ดอกหญ้าในพายุ

ตกเย็นพงศ์ระพีมารับบัวที่วิทยาลัย ตัดหน้าพัน

ซึ่งได้รับมอบหมายให้เป็นคนรับส่งเธอทำให้เขาไม่พอใจ

ooooooo

พงศ์ระพีไม่ได้พาบัวกลับบ้าน แต่พาไปที่สวน สาธารณะริมน้ำเพื่อคุยเรื่องที่เธอต้องไปเรียนต่อเมืองนอก อยากไปที่ไหน อเมริกาหรืออังกฤษ  จะได้วางแผนถูก

“เธอมีความรู้เรื่องสมุนไพรจะเรียนเภสัชศาสตร์หรือบริหารธุรกิจก็ได้จะได้กลับมาช่วยดูแลบริษัทแทนพ่อ ซึ่งฉันก็เห็นดีด้วย” พงศ์ระพีมองบัวอย่างรอคำตอบ เธอโมโหลุกพรวด

“ชีวิตของฉันฉันเลือกเองได้  อยู่ดีๆพวกคุณแอบไปปรึกษากันได้ยังไง คุณมีสิทธิ์อะไรมายุ่งด้วยไม่ทราบ”

“ฉันหวังดีกับเธอในฐานะที่เรา...ที่ครอบครัวเราเคยเกี่ยวข้องกัน”

บัวไม่สนใจความหวังดีบ้าบออะไรของเขาทั้งนั้น จะไม่ยอมไปไหน  จะอยู่เรียนเปียโนที่นี่ ถ้าปวีณไม่พอใจไม่ส่งเธอเรียน เธอจะส่งตัวเอง แล้วโยนเงินค่าคีย์บอร์ดขึ้นไปเหนือหัวทำให้พงศ์ระพีจำต้องรับไว้ เขาไม่อยากได้เงินของเธอ เขาตั้งใจจะซื้อให้ เธอไม่อยากได้ของฟรีกลัวติดหนี้บุญคุณแล้วต้องมาชดใช้ทีหลัง

จังหวะนั้นมีสายเรียกเข้ามือถือของเขา พอบัวรู้ว่าเป็นเพ็ญพธูโทร.มาก็ยิ่งไม่พอใจหันหลังเดินจากไป พงศ์ระพีเอามือปิดมือถือไว้พลางตะโกนเรียกเธอให้กลับมาก่อนแต่เธอไม่สนใจเดินลิ่ว

“เดี๋ยวผมจะเข้าออฟฟิศ รออีกสักครึ่งชั่วโมงนะครับ” พงศ์ระพีวางสายแล้วหันมองอีกครั้งไม่เจอแม้แต่เงา ของบัว ขับรถตามหาก็ไม่เห็น...

เย็นนี้จิตราไม่อยู่ไปงานเลี้ยงรุ่นโดยพาดุสิตาไปด้วย กำชับเจียมให้เฝ้าบ้านดีๆ ส่วนมื้อเย็นจัดให้เฉพาะบัวคนเดียว ปวีณไม่กลับมากินข้าวติดเลี้ยงรับรองลูกค้า เธอรับปากจะไม่ไปไหนทั้งนั้นไม่ต้องเป็นห่วง หาญที่แอบฟังอยู่สบโอกาสเหมาะจะจัดการกับบัวขั้นเด็ดขาด รอจนจิตรากับดุสิตาไปแล้วจึงโทร.หาเจียม

 “น้องแคน...เย็นนี้หรือ โอ๊ยว่างๆ พี่เจียมว่างตลอด จ้าๆแล้วเจอกัน” เจียมวางสายยิ้มกริ่ม ตั้งใจว่าวันนี้จะต้องรวบหัวรวบหางน้องแคนให้ได้ รีบไปอาบน้ำแต่งตัว

หาญไม่ได้โทร.นัดแค่เจียม เพื่อกำจัดรุ่งให้พ้นไปจากบ้าน จึงโทร.นัดให้เธอออกไปเจอกับเขาเช่นกัน...

ในเวลาต่อมาระหว่างที่เจียมรอการกลับมาของบัวอยู่ที่ห้องรับแขกเรือนเล็ก พงศ์ระพีโทร.เข้าเบอร์บ้านถามว่าบัวกลับมาหรือยัง เจียมมองไปข้างนอกเห็นเธอ กลับมาพอดี อาสาจะตามให้

“ไม่ต้องเจียม ฉันแค่อยากรู้ว่ากลับถึงบ้านแล้วหรือยังเท่านั้น แล้วก็ไม่ต้องบอกนะว่าฉันโทร.มา”

เจียมรับคำวางสายงงๆ เป็นจังหวะเดียวกับบัวเดินเข้ามาพอดี จึงบอกให้เธอไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยลงมากินข้าว วันนี้ตนเตรียมของแซ่บๆไว้ให้ แล้วเปิดฝาชีให้ดู บัวเห็นอาหารอีสานของโปรดก็ตาโต แต่อดท้วงไม่ได้  เยอะแยะขนาดนี้จะกินหมดได้อย่างไร

“ก็แล้วแต่ค่ะ ทั้งบ้านเหลือคุณบัวคนเดียวนี่แหละ คนอื่นไปธุระกันหมดเลย”