ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 12
“ใช่ ขนาดบัวลำบากยากเข็ญ เติบโตมากับโจร
ยังมีจิตใจดี ขยันหมั่นเพียร เรียนเก่ง ช่วยงานบริษัทได้ ไม่มีเรื่องมั่วผู้ชายให้เสื่อมเสียชื่อเสียงมาถึงคนที่เป็นพ่ออย่างผมก็แล้วกัน” ปวีณพูดจบคว้าเอกสารออกไป วรรณพรมองตามแค้นสุดๆที่เขาเชิดชูนังหลานโจรมากกว่าวิภูษา
ooooooo
ดุสิตาไม่เห็นเดชาที่มหาวิทยาลัยมาหลายวันแล้ว สอบถามจากเพื่อนของเขาได้ความว่าเขาไม่ได้มาเรียน ติดต่อก็ไม่ได้ เธอเป็นห่วงก็เลยแวะไปดู
ที่ห้องพัก พบว่าเขาเมาเหล้า ห้องรกไปด้วยขวดเบียร์ เธอต่อว่าเขาทำไมไม่ไปเรียน นี่ใกล้สอบแล้ว ถ้าไม่ไป เรียนจะทำข้อสอบได้อย่างไร แถมขาดเรียนแบบนี้อาจหมดสิทธิ์สอบได้
“เรื่องของผม คุณมาเกี่ยวอะไรด้วย ออกไปจากห้องของผม...ออกไป”
“คนอะไรไม่มีความรับผิดชอบ คุณเป็นลูกคนเดียว ของเตี่ย ท่านส่งคุณมาเรียนหวังพึ่งพาคุณตอนแก่ตอนเฒ่า แต่คุณกลับเห็นแก่ตัว คิดแต่เรื่องของตัวเองไม่มีบัวชีวิตคุณมันจะจบลงอย่างนั้นเหรอ เตี่ยไม่มีความหมายกับคุณเลยเหรอ”
“คนอย่างเธอไม่เคยมีความรัก จะไปรู้อะไร”
“ใครบอกว่าฉันไม่มี แต่ความรักของฉันก็คือการที่ได้เห็นคนที่ฉันรักมีความสุข ฉันทนเห็นคนที่ฉันรักต้องเจ็บปวดตกต่ำ กลายเป็นคนไม่มีค่าแบบนี้ไม่ได้” ดุสิตาเพิ่งรู้ตัวว่าพูดมากไปรีบปิดปากเงียบ
“สิตา เธอพูดว่าอะไรนะ”
“คุณไม่ต้องมาสนใจหรอก เชิญนอนไปตามสบาย ฉันจะไม่ยุ่งกับคนงี่เง่าอย่างคุณอีก” ด่าเสร็จดุสิตาออกจากห้องไป เดชามองตามอึ้ง...
ด้านวรรณพรนัดเอกให้ไปเจอกันที่ตึกร้างชานเมือง หวังจะกล่อมให้เขาเลิกยุ่งกับวิภูษา เขากลับบอกว่า อีกเทอมเดียวเขาจะเรียนจบแล้ว จากนั้นจะไปสู่ขอวิภูษาจากท่าน รับรองจะตั้งใจทำงานเลี้ยงดูเธอไม่ให้ลำบาก
“นี่แกยังไม่เจียมตัวอีกไอ้เอก ฉันไม่มีวันให้ลูกสาว ฉันต้องไปกัดก้อนเกลือกินกับไอ้กระจอกอย่างแกหรอก ออกไปจากชีวิตของยัยวิซะ ไม่งั้นแกจะไม่ได้หายใจบนโลกนี้อีกต่อไป ถือว่าฉันเตือนแกแล้วนะ” วรรณพรขู่ เสร็จผละจากไป เอกไม่ทันขยับ มีคนร้ายสองคนเข้ามารุม เขาสู้สุดฤทธิ์ คนร้ายเห็นท่าไม่ดีคว้าไม้ฟาดหัวเขาทรุดฮวบ เลือดไหลออกปากออกจมูก คนร้ายหน้าเครียดที่เรื่องเลยเถิด ถูกจ้างให้มาแค่ขู่แต่มันดันตาย...
ปวีณเรียกพงศ์ระพีมาพบที่ที่ทำงาน ชายหนุ่มถือโอกาสนี้ขอโทษเขาที่วันนั้นออกจากบ้านมาโดยแสดงกิริยาวาจาไม่เหมาะสม
“อาเข้าใจพีดี ยัยวิตอนนี้มันสุดจะเยียวยา
คงกู่ไม่กลับอีกแล้ว อย่าเข้าใจผิดว่าอาเรียกพีมาคุยเรื่องยัยวินะ เรื่องที่อาอยากจะปรึกษาหารือกับพีคือเรื่องไปเรียนต่อของบัว พีลองเกริ่นๆกับบัวบ้างหรือยัง”
พงศ์ระพียังไม่ได้คุย พอดีช่วงนี้ยุ่ง ส่วนบัวเองก็มุ่งมั่นตั้งใจเรียนก็เลยไม่ได้เจอกัน จังหวะนั้นนครถือใบสั่งซื้อเข้ามารายงานว่ายาสูตรของบัวประสบผลสำเร็จมาก วันนี้เราได้รับออเดอร์จากประเทศแถบยุโรปหลายประเทศ รวมทั้งจีนและเกาหลีด้วย ปวีณดีใจเก็บอาการไม่อยู่
“เห็นไหมพี อาพูดยังไม่ทันขาดคำ บัวทั้งเก่ง
ทั้งฉลาดอย่างนี้เราควรส่งเสริมให้เขาไปพัฒนาศักยภาพที่เมืองนอกเมืองนาโน่น จะให้มาเป็นนักดนตรีอยู่ในเมืองไทยไปทำไมกัน”...
