ดาวประดับตะลึงไม่หายเมื่อรู้ว่าศิวัชคือชายหนุ่มที่ตนแอบรู้สึกดีด้วย

“ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นคุณ”

ศิวัชไม่เข้าใจสิ่งที่เธอพูด ย้อนถาม “ผมไปทำอะไรให้คุณหรือไง”

“ฉันว่า...คุณรู้อยู่แก่ใจว่าฉันหมายถึงเรื่องอะไร”

เมฆที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยเห็นท่าไม่ดี รีบอธิบายสถานการณ์ของศิวัช

“เอ่อ...ไอ้วัชมันไม่รู้หรอกครับ พอดีมันเกิดอุบัติเหตุ ความจำมันก็เลยหายไปบางส่วนน่ะครับ”

ช่อแพรกับเมทินีตามมาทันได้ยินเรื่องศิวัชความจำเสื่อม ตกใจมาก ต่างจากดาวประดับที่ส่ายหน้าไม่เชื่อ

“คิดว่าฉันจะเชื่อเหรอ”

“ก็ถ้าคุณไม่เชื่อ...คุณจะลองไปถามหมอที่รักษาผมก็ได้นะ”

ศิวัชตอกเสียงเรียบ ช่อแพรไม่อยากให้เรื่องไปกันใหญ่พยายามห้ามทัพ ฉัตรชิตาได้จังหวะรีบพาดาวประดับเพื่อนรักหลบไปอีกทาง เปิดโอกาสให้ศิวัชเจอช่อแพรเป็นครั้งแรกหลังจากลาพักร้อนไปหลายวัน

ช่อแพรตื่นเต้นที่ได้เจอศิวัช อยากพูดอยากถามเขาหลายอย่างแต่ต้องระงับใจสั่งให้เขามาพบตามลำพังที่ห้อง เมทินีกับเมฆนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจ แต่ศิวัชกลับไม่ยี่หระเพราะอยากรู้ท่าทีช่อแพรเหมือนกัน

ฉัตรชิตาลากดาวประดับไปส่งที่รถ ก่อนโพล่งอย่างเหลืออด

“เอาเป็นว่า...ฉันรู้ว่าแกไม่ต้องการมาทำงานที่นี่แน่นอน”

ดาวประดับไม่สนใจคำพูดเหน็บของเพื่อนรัก สวนถามเรื่องศิวัช

“นายศิวัชนั่นเป็นคนยังไง”

“นี่ยัยดาว...ฉันถามแกไม่ใช่ให้แกมาถามฉันกลับ”

ฉัตรชิตาตั้งท่าเอาเรื่องเต็มที่ แต่แล้วก็ต้องหงอเมื่อดาวประดับรุกถามเรื่องศิวัชเสียงเข้ม

“นายศิวัชเป็นคนยังไง”

“เออๆ ฉันก็แค่ได้ยินคนเขาพูดๆกันแค่นั้นเอง ดาว...มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ เคยได้ยินไหมว่าข่าวลือน่ะส่วนใหญ่เป็นเรื่องไม่จริงแปดสิบเปอร์เซ็นต์เลยนะ”

“แล้วแกเคยได้ยินไหมว่าถ้าไม่มีไฟ...ย่อมไม่มีควัน”

“ถ้าอย่างนั้นไอ้ไฟที่แกบอกน่ะ...อย่างแรกที่มันจะเผาก็คือตัวแกเองนั่นแหละ”

“งั้นก็มาดูกันว่าใครกันแน่ที่จะโดนเผา”

“โอเค...แกจะเผาหรือจะเผาใครก็ตามสบายนะ ส่วนฉันขอไม่เกี่ยวเพราะฉันก็ไม่ได้รู้เรื่องศิวัชอะไรมาก”

“แต่ยังไงแกก็ต้องช่วยฉัน”

“แกหมายความว่าไง”

“ฉันอยากรู้ประวัติของนายศิวัชนั่น!”

ooooooo

ศิวัชไปพบช่อแพรตามคำสั่ง แต่นอกจากเธอก็มีเมทินีกับอ้อมผู้จัดการฝ่ายบุคคลรอเขาอยู่ด้วย กระนั้นศิวัชก็ไม่หวาดหวั่น เปิดฉากคุยกับช่อแพร

“คุณช่ออยากคุยกับผมเรื่องอะไรครับ”

“นายหายไปไหนมา”

“อย่างที่เมฆบอกครับ เมื่อสามวันที่แล้ว...ผมถูกทำร้าย”

ช่อแพรนิ่วหน้า “คิดว่าเรื่องที่นายบอกว่าโดนทำร้าย...พวกเราจะเชื่อเหรอ”

ศิวัชไม่ตอบ ช่อแพรเลยหันไปพูดกับอ้อมผู้จัดการฝ่ายบุคคลของเขมวัฒน์กรุ๊ป

“คุณอ้อม...ถ้ากรณีอย่างนี้ กฎของพนักงานว่าไง”

อ้อมอึกๆอักๆก่อนตอบ “เอ่อ...หากกรณีที่หายไปโดยไม่สามารถติดต่อได้เกินสามวันจะต้องถูกให้ออกค่ะ ซึ่งของศิวัชเขา...ถ้ารวมกับวันที่ลาพักร้อนด้วยก็...อาทิตย์นึงค่ะ”

ศิวัชไม่สะทกสะท้าน เปิดแผลโดนแทงให้ดู พร้อมดักคอเรื่องแจ้งตำรวจว่าเขาไม่ได้ไปเพราะมั่นใจว่าตำรวจคงจัดการอะไรไม่ได้ ช่อแพรยังเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง ตัดสินใจแกล้งถาม