ดอกหญ้าในพายุ

หาญตกใจวิ่งหนี ทิ้งบัวที่หมดสติไว้ตรงนั้น เจียมกับรุ่งมองหน้ากันไม่อยากจะเชื่อว่าน้องแคนกับน้องขลุ่ยเป็นคนคนเดียวกัน พอตั้งสติได้รีบเข้าไปช่วยบัวที่สลบคอพับอยู่ ฝ่ายหาญวิ่งหนีไปที่ประตูรั้วเห็นรถปวีณแล่นเข้ามา รีบปีนรั้วหนีไปโดยที่ประมุขบ้านจินตบุษย์ไม่ทันเห็น วิภูษาขับรถมาจอดเทียบพร้อมกับร้องเรียกเขา

“ขึ้นรถเร็ว เรามีศัตรูคนเดียวกัน ถ้าอยากจะรอดก็รีบขึ้นมา”

เสียงเจียมกับรุ่งร้องขอความช่วยเหลือดังเข้ามา หาญจำใจโดดขึ้นรถวิภูษาที่แล่นออกไปอย่างรวดเร็ว ปวีณเพิ่งขับรถเข้ามาจอดเห็นเจียมกับรุ่งประคองบัวที่หมดสติเข้ามาก็ตกใจมาก...

ระหว่างที่พงศ์ระพีกำลังคุยกับเพ็ญพธูเรื่องหาพรีเซนเตอร์คนใหม่มาแทนบัว พันโทร.มาแจ้งข่าวร้ายว่าบัวถูกทำร้ายตอนนี้ถูกนำตัวส่งโรงพยาบาล...

จากนั้นไม่นาน ที่ห้องพักฟื้นผู้ป่วย บัวในชุดคนไข้นอนอมยิ้มอยู่ โดยมีจิตรา ดุสิตา สารินทร์กับพันยืนมองอยู่ด้วยความเป็นห่วง เธอบอกให้ทุกคนกลับไปได้แล้ว เธอไม่เป็นอะไรแล้วแค่ฟกช้ำนิดหน่อยกับมีแผลจากคมมีดที่หัวไหล่ จิตราซักปวีณเป็นการใหญ่หมอว่าอย่างไรบ้าง

“แผลที่หัวไหล่ไม่อันตรายแล้วครับ แต่ขอดูอาการที่หัวกระแทกหนึ่งคืน เรื่องผู้ร้ายผมก็แจ้งความไปแล้ว”

“นี่แหละที่โบราณว่ารู้หน้าไม่รู้ใจ รับเข้ามาได้ยังไงไม่รู้ไอ้คนสวนคนนี้”

ปวีณผิดเองที่ปล่อยให้วรรณพรเป็นคนรับคนสวนคนนี้เข้ามาทำงาน ถ้าตนเห็นมันก่อนคงจำหน้าได้ว่าเคยเห็นมันที่ชัยภูมิมาก่อน แล้วต่อว่าบัวว่าน่าจะบอกให้รู้บ้างว่ามันตามฆ่าเธอมาหลายครั้งแล้ว

“มันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตนี่คะ บัวคิดว่าบัวจัดการได้”

“เกือบตายไปแล้วเนี่ยนะ จัดการได้” ปวีณเอ็ดเสียงลั่น สารินทร์ต้องบอกให้เขาใจเย็นก่อน ลูกกำลังเจ็บอย่าเพิ่งดุด่าว่ากล่าว ควรจะปล่อยให้เธอพักผ่อนแล้วชวนทุกคนกลับ พันขออยู่เป็นเพื่อนเธอคืนนี้ สารินทร์ทักท้วงเป็นผู้ชายอยู่ได้อย่างไรมันไม่เหมาะ เขาจะเตร่อยู่หน้าห้อง รับรองไม่ทำให้บัวต้องเสื่อมเสีย จังหวะนั้นเพ็ญพธูเปิดประตูห้องเข้ามา พันเสียงเขียวใส่มาทำไมไม่ทราบ

“เพ็ญมาแทนคุณพีค่ะ คือคุณพีฝากบอกว่าติดธุระ ยังมาไม่ได้ค่ะ ต้องกราบขอโทษด้วย”

ปวีณทำหน้าไม่ถูกเพราะรู้ว่าเพ็ญพธูเป็นแฟนเก่าพงศ์ระพี ขณะที่บัวน้อยใจที่เขาไม่ยอมมาเยี่ยม...

จิตรา ปวีณกับดุสิตาและสารินทร์กลับไปแล้ว เหลือเพ็ญพธูอยู่เยี่ยมไข้บัวโดยมีพันคอยคุมเชิงอยู่ไม่ห่าง เธอพยายามเสี้ยมให้บัวหมางใจกับพงศ์ระพีโดยพูดเป็นทำนองว่าเขาเห็นงานสำคัญกว่าการมาเยี่ยมคนป่วย

บัวไม่อยากฟังสิ่งที่เธอพูด อยากจะไล่กลับไปพ้นๆ ก็เลยแกล้งหาว พันเห็นอย่างนั้นจึงไล่เพ็ญพธูกลับ

“พักผ่อนเยอะๆนะคะน้องบัว แล้วพี่จะบอกคุณพีให้ว่าน้องบัวไม่ได้เป็นอะไรมาก” เพ็ญพธูว่าแล้วเดินนวยนาดออกไป พันรีบเข้ามาห่มผ้าห่มให้บัว

“พี่พีก็เหลือเกิน ห่วงงานอะไรนักหนา คนกันเองแท้ๆน่าจะรีบมาก่อน ไอ้เราก็อุตส่าห์รีบโทร.ไปบอก”

บัวฟังแล้วยิ่งเจ็บปวดใจต้องนอนตะแคงหันหลังให้ ไม่อยากให้พันเห็นน้ำตาที่กำลังเอ่อ...