ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 12
บัวเห็นเจียมแต่งตัวสวยก็ถึงบางอ้อ ที่แท้ที่เตรียมอาหารอีสานมาให้มากมายก็ติดสินบนตนนี่เอง เจียมยิ้มรับตาหยี ฝากบ้านไว้ด้วย รับรองไปแล้วไม่ไปลับ แล้วรำลิเกออกจากบ้าน ทันทีที่เจียมลับสายตา สีหน้ายิ้มแย้มของบัวเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นหม่นหมอง ไม่สนใจอาหารโปรดตรงหน้า ปิดฝาชีไว้อย่างเดิม...
ที่ตลาดนัดไม่ไกลจากบ้านนัก เจียมกับรุ่งที่ตอนแรก รอหนุ่มในฝันของตัวเองอยู่คนละมุมของตลาด ครั้นเลยเวลานัดก็รู้ว่าถูกเบี้ยวจึงเดินเล่นเรื่อยเปื่อยกระทั่งมาเจอกัน เจียมเป็นฝ่ายร้องถามรุ่งก่อนว่ามาเดินช็อปปิ้งแถวนี้เหมือนกันหรือ รุ่งไม่ได้มาช็อปปิ้งแต่นัดน้องขลุ่ยเอาไว้มาหาอะไรอร่อยๆกินกัน นี่ก็เพิ่งอิ่มก็ว่าจะกลับ เจียมกลัวเสียหน้าจึงโกหกเช่นกันว่าเพิ่งแยกกับน้องแคน เบื่อผู้คนเดินโอบเอวกันก็จ้องไม่วางตา
“หาความเป็นส่วนตัวไม่ได้เลย กลับดีกว่า”
“ที่เขามองกันเพราะความประหลาดใจหรือเปล่า จะทำอะไรกันมันต้องดูว่าเหมาะกับหนังหน้าด้วย”
“แล้วหนังหน้าแกมันเหนือกว่าฉันตรงไหน ยิ่งไอ้ขลุ่ยเด็กแก หน้าตาคงทุเรศทุรังถึงต้องคลุมหน้าคลุมตาทั้งวัน โถ...ไอ้หน้าขลุ่ย” เจียมเดินหัวเราะจากไป รุ่งแค้นเดินตาม...
ทางด้านวิภูษาขับรถมาจอดห่างจากประตูรั้ว พลางชะเง้อไปทางบ้านดูว่ามีรถใครอยู่บ้าง
ooooooo
บัวอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ เดินมาหยิบมือถือจะโทร.หาพงศ์ระพีแต่เปลี่ยนใจวางไว้อย่างเดิม
“แกไม่อายเขาหรือไงนังบัว เขาไล่แล้วยังจะโทร.ไปอีก” บัวเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียง ปิดไฟหัวนอนพยายามข่มตาให้หลับ แต่มันยากเหลือเกิน พลิกตัวหันหลังให้ประตูห้อง หาญย่องเงียบมาที่เตียงในมือถือมีด เงื้อจะแทงแต่เธอพลิกตัวกลับมาเสียก่อน ตกใจร้องเอะอะว่าใคร เขาโดดขึ้นคร่อมเธอไม่ให้ลุกหนี
“ช่วยด้วย...ช่วย”
หาญคว้าคอบัวไว้ อีกมือเงื้อมีดขู่ แหกปากไปก็ไม่มีใครได้ยิน เธอจำเสียงได้ร้องเอะอะว่าหาญหรือ เขากระชากผ้าคลุมหน้าออกเผยให้เห็นใบหน้าชัดๆ จากนั้นเอากุญแจมือล็อกข้อมือเธอทั้งสองข้างติดกัน แล้วกดเอาไว้เหนือหัวเจ้าของ ก้มหน้าเข้าไปเกือบจะชิดกับใบหน้าเธอ
“ไอ้พีมันไปแต่งกับอีวิ มึงก็เลยอดได้มันเป็นผัว แต่ไม่เป็นไร กูจะมอบความเป็นผัวให้มึง แล้วค่อยส่งมึงลงนรก อีบัว” หาญซุกไซ้ไปทั่ว บัวสู้สุดฤทธิ์เล่นงานเขากระเด็นตกเตียงก่อนจะวิ่งหนี หาญไล่ตามไม่ลดละ สองคนต่อสู้กันมาตลอดทางตั้งแต่ลงบันไดยันมาถึงระเบียงหน้าบ้าน ผลัดกันรุกผลัดกันรับ บัวเล่นงานหาญหน้าคะมำแล้ววิ่งหนีไปที่สนามหญ้า เขาตามมาแทง เธอเบี่ยงตัวหลบปลายมีดถูกหัวไหล่เลือดอาบ
วิภูษาขนเครื่องประดับใส่กระเป๋าได้รีบออกจากบ้านเห็นหาญกำลังเล่นงานบัวก็หยุดดู
“ไอ้หาญ ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ได้ฆ่าพ่อแกทำไมไม่ฟังกันบ้าง” บัวพยายามอธิบาย
“กูไม่เชื่อ มึงไปอธิบายให้พ่อกูฟังในนรกเองเถอะ อีบัว” หาญแทงซ้ำ คราวนี้บัวคว้าข้อมือไว้ทัน ต่างฝ่ายต่างยื้อยุดฉุดมีดกันไปมา วิภูษาลุ้นระทึกในมุมมืดให้เขาฆ่าบัวสำเร็จ หาญตบบัวเซถลาไปกระแทกต้นไม้สลบเหมือด แล้วย่างสามขุมเข้าหาพร้อมมีดในมือ จิกหัวขึ้นมา ก่อนที่เธอจะถูกเชือดคอเจียมกับรุ่งเข้ามาเห็นเสียก่อน ต่างตกใจร้องเรียกชื่อเขา เจียมเรียกว่าน้องแคน ขณะที่รุ่งร้องเรียกว่าน้องขลุ่ย
