สายโลหิต
ตอนที่ 10
“เอ็งปฏิบัติหน้าที่ของเอ็งให้ครบถ้วนอย่างตั้งใจ อย่างเต็มกำลัง นั่นไม่เสียทีที่เกิดเป็นทหารแห่งกรุง-ศรีอยุธยาแล้วละ”
“น้ำจวนลดในไม่ช้า ข้าศึกคงมุ่งค่ายวัดไชยก่อน ส่วนค่ายวัดพิชัยมันคงคร้ามเกรงฝีมือพระยาตาก”
“ขุนหลวงท่านก็คงวางแผนของท่านอยู่ ท่านเชื่อมั่นกำแพงเมืองของท่าน เราก็ต้องเชื่อมั่นเหมือนท่านด้วย”
นอกจากบอกหลวงเทพอย่างนั้นแล้ว เมื่อมีคนมารบเร้าขอร้องให้ท่านลาผนวชเพราะราษฎรเดือดร้อนเหลือเกิน พระเจ้าอุทุมพรก็ตัดบทว่าไม่ใช่กิจของสงฆ์
เสียงปืนใหญ่จากข้าศึกยังคงดังอยู่รอบนอกทุกวัน ชาวบ้านอยู่ไม่เป็นสุข แม้แต่ในวังหลวงบรรดาพระสนมของขุนหลวงเอกทัศน์ก็แตกตื่นร้อนรนแทบระงับความกลัวไม่อยู่ ปริกเองก็เช่นกัน วันๆเอาแต่หวาดผวาจนสร้างความรำคาญให้ขุนทิพ
“ข้าศึกแค่ล้อมกรุงก็เคยมีแต่โบราณ จะหวั่นทำไมแม่”
“โธ่พ่อด้วง ไหนว่าจะบอกข่าวปลอบแม่ไง”
“แม่จำเจ้ามอญคนหนึ่งที่มันเคยมาบ้านเราไหมล่ะ”
“คนไหน”
“ก็คนที่...มาบ่อยๆน่ะ”
“อ๋อ...จำไม่ได้หรอกลูก”
“รำคาญจริง”
“เอาล่ะ บอกมาสิลูกคนไหน...มันทำอะไรพ่อด้วง”
“คนนี้ฉันเคยพามันมาบ้านเรา เวลานี้มันอาสาพม่าออกตีค่ายบางระจันแตกไปแล้ว”
“มอญนั่นนะรึ อ้าว...มันอาศัยแผ่นดินกรุงศรีอยุธยาอยู่กินสุขสบายมานาน ทำอย่างนั้นก็ทรยศซีลูก มาจากต่างถิ่นต่างชาติ มาอาศัยอยู่ได้รับความสุขกลับทรยศต่อแผ่นดินที่มันอาศัย คนอย่างนี้เป็นกาลีบ้านกาลีเมืองนะลูก ถึงคราวคับขันมันควรจะอาสาป้องกันภัยจึงจะถูก”
ขุนทิพสะอึกในอก สีหน้าเบื่อหน่ายรำคาญแม่มากขึ้นทุกที
“อย่างนี้ถือว่ามันเป็นกาลี ชั่วช้าหาที่เปรียบไม่ได้ หมามันยังซื่อสัตย์ต่อเจ้าของน้ำเจ้าของข้าวที่คนให้ทานกิน คนเราแม้ต่างชาติต่างภาษาก็ได้ชื่อว่าเป็นคน ดีกว่าสัตว์ไม่ใช่หรือลูก ลูกเอ๋ย...อย่าคบคนทรยศ คิดคดต่อแผ่นดินเลย มีแต่จะเสื่อมถอย”
“แม่ละก็...พูดเรื่อยเจื้อยไปได้ ก็ใครจะคบมันเล่า”
“เจ้าพูดอยู่เมื่อครู่นี้ว่าเคยกินเที่ยวสนิทกับมอญทรยศนั่นไงล่ะ”
ขุนทิพนั่งนิ่งพูดไม่ออก สีหน้ากังวลใจเหมือนกัน ปริกทำท่าจะพูดต่อแต่โดนลูกชายว้ากใส่
“เอาล่ะแม่ หยุดพูดได้แล้ว”
“เจ้าเคยบอกแม่ว่าทางหนีทางไล่มีอยู่ แม่ไม่ต้องกลัวไป นี่น้ำหลากฤดูฝนใกล้ลดเต็มที ข้าศึกยังไม่ถอยสักก้าวเดียว อยู่ได้ยังไง เสบียงอาหารเลี้ยงไพร่พลจากไหน แล้วถ้ามันไม่ถอย พวกเราข้างในกรุงจะอยู่กันไปได้สักนานเท่าไหร่ แทบไม่มีอะไรจะกินอยู่แล้ว”
ขุนทิพหน้าเสียเพราะแทงใจดำเต็มที่ ปริกสังเกตเห็นไม่สบายใจ เดาว่าลูกต้องทำอะไรผิดแน่นอน
