ดอกหญ้าในพายุ

บัวแวะเอายาทาแผลสูตรของตากล้ามาให้

พงศ์ระพีถึงที่ทำงาน มอบให้เสร็จก็ขอตัวกลับ เขาไม่รู้จะรั้งเธอให้อยู่ต่อได้อย่างไร ก็เลยแกล้งร้องโอ๊ย จับแผลที่โดนน้ำกรดสีหน้าเจ็บปวด บัวเป็นห่วงรีบเข้ามาดู

“แผลโดนน้ำอักเสบล่ะสิ แล้วทำไมไม่ไปหาหมอ”

“ฉันรอเธอมาพาไป จะดูว่าเธอมีน้ำใจห่วงฉันบ้างรึเปล่า โอ๊ย สงสัยแผลจะเน่าต้องตัดแขนรึเปล่าก็ไม่รู้”

“รีบไปโรงพยาบาลเลย นึกว่าจะฉลาดที่ไหนได้ทั้งบ้าทั้งโง่ถ้าเกิดติดเชื้อในกระแสเลือดขึ้นมาตายได้ง่ายๆเลยนะ” บัวว่าแล้วประคองพงศ์ระพีจะออกจากห้อง ชินพาเพ็ญพธูเดินสวนเข้ามาพอดี พงศ์ระพีรีบบอกว่าขอตัวก่อน เรื่องงานให้เพ็ญพธูคุยกับชินได้เลย จากนั้นก็พากันออกไป เพ็ญพธูมองตามสงสัยว่าจะรีบไปไหนกัน ชินเองก็ไม่ทราบเหมือนกัน แต่คุณพีเป็นโสดแล้ว

จะไปไหนกับผู้หญิงคนไหนก็สบายตัวแล้ว

“โสด...หมายความว่ายังไงคะ”

“หูย เขาคุยกันให้แซ่ดทั้งบริษัทว่าคุณพีขนของกลับไปอยู่บ้านตัวเองแล้ว คอยดูสิคุณอีกไม่นานก็ต้องหย่ากับคุณวิ” ชินถูกผีเจาะปาก พูดไปได้เรื่อย เพ็ญพธูเข้าใจทันทีว่าทำไมพงศ์ระพีถึงได้ดูสนิทสนมกับบัวแบบไม่ต้องเม้มเพราะกำลังจะหย่านี่เอง...

พงศ์ระพีไม่ได้ไปหาหมอแต่กลับพาบัวไปกินส้มตำรสแซ่บแทน สั่งอาหารอีสานมากินเต็มโต๊ะ บัวยิ้มแฉ่งถูมือไปมาเตรียมลุยเต็มที่เพราะอยากกินอาหารแบบนี้มานานแล้ว เขาแปลกใจถ้าอยากกินทำไมไม่ให้เจียมทำให้ เธอเกรงใจ ป้าจิตราไม่ชอบกลิ่นปลาร้า ส่วนดุสิตาก็บอกว่ากินข้าวเหนียวแล้วง่วง

“ฉันจะขอหย่ากับวิภูษาเร็วๆนี้” พงศ์ระพีเสียงเครียด

บัวแปลกใจ ขนาดวิภูษาท้องกับคนอื่นเขายังยอมรับเป็นพ่อได้เลย แล้วเรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะอภัยให้เธอไม่ได้ พงศ์ระพีอภัยให้ไม่ได้เพราะวิภูษาทำร้ายบัว เขาทนให้ใครทำร้ายเธอไม่ได้ เธอถึงกับอึ้ง สองคนมองสบตากันไปมา ก่อนบัวจะถามเหตุผลว่าทำไมถึงยอมให้ใครทำร้ายตนไม่ได้ พงศ์ระพีนิ่งคิดไปอึดใจ

“เพราะตอนอยู่ที่ภูเขียวฉันเคยเป็นหนี้ชีวิตเธอไง”

หญิงสาวผิดหวังคิดว่าเขาจะบอกรัก ทำเป็นหิวกลบเกลื่อนหยิบโน่นนี่ยัดใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ จนสำลัก

ไอไม่หยุด พงศ์ระพีรีบเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากให้ เธอดึงผ้ามาเช็ดเองอยากจะร้องไห้ให้รู้แล้วรู้รอด ก่อนที่น้ำตาจะไหล เธอลุกพรวดขอตัวไปห้องน้ำ ทันทีที่มาถึงห้องน้ำบัวบ่นใส่กระจกเงา

“งั้นก็แสดงว่าที่ผ่านมาทำดีกับฉัน ห่วงฉัน ดูแลฉันก็เพราะติดหนี้ชีวิตฉันเองหรือ” ยิ่งพูดบัวยิ่งน้อยใจ จังหวะนั้นเพ็ญพธูโทร.มาหา แต่งเรื่องว่าทางร้านตัวแทน จำหน่ายเครื่องประดับบริษัทของพงศ์ระพีเก็บโทรศัพท์ได้ เธอเปิดดูมีแต่รูปบัวกับเดชาก็เลยคิดว่าน่าจะเป็น

ของเดชา บัวแปลกใจวันนั้นเดชามาด้วยหรือ

“พี่เห็นถือช่อดอกไม้เข้ามาในงานแวบๆนะคะ แต่ไม่ทันจะบอกบัวก็เกิดเรื่องขึ้นซะก่อน เขาคงจะทำโทรศัพท์หล่นเอาไว้ พี่จะส่งคืนเขาได้ที่ไหนคะ” ว่าแล้วเพ็ญพธูหยิบปากกามารอจดที่อยู่ของเดชา

ooooooo

ตั้งแต่ถูกบัวจัดอันดับให้เป็นแค่เพื่อนสนิท เดชาจิตตก วันๆไม่ยอมไปเรียนหนังสือดื่มแต่เหล้าเมาแอ๋ วันนี้ก็เช่นกัน เขาดื่มจนเมาแทบครองสติไม่อยู่ แต่ดันมาเสิร์ฟอาหาร ด้วยความเมาทำราดหน้าหกใส่ลูกค้า ผู้จัดการร้านทนไม่ไหวไล่เขาออก แล้วลากเขามาโยนทิ้งไว้หน้าร้าน เพ็ญพธูเข้ามาประคองเขาไว้