ดอกหญ้าในพายุ

“จำพี่ได้ไหม พี่เป็นเพื่อนกับคุณพีเราเคยเจอกันแล้ว” เพ็ญพธูเห็นเดชาเดินหนีตามไปคว้าแขน “เมาขนาดนี้คงกลับไม่ถึงบ้านหรอก เดี๋ยวพี่ไปส่งเธอเอง” ไม่นานนัก เพ็ญพธูประคองเดชามาถึงห้องพัก เขาปรี่ไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาดื่ม เธอเห็นอาการก็พอเดาออกว่าถูกผู้หญิงหักอกมา เขายอมรับเสียงอ้อแอ้ว่าใช่ ผู้หญิงคนนั้นไม่รักเขาไม่เคยรักด้วยซ้ำ เธอเห็นเขาเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น พร่ำเพ้อได้ไม่กี่คำเดชาหลับคาขวดเบียร์

เพ็ญพธูมองเขาด้วยความสมเพช แต่แล้วแผนชั่วร้ายผุดขึ้นมาในหัว เธอจัดแจงไปจ้างแม่บ้านของอพาร์ตเมนต์แห่งนี้ให้เอามือถือของเดชาโทร.หาบัว

“ฉันเป็นแม่บ้านอพาร์ตเมนต์คุณเดชา...คุณเดชาเมาอาละวาดโวยวายเสียงดังอยู่ในห้อง คุณเป็นเพื่อนกับเขาหรือเปล่า รีบมาดูหน่อยไม่งั้นข้างห้องแจ้งตำรวจแน่” แม่บ้านวางสายเอามือถือของเดชาวางคืนบนโต๊ะ เพ็ญพธูยิ้มให้เธอที่แผนสำเร็จก่อนจะหยิบเงินค่าจ้างให้ห้าร้อยบาท...

บัวหลงกลรีบไปที่ห้องพักของเดชาเห็นเขาเมาหลับอยู่บนเตียง ดึงผ้ามาห่มให้ เขาค่อยๆปรือตาลุกขึ้นนั่งพอเห็นบัวชัดๆก็ร้องไห้พลางต่อว่าเธอว่าหลอกเขาว่า อยู่กรุงเทพฯ เพื่อแก้แค้น ความจริงเธอรักพงศ์ระพี เธอไม่ต้องการเขาแล้วเธอลืมเขาลืมภูเขียวไปหมดแล้ว ทำไมเธอถึงใจร้ายแบบนี้ บัวดึงเขามากอดลูบหลังเบาๆ

“เราไม่มีวันลืมชาหรอกอย่าลืมสิเราโตมาด้วยกัน ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้งเท่าไหร่ เราไม่มีวันเห็นใครดีกว่าชาหรอก เมื่อก่อนเราเคยรักชายังไง เดี๋ยวนี้ก็ยังรักชาเหมือนเดิม และจะรักตลอดไป”

พงศ์ระพียืนมองอยู่คิดไปเองว่าบัวรักเดชาฉันคนรักก็เสียใจ เดินคอตกกลับมาที่รถ เพ็ญพธูทำเป็นทักว่าบัวไม่ยอมกลับมาด้วยหรือ เขาส่ายหน้า โตๆกันแล้วคิดเองได้ ที่สำคัญบัวคงไม่ต้องการให้ใครไปยุ่งกับชีวิต ขอบคุณเพ็ญพธูมากที่โทร.บอกเขา เธอท้วงแล้วจะปล่อยบัวไว้กับผู้ชายเมาสองต่อสองอย่างนี้หรือ

“ไม่เป็นไรหรอกครับถึงเขาจะรักกัน ยังไงบัวก็จะไม่ทำเรื่องเลยเถิดแน่ บัวเป็นเด็กรู้จักคิด สำหรับเรื่องนี้ไม่ต้องห่วงเลย” พูดจบพงศ์ระพีเดินไปขึ้นรถ เพ็ญพธูมองตามหมั่นไส้...

ด้านบัวเช็ดเนื้อตัวให้เดชาที่เมาหลับไปอีกครั้ง ดึงผ้าห่มมาคลุมให้ แล้วคว้าหมอนอีกใบไปนอนที่โซฟา

ooooooo

หาญในสภาพมีผ้าขาวม้าโพกหน้าเหลือแค่ลูกตามายืนตัดกิ่งไม้ไปพลางเล็งบ้านจิตราไปด้วย วิภูษาที่เพิ่งกลับเข้ามาเห็นเขาด้อมๆมองๆ ถามว่าเป็นใคร หาญตกใจหันกลับมา เธอกระชากผ้าโพกหน้าเขาออก

“ผมเป็นคนสวนคนใหม่ครับชื่อขลุ่ย”

“ทำไมต้องปิดหน้าปิดตาลับๆล่อๆ เหมือนพวกโจรด้วย”

“ผมเป็นโรคภูมิแพ้ฝุ่นครับ” หาญแกล้งจาม วิภูษารังเกียจรีบถอยห่าง สั่งให้เขาไปล้างรถที่หน้าบ้านใหญ่ให้เธอก่อน แล้วก้าวฉับๆเข้าไปในตึกใหญ่ หาญรีบเอา ผ้าโพกหน้าไว้อย่างเดิม...

วิภูษารีบขึ้นไปเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋าแล้วลงมาข้างล่าง วรรณพรที่เพิ่งกลับเจอลูกก็ดีใจที่ลูกยอมกลับบ้าน แล้วถามว่านั่นเก็บเสื้อผ้าจะไปไหน เธอจะไปนอนบ้านเพื่อนไม่อยากอยู่ที่นี่

“ไปไม่ได้นะ ช่วงนี้แกต้องทำตัวดีๆให้พ่อแกเห็น เขาจะได้หายโกรธยอมกลับมาอยู่บ้านกับเรา”