สายโลหิต
ตอนที่ 10
“ข้าพุทธเจ้าจะรบจนสุดกำลังพุทธเจ้าค่ะ”
เจ้าคุณเพชรบุรีมุ่งหน้าไปยังค่ายใหญ่ที่วัดพิชัย หารือกับพระยาตากเรื่องการศึกที่เพิ่งรับพระบรม
ราชโองการมาให้สองคนยกทัพเรือออกไปที่วัดป่าแก้ว ตีค่ายให้แตก เอากลับคืนมาเป็นของเรา ทรงเชื่อว่าเราพอจะชนะมันได้สักคราว พอเรียกขวัญให้กับทหารของเรา
“รับสั่งให้ใครเป็นกองหน้ากองหลังขอรับ”
“ทัพของฉันเป็นกองหน้า หลวงศรเสนีนี่เขาเป็นนายปืนใหญ่ ส่วนออเจ้า พ่อพระยาตากเป็นกองหลังทัพหนุน ทรงเชื่อในฝีมือของออเจ้า”
ไม่ทันไรหลวงไกรรู้ข่าวก็รีบร้อนมาถึงเรือน หลวงเทพพร้อมพันสิงห์ ตะโกนเรียกโหวกเหวกบอกว่ามีเรื่องตื่นเต้น
“อะไรหรือพ่อไกร”
“จะมาชวนพี่เทพไปออกศึกกับพระยาตากขอรับ”
“ไปที่ไหนหรือพ่อไกร”
“วัดป่าแก้วขอรับ พระบรมราชโองการให้เจ้าคุณเพชรบุรีเป็นกองหน้า”
“เจ้าคุณเพชรบุรีคึกคักได้ที่แน่นอน ท่านอยาก ออกศึกเหลือเกิน เจอหน้าทีไรบ่นพึมพำว่ามาเฝ้าเชิงเทิน...ท่านเบื่อ”
“พระยาตากเป็นทัพหนุนขอรับ”
“งั้นรึ...น่ายินดีจริง”
“ไปอาสาเข้าทัพพระยาตากกันเถิดขอรับพี่เทพ”
“คงต้องให้เจ้าคุณพลเทพส่งตัวไป เพราะท่านดูแลส่งกำลังพลออกศึกอยู่”
“นั่นแหละขอรับ ฉันกำลังจะไปหาเจ้าคุณพลเทพ”
“เอาสิพ่อไกร”
“แต่ฉันไม่ให้ไปนะคะ” ลำดวนส่งเสียงมาก่อนตัว สายตาที่มองสามีหวาดหวั่นลึกๆ หลวงเทพเข้าใจความรู้สึกของเมียรัก ออกปากว่าตนไม่เป็นไร จะระวังตัวเอง แต่ลำดวนส่ายหน้าน้ำตาคลอ
“เชื่อพี่นะลำดวน พระยาตากมีฝีมือ มีหนทางชนะ”
ลำดวนสะอื้น กอดลูกแนบอกรำพึงรำพัน “พ่อทอง... พ่อทองของแม่...ลำดวนกลัวค่ะพี่เทพ กลัวพ่อทองจะกำพร้าพ่อ”
“อ้าว...แช่งพี่หรือลำดวน” หลวงเทพเอ่ยขำๆ แต่ลำดวนไม่ขำด้วย สวนเสียงแข็งว่า
“พูดเล่นกับฉันทำไมพี่เทพ ฉันกลัวมันผิดตรงไหน พ่อไกรก็เหมือนกัน น่าจะห่วงดาวเรืองบ้าง ถ้ารับสั่งให้ไป เลี่ยงไม่ได้ก็แล้วไป แต่นี่อาสาไปเอง กงการอะไรล่ะ กองทัพใครเขาก็มีทหารของเขา จะไปแย่งเขารบทำไม”
“แต่ว่า...”
“เอาเถอะ...พ่อไกรอยากไปก็ไปคนเดียว”
“พี่เป็นทหารนะลำดวน” หลวงเทพมีเหตุผล
แต่ลำดวนก็ยังดึงดันว่า
“กรุงศรีทั้งกรุงต้องการทหารมากมายป้องกันกรุง นี่เขาจะไปรบนอกกรุง พี่เทพจะไปก้าวก่ายทหารกองอื่นเพื่ออันใด”
“แต่รบครั้งนี้ต้องการทหารฝีมือดีขอรับ”
“หยุดพันสิงห์...ถ้ามั่นใจว่าตัวเองฝีมือดี จะไปก็ไปคนเดียว ฉันไม่ยอมให้ลูกฉันกำพร้าพ่อเป็นอันขาด”
“แม่หญิงขอรับ คุณหลวงเทพไม่ได้ไปตายนะขอรับ”
“เผื่อตายล่ะ”
ลำดวนไม่ลดราวาศอกจนทั้งสามคนพากันอ่อนใจ
ooooooo
ในที่สุดพันสิงห์ก็ต้องพาหลวงไกรกลับไป
ด้วยความผิดหวัง มุ่งหน้าไปต่อที่เรือนเจ้าคุณพลเทพ ระหว่างพายเรือพันสิงห์ยังบ่นไม่เลิก
“กระผมงงงวยเสียจริง”
“นังเยื้อนของเอ็งล่ะ”
“ไม่ว่าอะไรขอรับ ให้ไปโดยดี”
