สายโลหิต
ตอนที่ 10
หลังจากนั้นขุนทิพไปที่เรือนพระยาพลเทพ... คราวนี้มิ่งได้ยินชัดว่าสองคนคบคิดทรยศต่อบ้านเมืองด้วยการแอบส่งเสบียงให้ทัพพม่า มิ่งรับไม่ได้และคนแรกที่มิ่งนึกถึงในยามนี้คือหลวงไกร
เวลานั้นหลวงไกรอยู่กับหลวงเทพและพระสุวรรณที่ริมกำแพงเมือง
“เดี๋ยวพี่จะไปเฝ้าขุนหลวงหาวัดที่วัดประดู่ ทรงให้รายงานเรื่องศึกทุกวัน เมื่อได้ทรงทราบว่าบัดนี้ข้าศึกได้ตีค่ายของเราที่ล้อมกรุงไว้หมดแล้ว ทรงนิ่งอึ้งไปเลย”
“โธ่เอ๋ย อาล่ะสงสารพระองค์ท่านเสียจริงๆ คงจะห่วงใยบ้านเมืองเหลือเกิน แต่ก็สุดพระกำลัง ถ้าขุนหลวงเอกทัศน์ไม่ขอ อาว่าท่านก็ไม่ทรงลาผนวชหรอก”
“ค่ายอังวะล้อมไว้ทุกทางอย่างนี้ น่าเป็นห่วงเหลือเกินขอรับคุณอา”
“พระเจ้ามังระ กษัตริย์อังวะองค์นี้ อาว่าเป็นคนเก่งมาก วิธีรบของมังระแยบยลและเฉียบแหลมเหลือเกิน”
“จริงขอรับ กระผมว่ามังระมีบทเรียนจากศึกของอลองพญาพระราชบิดา เพราะมังระมารบด้วยตลอดเวลาคงจะรวบรวมเหตุการณ์เอาไปวางแผนการรบครั้งนี้ เป็นอย่างดี”
“คราวนั้นถึงแม้อลองพญาไม่ถูกปืน อาเชื่อว่าอยู่ไม่พ้นน้ำหลากหรอก แต่คราวนี้คิดดูซิ ข้าศึกไม่ยอมถอย น้ำหลากตั้งร่วมสองเดือน มีอาหารการกินไม่อดไม่อยาก ถึงกับวางแผนมาทำนาข้าวไว้กินเอง”
“เรื่องอาหาร กระผมสงสัยเหลือเกินขอรับ”
“สงสัยเหมือนที่พี่สงสัยหรือไม่พ่อไกร”
“พี่เทพสงสัยอะไร”
“พี่สงสัยว่า...เสด็จขุนหลวงหาวัดเองก็รับสั่งว่าทรงสงสัยว่าข้าศึกเอาอาหารอย่างอื่นๆ นอกจากข้าวมาจากไหน ยังมีเกลือ ปลาแดก ปลาแห้ง เนื้อแห้ง ผักหญ้า”
“ใช่...กระผมสงสัย...สงสัยมานานแล้วเรื่องเสบียง อาหารของข้าศึกเนี่ยแหละขอรับ ว่าอาจจะมีพวกเราทรยศ” หลวงไกรเชื่ออย่างนั้นและตั้งใจจะหาตัวคนทรยศให้จงได้
กลับถึงเรือนเย็นนั้นหลวงไกรมาผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปเข้าเวรต่อโดยไม่ยอมกินข้าวปลาที่บ่าวเตรียมไว้ให้ ดาวเรืองไม่สบายใจติงว่า
“เพิ่งจะมาก็จะไปอีกหรือคะพี่ไกร”
“ถึงเพลาเข้าเวรแล้ว”
“กินข้าวก่อนเถอะค่ะ”
“ไม่ล่ะดาวเรือง ใจพี่ร้อนอยากไปให้ถึงเชิงเทินเร็วๆ”
“ข้าศึกยังแค่ล้อมกรุงอยู่ไม่ใช่หรือคะพี่ไกร ยังไม่รุกถึงกำแพงเมืองจะรีบไปทำไม”
“ไปเป็นขวัญกำลังใจให้ทหาร อยู่บนเชิงเทินไม่ได้ทำอะไรนอกจากเฝ้าเวรยามก็จริง แต่ก็ได้พูดคุยกันเรื่องศึกหรือคุยกันเรื่องสู้รบ วิธีฟันดาบ บางทีก็ซ้อมดาบอยู่ข้างกำแพงเมืองนั่นแหละ”
“โถ...พี่ไกร อยากไปรบกับข้าศึกก็ไม่ได้ไป”
“อีกไม่ช้าก็ต้องรบกันบนกำแพงเมืองนั่นแหละดาวเรือง ข้าศึกล้อมเข้ามาทุกทิศแล้วเพราะน้ำลดเขาตีค่ายเราได้เกือบหมด เหลือแค่ค่ายวัดไชยกับวัดพิชัย”
ทั้งคนพูดและคนฟังต่างพากันหดหู่...
