ดอกหญ้าในพายุ

“มาเป็นชุด นี่อายุแค่ 19 แต่บ่นเหมือนตาลุงอายุ 60” บัวไม่พูดเปล่าล้อเลียนเดชาไปด้วย ดุสิตาขำกลิ้ง ก่อนจะเล่าให้ฟังว่าบัวใช้ยารักษาแผลสดสูตรของตากล้า แค่สองวันแผลก็แห้งไม่ต้องสงสัยทำไมน้าปวีณถึงบอกว่าขายดีเป็นเทน้ำเทท่า บัววางแผนจะจับคู่ดุสิตากับเดชาจึงกระเซ้าว่าใช้ภาษาได้ป้ามาก เข้าคู่กับตาลุงอย่างเดชาได้ลงตัว ดุสิตาเขิน นั่งคุยต่อไปไม่ไหว ขอตัวไปทำขนมให้กินทิ้งให้เดชานั่งคุยกับบัวต่อไป

“นี่ชา...ถึงเราจะเป็นแฟนกันไม่ได้แต่เปลี่ยนมาเป็นพี่เขยเราได้นะ สนรึเปล่า”

“อย่ามาล้อเล่นน่า...เออบัว เราเพิ่งนึกอะไรออกว่าจะถามบัวแต่ก็ลืม วันที่บัวไปหาเราที่ห้องพัก เราเห็นลางๆว่าคุณพียืนอยู่ที่ประตู เขามากับบัวหรือ”

หญิงสาวส่ายหน้าวันนั้นเธอมาคนเดียว อยู่ๆ

พงศ์ระพีจะโผล่มาได้อย่างไร เดชาก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คืนนั้นเพ็ญพธูเป็นคนพาตนมาส่งเพราะตนเมามาก บัวคิดทบทวนถึงเหตุการณ์วันที่ไปหาเดชาที่ห้องพัก กอปรกับท่าทางที่แปลกไปของพงศ์ระพีทำให้เธอเดาได้ทันทีว่าทั้งหมดเป็นแผนการที่เพ็ญพธูวางไว้หวังให้พงศ์ระพีเข้าใจเธอกับเดชาผิดๆ คว้าย่ามคู่ใจเพื่อตามไปเล่นงานยัยจอมวางแผน

“ไปไหนไปกัน เราให้บัวไปคนเดียวไม่ได้หรอก” เดชาว่าแล้วเดินตาม ทั้งคู่ต้องชะงักเมื่อพันเข้ามาถามว่าจะไปไหน หายดีแล้วหรือ...

ทางฝ่ายหาญวางแผนลักพาตัวเพ็ญพธูโดยลอบเข้าไปปล่อยลมยางรถของเธอซึ่งจอดอยู่ใต้ถุนคอนโดฯที่พัก เธอขับรถออกมาได้ไม่เท่าไหร่ยางแบนไปต่อไม่ได้ ต้องเบนรถจอดข้างทาง หาญในคราบแท็กซี่ทำทีขับผ่านมาในจังหวะนั้นพอดี เธอหลงกลโบกเรียกให้ไปส่งที่บริษัทของพงศ์ระพี สวนกับรถของพันที่เดชากับบัวนั่งมา เดชาเห็นหาญขับรถแท็กซี่สวนออกมาโดยมีเพ็ญพธูนั่งมาด้วย ถึงกับร้องเอะอะว่านั่นไอ้หาญ

“นั่นคันนั้น แท็กซี่คันนั้น คุณเพ็ญนั่งไปกับมัน”

“อะไรนะ!!! คุณเพ็ญไปกับไอ้หาญหรือ คุณครูกลับรถ...กลับรถเร็ว ตามแท็กซี่คันนั้นไป คุณเพ็ญกำลังตกอยู่ในอันตราย” สิ้นเสียงบัว พันหักรถกลับ แต่เนื่องจากตามห่างเกินไปทำให้คลาดกัน...

กว่าเพ็ญพธูจะรู้ตัวว่าถูกหลอกก็เป็นตอนที่หาญเลี้ยวรถเข้าไปในโรงแรมม่านรูด เธอเปิดประตูรถจะหนี เขาเอาเครื่องช็อตไฟฟ้าจี้เอว เพ็ญพธูสะดุ้งเฮือกก่อนสลบเหมือด...

เดชาไม่ล้มเลิกความตั้งใจในการหาตัวเพ็ญพธูให้เจอ ลองใช้แอปในมือถือค้นหาดู ถ้าโชคดีเพ็ญพธูเปิดจีพีเอสมือถือเอาไว้ เราคงหาเธอเจอ

ooooooo

หาญอุ้มเพ็ญพธูไปวางไว้บนเตียงนอนภายในโรงแรมม่านรูด หยิบกระเป๋าเธอมารื้อค้นหาทรัพย์ได้เงินสดไปจำนวนหนึ่งแล้วโยนกระเป๋าทิ้ง มองไปยังหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่บนเตียง นึกถึงคำพูดของวิภูษา