมาก ถลาจะตบตี ขนมกล้วย ใบบัวและโมกรีบเข้าขวาง เช่นเดียวกับขุนสักที่จับตัวชบาไว้ คุณเทียนไม่ยี่หระอาการเกรี้ยวกราดของชบา สั่งโมกเสียงเข้ม

“โมก...ลากคอให้ขุนสักมากราบขอโทษคุณแม่เดี๋ยวนี้!”

ขุนสักจะไม่ยอมแต่โมกก็ลากตัวไปคุกเข่าต่อหน้าคุณเทียนจนได้ คุณเทียนมองหน้าขุนสักทั้งน้ำตา

“สิบกว่าปีที่ผ่านมาฉันถูกหลอกลวงด้วยคำรัก แต่พวกแกไม่เคยให้โอกาส กลับย่ำยี ข่มเหงศักดิ์ศรีฉัน เหยียบย่ำฉันจนพ่อ...จนขุนไพรต้องตาย...แม่ฉันก็ต้องพิการ!”

น้ำเสียงและแววตาขมขื่นของคุณเทียนทำให้ทุกคนพูดไม่ออก คุณเทียนตัวสั่น ทั้งโกรธและแค้นแทบกระอัก

“พวกแกอาจจะลืมแต่ฉันไม่มีวันลืม! จำได้ไหมท่านขุนว่าสาบานกับแม่ฉันยังไง และถ้าท่านขุนผิดคำสาบานท่านขุนจะมีสภาพอย่างไร...ถ้าท่านขุนผิดคำสาบาน ชีวิตท่านขุนจะต้องมีอันเป็นไป!”

ooooooo

ชบาตะลึงมากเรื่องคำสาบานของผัว และไม่ทันได้ตอบโต้คุณเทียน คุณหญิงมณฑาก็ลงจากเสลี่ยงเสียก่อน คุณเทียนยิ้มกว้างรับแม่ เอ่ยเสียงอ่อนหวาน

“คุณแม่เจ้าคะ...ลูกจำได้นะเจ้าคะว่าถ้าท่านขุนผิดคำสาบานที่ให้ไว้กับลูก คุณแม่จะทำอย่างไร”

คุณเทียนเหยียดยิ้ม ควักมีดพกเล่มเล็กส่งให้แม่ คุณหญิงมณฑารับมาแล้วมองขุนสักด้วยแววตาน่ากลัว

“ฉันเคยบอกท่านเจ้าคุณ...วันใดที่ท่านขุนทำให้เทียนหยดฟ้าเจ็บปวดทุกข์ทรมานใจ ฉันนี่แหละจะควักลูกตาท่านขุนออกทีละข้าง สับมือท่านขุนทีละนิ้ว แล่เนื้อเถือหนังเอาเกลือทาแล้วกระทืบจนไส้ทะลัก แล้วฉันก็บอกท่านเจ้าคุณอีกว่า...ท่านขุนจะต้องตายผิดมนุษย์มนาเหมือนอย่างกับคำสาบาน”

ขาดคำคุณหญิงมณฑาก็เงื้อมีดในมือ ขุนสักกลัวมาก ยกมือขอโทษด้วยท่าทางน่าสมเพช

“คุณหญิง...กระผมกราบขออภัย...กระผมไม่ตั้งใจหลอกลวงทำร้ายคุณเทียน กระผมรักคุณเทียนจริงๆ”

คำสารภาพทั้งน้ำตาของขุนสักทำให้ชบาหัวใจสลาย คุณหญิงมณฑาสะเทือนใจมาก แต่สุดท้ายก็ข่มอารมณ์ไม่ไหวยกเท้ายันหน้าขุนสักจนหน้าหงาย ก่อนใช้เท้าเหยียบที่ยอดอกเขา