ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 13
“ถามทีละคำถามก็ได้ ตอบไม่ทัน ตอนนี้ปลอดภัยแล้ว” บัวน้อยใจที่พงศ์ระพีไม่ถามเธอสักคำว่าเป็นอย่างไรบ้าง ห่วงแต่เพ็ญพธู ทนคุยด้วยไม่ไหวส่งสายให้พันคุยต่อ
ooooooo
หาญต้องเอารถแท็กซี่ไปซ่อน แล้วเรียกวิภูษาให้มารับ ทันทีที่เขาขึ้นมาบนรถ เธอถามว่าเพ็ญพธูเสร็จเขาหรือยัง หาญส่ายหน้าอุตส่าห์วางแผนดิบดี แต่บัวดันมาขวาง เขาไม่ทันตั้งตัวก็เลยฆ่ามันไม่ได้
“ทำไมทำอะไรพวกมันไม่ได้เลย แกก็ไม่ได้เรื่อง... ช่างเถอะไว้ค่อยหาโอกาสใหม่” แม้จะไม่พอใจ แต่วิภูษาต้องยั้งปากไม่ด่าหาญ กลัวขาดคนช่วยแก้แค้น...
ด้านพงศ์ระพีพาเพ็ญพธูที่ทำแผลเรียบร้อยมาส่งที่ห้องพัก เธอยังงงไม่หาย หาญแค้นบัวแถมไม่รู้จักกับเธอสักหน่อยทำไมถึงมาทำร้ายเธอ เขาปลอบว่าไม่ต้องเป็นกังวลไป ตำรวจจะส่งเจ้าหน้าที่มาคุ้มกันให้ ช่วงนี้อย่าเพิ่งออกไปไหนก็แล้วกัน เพ็ญพธูสำนึกในบุญคุณของบัว นี่ถ้าไม่ได้บัวช่วยไว้ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นอย่างไร
“บัวเป็นนักสู้ไม่เคยกลัวอะไรเลย ตอนที่ผมมีเหตุที่ต้องไปอยู่ที่ภูเขียว บัวก็เลยเอาชีวิตเข้าแลกกับพ่อไอ้หาญเพื่อปกป้องผม”
“คุณก็เลยรักบัว” คำพูดของเพ็ญพธูทำเอาพงศ์ระพีถึงกับอึ้ง...
พงศ์ระพีหาว่าเพ็ญพธูเข้าใจผิดไปเอง ตนรักบัวเหมือนน้อง ด้วยความที่เธอเป็นคนตลก อยู่ใกล้แล้ว สบายใจ ทำให้เขาคุยกับเธอได้สนิทใจ เพ็ญพธูโวยนี่เขาไม่รู้ใจตัวเองหรือว่าต้องการปกปิดความจริงกับตนกันแน่ พงศ์ระพีถูกรุกไล่จึงตัดบทด้วยการขอตัวกลับก่อน แล้วลุกเดินไปที่ประตู เพ็ญพธูโพล่งขึ้นทันที
“ฉันเกลียดบัว ยิ่งเห็นคุณดูห่วงใยเป็นกังวลไปกับเขาทุกเรื่องฉันก็ยิ่งเกลียดจนปล่อยให้มารในใจครอบงำ อยากเขี่ยบัวออกจากคุณ ฉันเองที่เป็นต้นเหตุให้บัวโดนสาดน้ำกรด ส่วนเรื่องเดชากับบัว ฉันก็เป็นคนจัดฉากโทร.ให้บัวมาหาเดชาแล้วเรียกคุณให้มาเห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันเพื่อให้คุณเข้าใจบัวผิด”
“คุณก็ทำสำเร็จแล้วนี่ แล้วคุณมาเปิดเผยให้ผมรู้ทำไม”
“เพราะเด็กคนนี้เป็นบ้า เขาไม่กลัวตายเลยสักนิด แถมยังเอาชีวิตตัวเองมาแลกกับฉัน บัวทำให้ฉันรู้สึกทุเรศตัวเอง ขยะแขยงตัวเอง ถ้าฉันยังปิดเรื่องเลวๆ ของฉันต่อไปได้ฉันคงเกลียดตัวเองยิ่งกว่านี้...คุณไม่ควรปิดบังความรู้สึกตัวเองอีกต่อไปนะคะ”
“แต่บัวเขารักเดชา ผมได้ยินกับหู”
“แต่คุณก็ยังไม่เคยบอกรักเขา พี...คุณดูฉันเป็นตัวอย่างสิ ฉันเคยตัดสินใจผิดพลาดเพราะมองไปถึงอนาคตมากกว่าความรัก สุดท้ายมันก็ไม่ใช่ ถ้าฉันทำตามหัวใจตัวเองตั้งแต่แรกคงไม่เจ็บปวดเหมือนวันนี้ คุณน่าจะรู้ดีที่สุดว่าเมื่อความรักมันเดินผ่านเราไปแล้ว มันถอยหลังกลับมาไม่ได้”
ooooooo
ที่บ้านจิตรา บัวเล่นคีย์บอร์ดอย่างไพเราะ พันเดินตามเสียงเพลงเข้ามาหยุดฟัง ยิ่งมองผู้หญิงคนนี้เขาก็ยิ่งหลงรัก บัวเล่นจบเงยหน้าขึ้นมอง เห็นพันยืนจ้องอยู่ไม่วายกระเซ้ามาแอบฟังอยู่นานแล้วใช่ไหม เป็นอย่างไรบ้าง เขาชมว่าเธอเล่นเก่งกว่าเด็กสิบขวบหน่อยเดียว เธอคว้าโน้ตเพลงจะปาใส่เขารีบเปลี่ยนคำพูด
“โอ๊ยๆเพราะมาก ฝีมือพัฒนาขึ้นเยอะเลยจ้า... ลูกศิษย์เรียกครูมาเพราะอยากฟังคำชมแค่นี้เองหรือ”
บัวตามเขามาเพราะอยากให้ช่วยหาทางให้เธอกลับไปเรียนที่วิทยาลัยเพราะพงศ์ระพีดันไปลาออกให้ พันปลอบว่าไม่ต้องห่วงลาออกได้ก็สมัครใหม่ได้ ตนฝึกสอนอยู่ที่นั่นเดี๋ยวจัดการให้ บัวดีใจจับมือเขาเขย่า
