ดอกหญ้าในพายุ
ตอนที่ 12
คำพูดของนงรามทำให้สารินทร์ไม่ค่อยชอบใจนักแต่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะเห็นว่าอยู่ต่อหน้าลูก ครั้นได้อยู่กันตามลำพังเขาต่อว่าเธอว่าถึงจะเป็นห่วงลูกแค่ไหนแต่ก็ไม่ควรไปพูดถึงลูกสาวของปวีณแบบนั้น นงรามโมโหหาว่าเขาเข้าข้างเพื่อน ใครว่าใครแตะอะไรไม่ได้ จนเกือบจะเปิดศึกน้ำลายกันเอง
ooooooo
วันรุ่งขึ้นพงศ์ระพีแวะมาหาปวีณที่บ้านจิตราเอาเอกสารการสมัครเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่เมืองนอกของบัวมาให้ ปวีณถือโอกาสนี้ขอคุยกับเขาเรื่อง
วิภูษาให้จบๆวันนี้เลย
“อาอยากให้พีนัดยัยวิไปหย่ากันซะให้เรียบร้อย พีจะได้เป็นอิสระซะที” พูดจบปวีณเดินลิ่วไปที่ตึกใหญ่แจ้งเรื่องที่จะให้วิภูษาหย่าขาดจากพงศ์ระพีให้วรรณพรรับรู้
“ข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้ยัยวิเซ็นใบหย่า หัวเด็ดตีนขาดก็ไม่มีวันยอม”...
พงศ์ระพีกำลังก้าวขึ้นรถ ตอนที่ดุสิตาวิ่งกระหืด กระหอบเข้ามาขอร้องให้ไปช่วยดูบัวให้หน่อย ไม่ยอมกินยา ไม่ยอมทายาที่หมอให้ ทีแรกเขาไม่อยากยุ่งด้วยแต่ดุสิตาตื๊อจนเขาใจอ่อน ครู่ต่อมา เขาตามดุสิตามาที่ครัวบ้านจิตราเห็นบัวกำลังรักษาแผลถูกคมมีดด้วยสมุนไพร รีบเข้าไปจับมือเธอไว้
“สิตา ยาที่คุณหมอสั่งอยู่ไหน”
ดุสิตาหยิบแก้วเล็กๆใส่ยาแก้อักเสบ ยาฆ่าเชื้อและลดบวมพร้อมกับยาทาแผลมาให้ เขาส่งต่อให้บัว ขู่ถ้าไม่กินดีๆจะจับกรอก เธอดื้อไม่ยอมกิน เขาไล่ดุสิตากับเจียมให้ออกไปก่อน รอจนอยู่ตามลำพังจับมือเธอมาแบแล้วเทยาใส่ เดินไปหยิบน้ำดื่มมาให้ บอกว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เขาจะได้แสดงความห่วงใยเธอ และถ้าเธอเชื่อว่าเขาหวังดีก็ให้รับน้ำใจจากเขาด้วยการกินยานี่ให้หมด บัวถามเสียงสั่นทำไมต้องเป็นครั้งสุดท้ายด้วย
“เราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วเหรอ ไหนเคยบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันไม่มีวันทิ้งกันไง”
พงศ์ระพียื่นมือจะไปแตะแก้มบัว เดชาพรวดพราดเข้ามาเสียก่อน ทำให้เขาชักมือกลับแล้วลุกหนีไปเลย
ooooooo
