ซีรีส์ลูกผู้ชาย เรื่อง "ภูผา"
ตอนที่ 3
“รุ้งพูดจริงเหรอ”
“จริง แล้วรุ้งก็จะไม่มาตามหาอีก”
“รุ้งจะเอาแบบนั้นใช่ไหม” ทอรุ้งเงียบ ภูผาตัดใจ “ก็ดี เราจะได้ไม่ต้องคอยเป็นห่วงใคร ไปเราจะไปส่งให้ถึงบ้าน” ทอรุ้งสะบัดเสียงงอนๆว่าส่งแค่นี้พอแล้ว “เราต้องส่งให้ถึงบ้าน แล้วก็จะได้ไม่ต้องเจอกันอีกไง”
ทอรุ้งเดินนำไปอย่างเจ็บปวด ภูผาถอนใจเจ็บปวดไม่น้อยกว่ากัน เดินตามไปส่งจนถึงหน้าบ้านแล้วหันหลังกลับทันที ทอรุ้งมองเศร้าที่ภูผาไม่ได้ง้อตนเลย
ooooooo
คืนนี้ภูผาปีนขึ้นไปนั่งเงียบๆบนหลังคาห้องเช่า สมคิดตามขึ้นไปถามว่าผู้หญิงที่มาหาวันนี้เป็นใคร
“ยัยคุณหนูที่แกเจอนั่นแหละ...เขาคงไม่มาแล้วล่ะ” สมคิดดักคอว่าแสดงว่ามีปัญหากันถึงซึมแบบนี้ “เป็นแบบนี้ก็คงดีที่สุดแล้ว...ช่างเถอะคิดเรื่องอื่นดีกว่า วันสองวันนี้ถ้ามีเวลาฉันจะหาทางไปเยี่ยมอาม่าหน่อย”
“ได้...เอาสิ ฉันไปล่อหลอกป๊าแกไว้”
เช้าวันรุ่งขึ้นเวหาจะไปเรียนกำลังขอเงินป๊าไปซื้อหนังสือ เดือนได้ยินตกใจถามว่าหนังสืออะไรตั้ง 50 บาท เวหาบอกว่าหนังสือเตรียมสอบหมอราคานี้ไม่แพงหรอก
เส็งบอกเดือนไม่ต้องคิดมาก ถ้าเวหาจบหมอมามันจะหาเงินได้เยอะกว่านี้ไม่รู้กี่เท่า เงินแค่นี้ถือว่าลงทุน ถามเดือนว่ามีอีก 10 บาทไหม เดือนว่ามีแค่ 5 บาท ต้องไปหยิบที่เก๊ะข้างใน เวหาบอกว่าไม่เป็นไรมีแค่ไหนก็เอาแค่นั้น รับเงินจากเส็งแล้วออกไปเลย ลืมหนังสือเรียนจนเส็งต้องเอาวิ่งตามไปให้
ที่แท้เวหาจะไปดูหนังกับทอรัก คราวที่แล้วเสียหน้าเพราะไปเจอเพื่อนทอรักสองคนที่หน้าโรงหนัง แล้วทอรักให้เวหาซื้อตั๋วเผื่อเพื่อนแต่เวหามีเงินไม่พอ คราวนี้เวหาจึงเตรียมเงินไปแก้หน้า
พอไปถึงโรงหนังก็ซื้อตั๋วสองใบ พบทอรักก็ยื่นให้ใบหนึ่ง ปรากฏว่าเธอไปกับประเสริฐ ประเสริฐซื้อตั๋วให้ทอรักแล้ว เวหายังซื้อป๊อปคอร์นถุงใหญ่ให้ทอรัก ประเสริฐบอกว่าตนซื้อแล้วพลางยื่นให้ทอรัก แล้วทั้งสองก็ควงกันเดินเข้าโรงหนัง ทิ้งเวหาให้ยืนเหวออยู่ตรงนั้น
เมื่อเวหาไปแล้ว เส็งปรารภกับเดือนว่าลูกเราใกล้สอบแล้วต้องรีบหาเงินเพราะเรียนหมอค่าใช้จ่ายสูง เดือนจึงจะทำขนมหาบไปขาย เพราะขายที่ร้านอย่างเดียวคงไม่พอ เส็งมองหาอาม่าถามว่าหายไปไหน
“ก็เอาขนมไปนั่งขายที่ตลาดน่ะสิ ห้ามก็ไม่ฟัง”
“เฮ้ย...คุ้มไหมนั่น ขายกำไรวันละบาทสองบาท เมื่อไหร่จะหยุดซะที” เส็งบ่นเซ็งๆ
ooooooo
วันนี้เชิดพาพวกไปเก็บดอกกับพวกแม่ค้าในตลาด พาภูผากับสมคิดไปฝึกงานด้วย พอพวกแม่ค้าเห็นพวกเชิดมาก็พากันหลบ บ้างมุดเข้าใต้แผงบ้างวิ่งหนี
