ตอนที่ 9
“เดี๋ยวอั๊วมานะแม่”
เดือนถามว่าจะไปไหนอีกล่ะ ภูผาไม่ตอบรีบออกไปเลย ทั้งเดือน เส็งและอาม่าได้แต่มองหน้ากันงงๆ
ภูผาไปหาทอรุ้งที่จุดประชาสัมพันธ์ของโรงพยาบาล แต่เพราะต่างถูกต้อยติ่งปั้นน้ำเป็นตัว เป่าหูยุยงจนตั้งแง่ต่อกัน โดยเฉพาะทอรุ้งที่เชื่อว่าภูผากับต้อยติ่งรักกันตามที่ต้อยติ่งบอก พอถูกต่อว่าภูผาบอกว่าตนคิดกับต้อยติ่งแค่น้องสาว
ทอรุ้งถามว่าแล้วใครล่ะที่ไม่ตอบจดหมายเลย ภูผาย้อนว่าก็เธอน่ะสิ
ทอรุ้งยืนยันว่าตลอดเวลาหลายปีมานี้ตนส่งจดหมายให้เขาทุกเดือน ภูผาถามว่าแล้วทำไมตนได้รับจดหมายเธอแค่สองปีแล้วก็ไม่มีอีกเลย ทอรุ้งเอะใจถามว่าแล้วเขาเขียนถึงตนทุกเดือนหรือเปล่า
“เขียนทุกเดือนเหมือนกัน”
“รุ้งว่ามันชักแปลกๆแล้วนะ เราเขียนหากันทุกเดือน แต่ทำไมไม่มีใครได้รับจดหมายเลยล่ะ”
ooooooo
ดารกาอยากได้เมธัสเป็นเขยมาก พยายามยัดเยียดให้ลูกสาวคนใดคนหนึ่ง เมธัสหลงรักทอรักแต่ทอรักไม่เพียงไม่มีใจให้ หากยังรังเกียจผู้ชายจืดชืดอย่างเขา บอกแม่ว่าอย่าบังคับตน ให้ยัยรุ้งนั่นแหละ
“จริงๆ คู่กับใครก็ได้ เอาไปสักคนแม่จะได้หมดห่วง”
“แต่รักไม่เอานะคะคุณแม่”
“รุ้งก็ไม่เอาค่ะ” เสียงทอรุ้งแทรกขึ้นเมื่อทั้งสองเดินมาถึงจุดประชาสัมพันธ์ ดารกามองลูกทั้งสองเซ็งๆ
เมื่อสามแม่ลูกเข้าไปคุยกันในห้องพักของทอรุ้งที่โรงพยาบาลโดยไม่รู้ว่าภูผาซ่อนอยู่ใต้โต๊ะที่ผ้าคลุมโต๊ะบังอยู่ ดารกายังพยายามหว่านล้อมให้ทอรักหรือทอรุ้งคนใดคนหนึ่งแต่งงานกับเมธัส เพราะขืนปล่อยให้คนนั้นมาตอมทีคนนี้มาตอมทีมันจะเสียชื่อ
“รุ้งว่าคุณแม่น่าจะทำบางอย่างด้วยใช่ไหม คือสกัดผู้ชายที่คุณแม่ไม่ชอบ ไม่ให้มาสนิทกับรุ้ง”
“เปล๊า...”
“ไม่ต้องปิดบังแล้วค่ะ มาถึงขั้นนี้แล้ว” ทอรักขัดขึ้น แฉกับทอรุ้งว่า “ใช่ยัยรุ้ง คุณแม่เป็นคนสั่งให้ยัยแหม่มเจ้าของอพาร์ตเมนต์ที่เธอพัก ริบจดหมายของผู้ชายทุกฉบับ ส่วนจดหมายของเธอที่ฝากผ่านยัยแหม่มส่งเขาก็ส่งมาให้คุณแม่ตรวจก่อน”
ทั้งภูผาที่แอบฟังอยู่ใต้โต๊ะและทอรุ้งต่างอึ้งเมื่อรู้ความจริง ดารกายังพยายามหว่านล้อมทอรุ้งอีก ทอรุ้งขอร้องแม่อย่าเพิ่งถามอะไรตอนนี้ได้ไหมตนกำลังเสียขวัญ ถามว่าคุณแม่ไม่กลัวตนเป็นบ้าหรือคะ ดารกาจึงยอมบอกว่าไว้สบายใจค่อยคุยกันก็ได้ ชวนทอรักออกไปให้น้องสบายใจก่อนจะได้ตอบรับแม่
พอดารกากับทอรักออกไป ภูผาก็โผล่ออกมาจากใต้โต๊ะมองทอรุ้งด้วยแววตาปีติ ถามว่าหมดเรื่องเข้าใจผิดกันแล้ว ดีกันได้แล้วนะ ทอรุ้งแย้งว่าดีกันแบบไหน ในเมื่อยังไม่ได้เคลียร์เรื่องต้อยติ่ง
“ยังไม่หมดเรื่องอีกเหรอ...” ภูผาเสียงอ่อยถอนใจเฮือกใหญ่
ooooooo










