ดอกหญ้าในพายุ

“โอ๊ย วิเบื่อ ทำไมวิต้องคอยเอาอกเอาใจใครด้วย พ่อแม่มีหน้าที่เลี้ยงลูกให้โตไม่ใช่หรือ นี่วิก็โตแล้วไงจะมาจ้ำจี้จ้ำไชอะไรกันอีก วิอยากจะมีความสุขทำตามใจตัวเองบ้าง” ว่าแล้ววิภูษาคว้ากระเป๋าเสื้อผ้าออกจากบ้าน วรรณพรไม่ยอมให้ไปยื้อแย่งกระเป๋าไว้ เธอสะบัดมืออย่างแรงแม่หงายหลังก้นจ้ำเบ้าแล้ววิ่งไปขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว วรรณพรลุกได้วิ่งไปขึ้นรถตัวเองขับตามลูกไปติดๆ บัวที่เพิ่งกลับเข้าบ้านเกือบจะถูกชน

หาญหันมาเห็นบัวรีบก้มหน้าทำเป็นเก็บสายยาง เธอไม่ได้สนใจอะไรใครทั้งนั้น กำลังกลัวจิตราเล่นงานที่หายไปไม่กลับบ้าน ค่อยๆย่องไปทางเรือนเล็ก ทรุดตัวลงนั่งข้างแปลงผักที่ตอนนี้มีต้นหญ้าออกดอกเต็ม

“แกคงอึดอัดใช่ไหม ถึงจะใส่ปุ๋ยจะรดน้ำจะจับแกมาปลูกในสวนสวยขนาดไหน แกคงไม่ชอบหรอก แกก็เหมือนฉันนั่นแหละ ต่อให้ที่นี่สะดวกสบายแค่ไหนก็ไม่มีวันเทียบภูเขียวได้ ฉันคิดถึงภูเขียว คิดถึงตา คิดถึงเตี่ยดมแล้วก็หาญ” เสียงบัวพูดชื่อตัวเองออกมาทำให้หาญที่ย่องมาด้านหลังพร้อมจอบในมือถึงกับชะงัก

“ถึงยังไงไอ้หาญมันก็เคยดีต่อฉันมาก่อน ทุกวันนี้ฉันยังภาวนาขอให้มันมีชีวิตอยู่ แล้วก็กลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดีอย่าเดินตามรอยพ่อชั่วๆของมัน”

หาญแค้นใจที่บัวพูดถึงพ่อตัวเองในทางไม่ดีเงื้อจอบจะฟัน เจียมเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เขาชะงักทำเป็นพรวนดิน เจียมร้องถามบัวว่าหายไปไหนมาทั้งคืน เธอไปนอนกับผู้ชายมาแล้วหัวเราะชอบใจ เห็นหาญพรวนดินอยู่ถามเจียมนี่คนสวนคนใหม่หรือ

“ค่ะ เขาชื่อขลุ่ยเป็นแฟนนังรุ่ง”

บัวเห็นคนสวนคนใหม่ขุดสนามหญ้าก็ร้องเอะอะทำแบบนี้ก็พังหมดอาสาจะสอนให้ เจียมร้องเอะอะ

“โอ๊ย คุยเพลินลืมเลย รีบไปเถอะค่ะ คุณสิตากำลังดูต้นทางให้ คุณผู้หญิงยังไม่ลงมา” เจียมลากแขนบัวเข้าไปในเรือนเล็ก บัวมองซ้ายมองขวาไม่เห็นใครจัดแจงจะย่องขึ้นบ้าน จิตราโผล่พรวดเข้ามาพร้อมไม้เรียวในมือ มีดุสิตายืนหน้าจ๋อยอยู่ไม่ห่าง ท่านสั่งให้บัวกอดอก เตรียมรับไม้เรียวได้ เธอเถียงว่าโตแล้วห้ามตีก้น

“ยิ่งโตแล้วยิ่งต้องมีความคิด เธอเป็นผู้หญิงยิงเรือแอบหนีออกจากบ้านดึกๆดื่นๆไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหนมาเมื่อคืน” จิตราเอ็ดเสียงเขียว บัวไปดูแลเพื่อนที่ป่วยมาโดยโทร.บอกดุสิตาแล้ว ท่านเอ็ดเอาอีกดุสิตาไม่ใช่ผู้ปกครองของเธอไปโทร.บอกทำไม คนที่จะต้องโทร.บอกคือท่าน บัวอ้างตอนนั้นดึกแล้วไม่อยากรบกวน

“จริงค่ะแม่ มันดึกมากแม่อย่าตีบัวเลยนะคะ”

“ไม่ต้องมาเข้าข้างกัน...ป้ากับพ่อเธอโตมาได้ดีทุกวันนี้ก็เพราะไม้เรียวของพ่อแม่ครูบาอาจารย์ การตีอย่างมีเหตุผลไม่ใช่ความรุนแรงแต่เป็นการเตือนสติให้เด็กหลาบจำรู้ผิดรู้ถูก”

บัวนึกถึงคำพูดของตากล้าที่เคยบอกว่าที่ท่านตีไม่ใช่เพราะโกรธแต่ตีเพราะรักและเป็นห่วง บัวจะได้ไม่ทำผิดอีก เธอสำนึกผิดเข้าไปกอดอกตรงหน้าจิตรายอมให้ลงโทษ และให้สัญญาจะไม่ทำให้ท่านเป็นห่วงอีก

ooooooo

วิภูษาไม่ได้ไปอยู่กับเพื่อนอย่างที่อ้างกับแม่ แต่มาหาเอกที่หอพักโดยไม่รู้ว่าแม่สะกดรอยตามมา ขณะเธอกำลังนัวเนียอยู่บนเตียงกับเอก วรรณพรเปิดประตูผลัวะเข้ามา ทั้งคู่ตกใจแทบช็อก

“แม่...มาได้ไงอ่ะ”