ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 12
พงศ์ระพีไม่ได้เป็นอย่างที่เพ็ญพธูว่า ไม่ได้เห็นงานสำคัญกว่าบัว แต่ที่ไม่ได้ไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลเพราะมาฟังตำรวจสอบปากคำคนในบ้านจินตบุษย์ ตำรวจไม่ได้จับรุ่ง ได้แต่สอบปากคำในฐานะพยาน จังหวะนั้นจ่าเข้ามารายงานต่อสารวัตรว่าจับคนร้ายได้แล้ว พงศ์ระพีดีใจมากรีบตามสารวัตรไปโรงพัก ปรากฏว่าคนที่ตำรวจจับตัวได้ไม่ใช่หาญแต่เป็นสอนผู้สมรู้ร่วมคิด พงศ์ระพีสงสัยว่าจับตัวมันได้อย่างไร
“มันก่อคดีจี้ชิงทรัพย์ผู้โดยสาร เราเจอรูปถ่ายมันกับไอ้หาญในโทรศัพท์มือถือครับ มันซัดทอดไอ้หาญคดีที่เขาสามมุกด้วย”
ooooooo
ในเวลาไล่เลี่ยกัน วิภูษาพาหาญมากบดานที่ห้องพักของรจนาโดยให้นอนที่โซฟา ส่วนเปรียว รจนาและตัวเธอนอนที่ห้องนอน เปรียวไม่ค่อยจะไว้ใจนักเพราะได้ข่าวมาว่ามันเป็นคนโหดร้ายกลัวจะมาทำอะไรพวกเรา วิภูษารับประกันว่าหาญไว้ใจได้ ศัตรูของบัวคือมิตรของเธอ ไว้ให้มันฆ่าบัวก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน
“แต่จะว่าไปแล้วหน้าตามันก็กรุ๊บกริ๊บน่ากินอยู่เหมือนกันนะ ถ้ามันสร้างความกระชุ่มกระชวยให้พวกเราได้ก็ถือว่าคุ้ม” เปรียวแอบมองหาญไม่วางตา วิภูษาเบ้ปากใส่เพื่อนแล้วเดินไปหาหาญ
“ป่านนี้ที่บ้านคงแจ้งตำรวจแล้ว เพื่อความปลอดภัยช่วงนี้นายพักอยู่ที่นี่ก่อนอย่าเพิ่งออกไปเพ่นพ่านข้างนอก เสียดายจริงๆที่อีพวกคนใช้มันกลับมาก่อน ไม่งั้นนายได้เชือดคออีบัวตายไปแล้ว”
หาญตะลึงนี่เท่ากับวิภูษาเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่ไม่ออกมาช่วย เธอยืนยันว่าศัตรูของเราเป็นคนคนเดียวกัน ไม่อย่างนั้นเธอจะช่วยพาเขาหนีทำไม หวังว่าคราวหน้าเขาคงจะไม่พลาดอีก
“ผมก็เป็นคนประเภทดีมาก็ดีตอบอยู่แล้ว”...
ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย บัวเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าตัวเองเตรียมจะกลับบ้าน พงศ์ระพีโผล่เข้ามาพอดี พันไม่วายแดกดันมาเยี่ยมช้าไปหรือเปล่าบัวกำลังจะกลับเขาไม่ตั้งใจจะมา พอดีขับรถผ่านก็เลยนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องจะบอกเธอว่าคนที่ร่วมมือกับหาญถูกตำรวจจับตัวได้แล้ว
“มันซัดทอดว่าไอ้หาญแอบสะกดรอยตามบัวมาระยะหนึ่งแล้ว มันตีสนิทหลอกรุ่งกับเจียมแล้วแฝงตัวเข้ามาเป็นคนสวนในบ้านเพื่อหาโอกาสฆ่าบัว ...อ้อบัวฉันไปทำเรื่องลาออกจากวิทยาลัยให้เธอแล้ว วีซ่าพาสปอร์ตพร้อมเมื่อไหร่ เธอไปเมืองนอกได้ทันที”
“พี่พีทำอย่างนี้ก็ไม่ถูกนะครับ บัวควรจะเป็นคนตัดสินอนาคตของตัวเองไม่ใช่ให้ใครมาบังคับ”
“นายไม่รู้อะไรอย่ามายุ่งดีกว่า” พงศ์ระพีมองพันหน้าเครียด จังหวะนั้นดุสิตาเดินเข้ามาบอกบัวว่า น้าปวีณเอารถมารับแล้วกำลังเคลียร์ค่าใช้จ่ายอยู่ แล้วหันมาเห็นพงศ์ระพีก็ร้องทักทาย เขาทักเธอตอบ ก่อนจะขอตัวกลับก่อนแล้วเดินลิ่วไปเลย พันมองตามขัดใจ...
พันยังคงอารมณ์ค้างไม่หาย กลับถึงบ้านมาเจอพี่ชาย ปรี่เข้าไปต่อว่าอีกว่ามีสิทธิ์อะไรไปกะเกณฑ์ให้บัวต้องเป็นโน่นเป็นนี่ เธอมีความฝันของตัวเองอยากเรียนดนตรีแล้วพี่จะไปยุ่งอะไรด้วย สองพี่น้องมีปากเสียงกันรุนแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ถึงขนาดลงไม้ลงมือชกต่อยกัน นงรามกับสารินทร์ต้องเข้ามาขวางไว้
“หยุดเดี๋ยวนี้ทั้งคู่ เรื่องมันถึงขนาดพี่น้องต้องต่อยตีกันเลยเหรอ” สารินทร์เสียงเข้ม
“นี่มันมากเกินไปแล้ว บ้านเราต้องมาวุ่นวายไม่รู้จบก็เพราะลูกสาวบ้านนั้น เลิกคิดไปได้เลยทั้งพีทั้งพัน แม่ไม่มีวันให้ลูกชายของแม่ไปรักไปชอบเด็กบัวที่มีเชื้อสายโจรคนนั้นเด็ดขาด”
