ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 13
ไม่นานนัก พงศ์ระพีพาบัวมาที่สวนสาธารณะริมน้ำ เธอบ่นด้วยความน้อยใจที่นงรามตัดสินเธอเพียงเพราะเธอเป็นหลานโจร พงศ์ระพีเห็นใจเธอมาก ถ้าแม่ของเขาพูดอะไรที่ทำให้เธอรู้สึกไม่ดี เขาขอโทษแทนท่านด้วย เธอไม่ได้โกรธท่าน รู้ดีว่าท่านพูดถูก ใครจะอยากได้ผู้หญิงบ้านนอกแถมเป็นหลานโจรอย่างเธอ
“ถ้ารักกันก็ต้องอดทนค่อยๆฟันฝ่ากันไปแต่เรื่องเรียนต้องมาก่อน ใกล้ค่ำแล้วเดี๋ยวทางบ้านเธอจะเป็นห่วง กลับเถอะ” พงศ์ระพีขยับจะไป บัวกำลังจิตตกอยากให้เขาจูงมือไปที่รถเหมือนที่ตากล้าเคยทำเวลาที่เธอเศร้าหรือเสียใจ เขายื่นมือไปให้เธอจับแล้วเดินไปที่รถด้วยกัน...
ค่ำวันเดียวกัน ขณะวิภูษาเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่ม มีเสียงรจนากับแฟนหนุ่มกำลังกุ๊กกิ๊กกันดังลอดออกมาจากในห้อง เธอเข้าไปแอบฟังใกล้ๆทำให้เกิดอารมณ์ขึ้นมา จะไปปล่อยกับหาญก็รังเกียจที่เขาต่ำต้อยรีบกลับห้องนอนตัวเอง หยิบนามบัตรเหมียวที่เปรียวทิ้งไว้ให้ขึ้นมาดู นึกถึงสิ่งที่เพื่อนพูดตอนให้นามบัตร
“แกเอานามบัตรไว้แล้วกันเผื่อเปลี่ยนใจ คิดดีๆ ที่ผ่านมาแกเที่ยวเสียให้ใครต่อใครเปล่าๆยังเสียได้ นี่ฉันคัดคนดีๆให้แกแล้วเรียกค่าตอบแทนให้อย่างงามด้วย”
วิภูษานิ่งคิดอยู่อึดใจ ก่อนคว้ามือถือขึ้นมาโทร.หาเหมียวซึ่งจัดการให้เธอได้คู่ขาแทบจะทันที เป็นนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นซึ่งตอบสนองเรื่องบนเตียงให้เธอได้เป็นอย่างดี แถมยังมีทิปให้เธออย่างงาม...
ในเมื่อบัวพยศมากนัก ปวีณจึงจัดยาแรงให้ เอาคีย์บอร์ดของเธอไปขายหน้าตาเฉย บัวรู้เข้าก็โกรธมากเพราะคีย์บอร์ดตัวนี้พงศ์ระพีซื้อให้ สองพ่อลูกมีปากเสียงกันอย่างรุนแรงต่างฝ่ายต่างไม่ลงให้กัน บัวยื่นคำขาด
“เอาคีย์บอร์ดของฉันกลับมา ถ้าพรุ่งนี้มันไม่วางอยู่ตรงที่เดิม ฉันจะไปจากบ้านนี้” ขู่เสร็จ บัววิ่งขึ้นข้างบน ปวีณโกรธจัดจะตามไปเอาเรื่องที่ลูกกล้ายื่นคำขาด จิตราต้องรั้งตัวไว้ ขอร้องให้ใจเย็นๆก่อน พงศ์ระพีซึ่งเป็นคนมาส่งบัว เข้ามาขอคุยกับปวีณเป็นการส่วนตัว จากนั้นจึงพากันไปคุยที่ห้องหนังสือ พงศ์ระพีขอร้องปวีณให้ลองคิดดูใหม่เรื่องจะส่งบัวไปเรียนต่อเมืองนอก ใช้ไม้แข็งไปก็ไม่มีประโยชน์ถ้าเธอไม่ยินยอม
“ผมว่าปล่อยให้เขาเรียนที่เดิมไปก่อนดีกว่ารอให้จบแล้วค่อยว่ากันอีกทีก็ยังไม่สาย”
ปวีณไม่เห็นด้วย บัวเหมือนม้าพยศถ้ายอมตั้งแต่แรกต่อไปจะบังคับอะไรไม่ได้เหมือนกับวิภูษา
ooooooo
เดชารู้เรื่องที่ปวีณเอาคีย์บอร์ดของบัวไปขายชวนดุสิตาไปขอซื้อคืน แต่กลับพบว่ามีคนมาซื้อไปก่อนหน้าแล้ว ทั้งคู่ไม่รู้ว่าคนคนนั้นคือพงศ์ระพีนั่นเอง เขาให้คนเอาคีย์บอร์ดไปส่งที่ห้องซ้อมของวิทยาลัยที่บัวเรียน ทำให้เธอเข้าใจว่าพันเป็นคนจัดการให้ พันก็เลยได้หน้าไปเต็มๆ...
เหมือนโชคชะตากลั่นแกล้ง ตกค่ำปวีณมีนัด
คุยธุรกิจกับเพื่อน หลังจากคุยงานเสร็จเพื่อนของเขานัดเด็ก สองคนเอาไว้ให้เขากับเพื่อนนักธุรกิจอีกคนหนึ่งจะพาไปไหนก็ได้ ตอนนี้เด็กสาวที่ว่ารอพวกเราอยู่ที่ล็อบบี้ของโรงแรม ปวีณขอผ่านเพราะไม่ชอบเรื่องพวกนี้ แต่ด้วยความอยากรู้จึงตามเพื่อนทั้งสองไปที่ล็อบบี้ ต้องตกใจแทบช็อกเพราะหนึ่งในเด็กขายบริการคือวิภูษานั่นเอง
ด้วยความที่ไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าลูกตัวเองเป็นผู้หญิงขายตัว เขาจึงบอกเพื่อนว่าเปลี่ยนใจอยากลองหาประสบการณ์ใหม่ๆกับเด็กดูบ้างแล้วพาวิภูษาที่ยังช็อกไม่หายที่เจอพ่อไปที่รถของเขา เธอพยายามขืนตัวแต่ปวีณลากมาที่รถจนได้ เขาด่าลูกสาดเสียเทเสีย
ที่ทำตัวแบบนี้ วิภูษากลับโทษว่าเป็นความผิดของพ่ออยากมาว่าเธอว่าไม่มีราคา เธอก็เลยทำให้เห็นว่าเธอมีราคาแค่ไหน ปวีณโกรธสุดขีด
“แกอย่ามาโทษฉัน ตัวแกระยำโดยสันดาน แกเอาสายเลือดชั่วๆมาจากไหน โสเภณีชั้นต่ำบางคนเขาทำเพื่อหาเลี้ยงครอบครัว ส่งตัวเองเรียนหนังสือ เขายังดีกว่าแกเพราะเขาทำด้วยความจำเป็น แต่แกกลับทำเพื่อประชดพ่อแม่ ผีห่าซาตานที่ไหนมันเข้าสิงแก ฉันไม่อยากมีลูกอย่างแก”
“หนูก็ไม่อยากเป็นลูกพ่อเหมือนกัน” พูดจบ
วิภูษาวิ่งหนี ทิ้งให้ปวีณยืนอึ้งอยู่ตรงนั้น
ooooooo
