สายโลหิต

วันหนึ่งขณะที่ขุนหลวงเอกทัศน์เรียกขุนนางทั้งปวงมาหารือเรื่องการศึก จู่ๆเจ้าเมืองตากเข้ามากราบบังคมทูลว่าตนหนีมาจากเมืองตากเมื่อข้าศึกเข้าเมือง

“หนี...หนีฤา”

“ข้าพุทธเจ้ารักษาเมืองไว้ไม่ได้ เพราะกำลังพวกมันมากกว่าเป็นหลายเท่า ถึงจะรักษาเมืองตากไว้ได้แต่กำลังมีไม่พอยกทัพมากระหนาบที่ตัวพระนครนี้อย่างแน่นอน จึงได้รวบรวมผู้คนตีฝ่ากองทัพข้าศึกมุ่งมาช่วยศึกอยุธยา”

“บ๊ะ...โว้ย...ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้มันดีจริง แล้วเอ็งจะมาทำอะไรในกรุง”

“ข้าพุทธเจ้าจะอาสาออกไปรบกับพวกมัน พุทธเจ้าค่ะ”

หลวงไกรอยู่ด้วย อาสาไปกับพระยาตากอีกคน... แรกๆออกรบผลเป็นที่น่าพอใจ แต่ตอนหลังทัพพม่ายกพลมาจำนวนมากทำให้ฝ่ายพระยาตากเพลี่ยงพล้ำ หลวงไกรกลับมาเล่าให้พระสุวรรณและทุกคนที่เรือนคุณย่าฟังว่า

“เรายึดค่ายมันได้แล้วอย่างเงียบอย่างสงบ ทหารของเรากำลังดีใจกระโดดโลดเต้นอาวุธกระจัดกระจายกลาดเกลื่อน ทัพมังมหานรธาเข้ามาตีตลบหลังเรา ทหารเราตายเป็นเบือนอนกองก่ายกันเป็นภูเขา

“พ่อไกร...ไม่ใช่ความผิดของใครทั้งสิ้นนะ มันเป็นชะตากรรมของพวกเขา” ลำดวนปลอบ

“พ่อไกรออกมาได้ยังไร” พระสุวรรณถาม

“กระผมตามหลังพระยาตากออกมา ท่านก็เสียใจไม่น้อย แต่ไม่อาจช่วยเหลือทหารของท่านได้จริงๆ แต่ในเวลาเช่นนั้นอย่างเดียวที่ทำได้...กลับค่ายเท่านั้น”

“ปกติเวลาพม่ามาตีกรุงศรีอยุธยาคราใดก็ตาม มีอุปสรรคสำคัญอยู่สามประการ ข้าศึกกลัว คือกลัวพวกหัวเมืองทางเหนือจะส่งกำลังมาตีขนาบหนึ่ง สอง...กลัวการขัดสนเสบียงกรัง กับสามกลัวน้ำหลาก”

“ขอรับ ในข้อที่หนึ่งข้าศึกก็แก้โดยตีหัวเมืองรายทางตั้งแต่เหนือสุดลงมาเสียก่อน ทางใต้ก็ตีไล่ขึ้นมากวาดต้อนผู้คนให้เข้ากับข้าศึก ทำให้กรุงศรีโดดเดี่ยวไม่มีเมืองใดมาช่วยตีกระหนาบได้”

“ข้อสอง...เออ จริงนะคะ ถ้ามันอยู่กันยาวนานมันจะเอาอะไรกินคะคุณพ่อ” ลำดวนนึกได้ ดาวเรืองเสริมว่าพวกมันจะเอาข้าวเอาผักจากไหน ต่อให้ชิงอาหารจากราษฎรยังไงก็ไม่พอเพราะทหารเป็นหมื่นคน

พูดเรื่องเสบียงทำให้ดาวเรืองนึกได้ว่ายังไม่ได้บอกพ่อกับพี่สาวเรื่องคุณย่าสั่งให้เก็บทรัพย์สมบัติใส่ไหฝังดิน เมื่อบอกออกไป ลำดวนสงสัย แต่พระสุวรรณให้ทำตามคำคุณย่าโดยไม่ต้องหาคำตอบ

ลำดวนกับดาวเรืองเก็บของจากกำปั่นใส่หม้อใส่ไหทั้งน้ำตาด้วยความคิดถึงคุณย่าเหลือเกิน โดยเฉพาะดาวเรืองเทิดทูนบูชาคุณย่าผู้เลี้ยงดูตั้งแต่เล็กจนโต คืนนั้นถึงกับเก็บเอาไปฝันเห็นท่านมาสั่งเสียให้รีบเก็บของฝังดิน ครั้นสะดุ้งตกใจตื่นก็พบหลวงไกรกลับมาจากเข้าเวรพอดี