เพลิงเสน่หา

“แต่ไอ้พุดมันเป็นไพร่...แกจะท้องกับมันไม่ได้!”

“ได้ไม่ได้ก็ท้องไปแล้ว”

“แล้วจะทำยังไง แกจะปล่อยให้ท้องโตแบบไม่มีพ่อเหรอ”

“งั้นแม่ก็ไปขุดพี่พุดขึ้นมาสิ ทำให้พี่พุดฟื้นคืนชีพขึ้นมา เพราะพี่พุดเป็นผัวฉัน”

ชบาโกรธมากตบหน้าลูกสาวฉาดใหญ่ ประกาศกร้าว

“แกอย่ามาพูดอย่างนี้อีก...ไม่ว่าไอ้พุดหรือลูกมันฉันก็ไม่มีทางนับญาติ!”

พวงแสดทรุดฮวบเพราะถูกตบ เจ็บท้องน้อยมากแต่ก็ไม่วายส่งสายตาไม่พอใจให้แม่

“แม่ฆ่าผัวฉันไม่พอ แม่ยังจะฆ่าลูกฉันอีกเหรอ งั้นแม่ฆ่าฉันด้วยสิ...ฆ่าฉันเลย ฉันจะได้ไปอยู่กับลูกผัวของฉัน”

ชบาโมโหปรี่ไปขย้ำคอลูกสาว พวงแสดไม่ขัดขืนแถมท้า

“ฆ่าฉันเลย...ฉันไม่อยากอยู่แล้ว แม่ใจร้าย แม่ฆ่าคนแล้วยังไม่รู้สึกผิดบาป แม่ยังจะทำร้ายฉันอีก”

“แกอย่าท้าฉันนะพวงแสด”

พวงแสดส่ายหน้า ร้องไห้สะอึกสะอื้น “ฉันไม่ได้ท้า แต่ฉันไม่เข้าใจ อะไรที่ทำให้แม่ใจร้ายขนาดนี้ แค่การเอาชนะคุณเทียนเท่านั้นหรือ แม่ถึงได้เปลี่ยนไปขนาดนี้”

“นังพวงแสด...แกอย่าพูดชื่ออีเทียนให้ฉันได้ยินอีก ได้ยินไหม...อย่าพูดถึงชื่อมันให้ฉันได้ยินอีก!”

ชบาไม่ยอมรับความจริง คลุ้มคลั่งทำร้ายลูกสาวเกือบตายจึงปล่อยมือ พวงแสดนั่งนิ่ง เอ่ยเสียงปลง

“ฉันรู้ว่าแม่เจ็บ แต่ความเจ็บมันควรพอ ได้แล้วไหม”

“ไม่! เพราะฉันเจ็บ...เจ็บไปถึงขั้วหัวใจ ฉันไม่เคยลืมวันที่พ่อแกบอกรักมัน บอกฉันสิพวงแสด...ฉันผิดอะไร พ่อแกถึงได้ไปรักมัน เพราะฉันจนกว่ามันแค่นั้นเหรอ”

พวงแสดถอนใจหนักหน่วง รับรู้ถึงความเจ็บปวดฝังใจของแม่แต่ไม่รู้จะช่วยยังไง ได้แต่ปล่อยให้แม่ระบาย

“ถ้าเพราะฉันจน...วันนี้ก็เป็นวันที่ฉันจะรวย ฉันจะได้ดองกับพระยา มีเกียรติมีศักดิ์ศรีเทียบเท่ามันทุกอย่าง ฉันจะหยามน้ำหน้ามันเหมือนที่มันเคยหยามน้ำหน้าฉัน ให้มันรู้...ฉันเป็นผู้ดีเหมือนกับมัน ไม่ใช่ไพร่อย่างที่มันเคยดูถูก”

ชบามุ่งมั่นมาก พวงแสดก็คร้านจะกล่อม โพล่งอย่างเหลืออด “งั้นพรุ่งนี้ฉันไม่ไปงานได้ไหมแม่ เพราะฉันมีเลือดไพร่ ในท้องฉันก็เป็นเลือดไพร่ ฉันไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับผู้ดีอีกแล้ว ฉันอยากได้ผัวฉันคืน”

ooooooo

พวงแสดยังทำใจเรื่องพุดไม่ได้ ยิ่งมีเรื่องลูกยิ่งทุกข์ใจ ร่ำร้องอยากตายตามเขาวันละหลายหน ใบบัวก็คิดไม่ตกเรื่องไปร่วมงานแต่งของโมกตามความต้องการของคุณเทียน คุณหญิงมณฑาเข้าใจดี ตามมาคุยด้วย

“คิดหนักอยู่ใช่ไหม...พรุ่งนี้คืองานแต่งของโมกกับลูกของไอ้ขุนสัก”

ใบบัวหน้าจ๋อย คุณหญิงมณฑาถอนใจยาว เอ่ยเสียงอ่อน “ฉันก็คิดหนัก...คิดหนักมาแล้วหลายวัน ฉันรู้...ลึกๆแล้วเราทุกคนไม่อยากให้แม่เทียนทำสิ่งที่ผิดบาปเลวร้าย แต่ในเมื่อเราทุกคน...แม้กระทั่งฉัน ดึงแม่เทียนออกจากความอาฆาตแค้นพยาบาทไม่ได้ สิ่งเดียวที่คนเป็นแม่อย่างฉันจะทำได้คืออยู่เคียงข้างแม่เทียน”

คุณหญิงมณฑาลำบากใจมาก รู้ดีว่าเห็นแก่ตัวแต่ก็อยากขอให้ใบบัวช่วยลูกสาว

“ใบบัว...อยู่เคียงข้างแม่เทียนนะ ช่วยแก้แค้นพวกไอ้ขุนสัก ทำให้พวกมันอับอายเหมือนที่มันทำแม่เทียน”