ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 12
วรรณพรกระชากวิภูษาออกจากเอกแล้วตบตีเขาไม่ยั้งด่าสาดเสียเทเสียว่าสารเลวกินบนเรือนขี้บนหลังคา เอกคุกเข่ายกมือไหว้ ขอโทษที่ทำผิด ขอให้คุณผู้หญิงยกโทษให้ วรรณพรหันไปเล่นงานวิภูษาที่กำลังจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่
“ยัยวิ ทำไมแกทำตัวใฝ่ต่ำแบบนี้” ไม่ด่าเปล่าวรรณพรตบตีลูกไปด้วย เอกคลานเข้าไปกราบแทบเท้าท่านขอร้องอย่าทำอะไรวิภูษาเลย เขาผิดเองที่ใฝ่สูงไม่เจียมตัว วรรณพรถีบเขากระเด็น
“พวกแกมันเลี้ยงไม่เชื่อง หน็อยให้อีเอิบมาโกหกตอแหลว่าย้ายออกมาเพื่อทุ่มเทให้การเรียน แต่ที่แท้ก็เพื่อล่อลวงลูกสาวฉันมาปู้ยี่ปู้ยำ ไอ้คนอกตัญญู จำใส่กบาลแกเอาไว้ อย่าสะเออะมายุ่งกับลูกสาวฉันอีก ไปยัยวิ” วรรณพรลากวิภูษาถูลู่ถูกังลงไปที่รถตัวเอง เธอพยายามปัดมือแม่ออก
“ปล่อยได้แล้วคุณแม่ ใครมาเห็นเข้าอายเขา”
“นี่แกยังสะกดคำว่าอายได้อีกเหรอ ทำไมไม่รู้จักเลือกบ้าง ถ้าเป็นลูกหลานไฮโซ เป็นลูกเจ้าสัวร้อยล้านพันล้านฉันจะไม่ว่าอะไรเลย แต่คนที่แกไปยุ่งแต่ละคน มันดูได้ที่ไหน ไอ้จ๊อดก็เด็กข้างถนน ไอ้นี่ก็ลูกคนใช้ แม่อยากจะอกแตกตายเพราะแกจริงๆ”
“เวลาคนเรามีอารมณ์ รวยจนมันไม่ต่างกันหรอกแม่ ก็ตัวผู้เหมือนกัน”
“ตายแล้วอีลูกไม่รักดี แกพูดออกมาได้ยังไง พูดได้ยังไง” วรรณพรตบตีลูกอุตลุด แล้วดันตัวเข้าไปในรถ พอเธอขึ้นนั่งประจำที่คนขับ วิภูษาเปิดประตูรถวิ่งไปขึ้นรถตัวเองขับหนีไป วรรณพรโวยวาย
“แกจะไปไหนนังวิ ฉันเหนื่อยกับแกแล้วนะ ไปเลยจะไปตายที่ไหนก็ไปเลย” วรรณพรร้องไห้โฮ แค้นไปหมด ยิ่งนึกถึงเอิบก็ยิ่งแค้น
ooooooo
จากนั้นไม่นานวรรณพรบึ่งรถกลับบ้านไปเอาเรื่องเอิบ กระชากลากถูเธอไปที่ห้องทำงานของปวีณ ตบซ้ายตบขวาจนเอิบเซถลาไปชนโต๊ะทำงาน
“แกวางแผนให้ไอ้เอกล่อลวงยัยวิเพื่อหวังจะได้สมบัติของลูกสาวฉันใช่ไหมอีเอิบ”
“เอิบไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะคะคุณผู้หญิง เอิบสาบานได้” เอิบยกมือไหว้ปลกๆ วรรณพรจิกไหล่เอิบไว้
“ถ้าแกบอกเรื่องนี้ให้ผัวฉันกับนายพีรู้ ฉันจะฆ่าแก อีเอิบ”
เอิบให้สัญญาทั้งน้ำตาว่าไม่มีวันพูดเรื่องนี้ให้ใครรู้เด็ดขาด แค่นี้ตนก็รู้สึกผิดต่อคุณท่านทั้งสองคนเหลือเกินแล้ว ปวีณผลักประตูห้องเข้ามาเห็นเอิบน้ำตานองหน้าถามว่ามีอะไรกันทำไมถึงร้องไห้ เอิบโกหกว่าไม่มีอะไรแล้วขอตัวไปทำงานต่อ
ปวีณรอจนแม่บ้านตัวเองไปแล้วคาดคั้นวรรณพร ให้บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น เธอโกหกว่าไม่มีอะไรแค่เอิบยักยอกเงินค่ากับข้าวแต่เธอจับได้ก็เลยเรียกมาอบรม
“ผมไม่เชื่อ เอิบติดสอยห้อยตามผมมาตั้งแต่เป็นแม่บ้านที่บริษัท เอิบไม่เคยมีนิสัยอย่างนี้”
“คุณมันก็เป็นอย่างนี้ รักคนอื่นมากกว่าลูกกว่าเมีย ยัยวิออกไปจากบ้านจะเป็นจะตายร้ายดียังไงคุณก็ไม่สนใจ คุณควรจะไปตามลูก ตามนายพีให้กลับบ้านมันถึงจะถูก”
“มันเป็นสิ่งที่ผมจะไม่มีวันทำ ยัยวิเองต่างหากที่ต้องสำนึกผิดกลับมากราบขอโทษทุกคนโดยเฉพาะกระดูกบรรพบุรุษโทษฐานทำให้วงศ์ตระกูลมัวหมอง”
“แล้วอีบัวที่คุณสนับสนุนจุนเจือ ชาติกำเนิดมันเป็นหลานโจรแท้ๆ เรื่องนี้มันคงช่วยเชิดชูวงศ์ตระกูลให้คุณมากเลยสินะ” วรรณพรแดกดัน
